Η παράταση της κρίσης, που προκάλεσε η επιδημία από τον υιό κορώνα 19 και τις μεταλλάξεις του, αποκάλυψε και επιβεβαίωσε όλη τη σειρά αστοχιών και αδυναμιών της πολιτικής που συνθέτει το αποπνικτικό πλέγμα που επικρατεί στις αρχές του 21ου αιώνα.
Η κρίση δεν αφορά μόνον στο πεδίο της υγείας αλλά σε όλες ανεξαιρέτως τις ανθρώπινες δραστηριότητες σε βάθος και πλάτος. Μπορούν να απαριθμηθούν αξιολογικά και συνοπτικά τα σημεία όπου το σύγχρονο πολιτικό σύστημα απέτυχε. Καταρχάς βεβαιώθηκε ότι η δυτικού τύπου αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ήταν ανίκανη και απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της επιδημίας αλλά και όλα τα άλλα κοινωνικά προβλήματα παρόλα τα μέσα που διαθέτει. Η πολιτική που ασκείται ιδίως σε μικρές και πτωχές χώρες, αλλά και στις μεγάλες και δυνατές, εξυπηρετεί κυρίως τους ολίγους παρέχοντας δημοκρατικό άλλοθι σε κάθε τύπου αυθαιρεσία και παρανομία. Είναι η κύρια παραγωγός της διαφθοράς και της ανισότητας αφού δεν γνωρίζει ούτε κάνει το παραμικρό για τους εργαζόμενους και τους απλούς ανθρώπους. Αντιθέτως, εκτός της αδιαφορίας για αυτούς, δημιουργεί εμπόδια τόσο νομοθετικά, όσο και εκτελεστικά στην ευημερία των απλών πολιτών. Δεν σχεδιάζει τίποτα για το μέλλον και η κύρια δραστηριότητά της είναι η εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, των εξοπλισμών και των μεγασυστημάτων διανομής στα οποία συνολικά αναφέρεται ως «αγορά» με επιχειρήματα του 18ου αιώνα.
Μεγάλο ζήτημα είναι το οικονομικό σύστημα που επικράτησε τα τελευταία ογδόντα χρόνια, ο λεγόμενος ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός ο οποίος όμως αυτοκτόνησε το 2000 περίπου αφήνοντας μία δυσεπίλυτη κατάσταση η οποία, ίσως, στο ιστορικό μέλλον θα αποκαλείται μετακαπιταλιστική περίοδος αναρχίας.
Η λεγόμενη τεχνολογία στην οποία αποδίδονται όλα τα κακά ή όλα τα καλά, ανάλογα από την θέση παρατήρησης, δεν είναι τίποτε άλλο από τεχνικές εφαρμογές του μεταπολεμικού συστήματος που επιτρέπουν, παραβιάζοντας τα φυσικά όρια τόπου και χρόνου, σε ολίγους, να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο απ’ όσο πλούτισαν την περίοδο του κλασσικού καπιταλισμού. Είναι τεχνικές εφαρμογές της εγκάθετης στην εξουσία επιστήμης η οποία εξασφαλίζοντας την πολεμική υπεροπλία μετά από κάθε πόλεμο διαχέει στην παγκόσμια αγορά της ολιγαρχίας τις εφαρμογές με μορφή καταναλωτικών «αγαθών», μηχανήματα, όπλα, φάρμακα κλπ, τα οποία δημιουργήθηκαν υπό την πίεση αναγκών πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ μεγάλων ή μικρών κρατών στο γαϊτανάκι της παγκόσμιας κυριαρχίας και στο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των φυσικών πόρων.
Οι πληθυσμοί ακολουθούν τους πολιτικούς ως αγέλες καταναλώνοντας τα ψίχουλα της τεχνικής ( μπλέντερ, κινητά τηλέφωνα, τηλεοράσεις, φάρμακα, οχήματα κλπ) που προσφέρουν οι ολιγάρχες για τους υπηκόους ή δούλους τους.
Οι ιδεολογίες, τα ιδεολογήματα, οι ιεροί πόλεμοι κλπ δεν είναι παρά πλάνες για τον πολύ κόσμο, έτσι που να δημιουργούνται συνεχώς κίνητρα. Οι μεγάλοι κυρίαρχοι δεν έχουν ούτε ιδεολογία, ούτε άλλα κίνητρα εκτός από την εξουσία.
Σαν ακραίο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρω το γεγονός ότι οι φιλελεύθερες ΗΠΑ ήταν ο καλύτερος πελάτης ξυλείας την εποχή των κουλάγκ του Στάλιν ο οποίος χρησιμοποιούσε τις εκατοντάδες χιλιάδες κρατουμένων και αποψίλωνε τα δάση της ανατολικής Σιβηρίας χρησιμοποιώντας τους κατάδικους ως εργατική δύναμη. Την ίδια εποχή οι αντικομουνιστικές ΗΠΑ έκαναν την προπαγάνδα του new deal. Όποιος μελετά τη σύγχρονη ιστορία θα ανακαλύψει χιλιάδες τέτοια παραδείγματα εκτός αν ενημερώνεται από τα κατά τόπους και εποχή επίσημα μέσα ενημέρωσης.
Την υγεία, την διατροφή και την καλλιέργεια της γης διαφεντεύουν τα καρτέλ των χημικών βιομηχανιών και η συμβατική και εμπειρική ιατρική η οποία παριστάνει την επιστήμη έχοντας υιοθετήσει και επιβάλλει την πολυφαρμακία παρόλον ότι δεν διαθέτει ούτε ένα επιστημονικό νόμο, ούτε αυτόν του Ιπποκράτη «του μη βλάπτειν».
Την ειρήνη διαχειρίζονται η βιομηχανία των όπλων και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τέλος, η παιδεία, όπου παρέχεται, κάθε άλλο από παιδεία είναι. Ο λόγος είναι ότι το σύστημα που κυβερνάει απαιτεί ειδικούς και όχι μορφωμένους. Ούτε το πρόγραμμα, ούτε η ύλη που διδάσκεται είναι ικανή να προετοιμάσει τα παιδιά για τον κόσμο που τα περιμένει. Η μόνη επαφή με την σύγχρονη ζωή είναι το επάρατο κινητό αποβλακωτήριον. Η μηχανοποίηση της κοινωνίας είναι γεγονός, αφού η αυτόματη μηχανή έχει κυριαρχήσει και λατρεύεται ως θεά. Ο αλγόρυθμος βασιλεύει επιτρέποντας σε όποιον κατέχει χρήμα, μέσα και ανθρωπιστικά αμόρφωτους ερευνητές, να πλουτίζει μετατρέποντας τη διαφορά του δυναμικού, την ανισότητα δηλαδή, μεταξύ του ίδιου και του απλού ανθρώπου σε κυριαρχία δική του και αυτοματική υποδούλωση για τους λαούς.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να παρομοιάζεται και να ερμηνεύεται ως μηχανή και δεν μπορεί να υπάρξει σαν τέτοια μέσω χειρισμών και εντολών. Ό,τι πέτυχαν οι μηχανικοί με τις αυτοματικές εφαρμογές δεν γίνεται για την ανθρώπινη κοινωνία και την εύρυθμη διακυβέρνησή της.
Ο αλγόρυθμος είναι ένας μαθηματικός όρος για κάθε σύστημα αυστηρών κανόνων που ορίζει μία μέθοδο λογισμού, όταν η μέθοδος αυτή έχει σαν στόχο ένα εμπρόθετο και καθορισμένο αποτέλεσμα με αφετηρία μερικά αρχικά δεδομένα. Ειδικότερα ο αλγόρυθμος μπορεί να είναι:
1. Κανόνας που προσδιορίζει το περιεχόμενο και την ακολουθία των πράξεων για την λύση μαθηματικού προβλήματος.
2. Διαδικασία για μονοσήμαντη και αυτοματική ή μηχανική λύση προβλημάτων η οποία πραγματοποιείται με ορισμένη ακολουθία πράξεων.
3. Σύνολο ρητών κανόνων που επιτρέπει την μηχανική εκτέλεση ορισμένων εργασιών.
4. Ακολουθία εντολών που οδηγεί στην κατασκευή ενός αντικειμένου.
Επειδή ο αλγόρυθμος καταλήγει σε μηχανικές διαδικασίες μπορεί να εισαχθεί σε αυτόματη μηχανή . Αυτός είναι και ο λόγος που υιοθετήθηκε από τους κυρίαρχους και μετέτρεψε την ανθρώπινη κοινωνία σε αυτοματική.
Για όποιον κατανοεί το νόημα αυτού του σημειώματος γίνεται φανερό ότι ο αλγόρυθμος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην κυβέρνηση ανθρωπίνων κοινωνιών, για τον απλούστατο λόγο ότι ο άνθρωπος και η ζωή του δεν μπορεί να κατανοηθεί μόνον ποσοτικά, ούτε μπορεί να γίνεται μονοσήμαντος αριθμός, γιατί η ζωή η ίδια ορίζεται τόσο από ποσοτικές ανάγκες όσο και από ποιοτικές.
Ο αλγόρυθμος καλύπτει μονοσήμαντα τη ζωή και η ποιοτική παράμετρος εξαφανίζεται μαζί με την ελευθερία εξαιτίας της αύξησης των ελέγχων, μέσα σε μια κοινωνική οργάνωση που τείνει στην απόλυτη αρνητική εντροπία, την οποία επέβαλε το σύγχρονο εξουσιαστικό πλέγμα. Η αφυσικότητα αυτού του συστήματος προκάλεσε την βροχή των ιών την οποία γεννά ο ίδιος ο σημερινός άνθρωπος στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στον αφύσικο και απάνθρωπο κόσμο που του επιβλήθηκε από τις εξουσιαστικές και οικονομικές ολιγαρχίες.
Παραθέτω μερικές σκέψεις του Ν. Wiener, εμπνευστή της Κυβερνητικής επιστήμης που απουσιάζει παντελώς από την θεώρηση που διέπει τις σημερινές τεχνικές εφαρμογές.
Ο Wiener κλείνοντας την εργασία του «Μερικές μηχανές επικοινωνίας και το μέλλον τους» προειδοποιεί με αυτά τα λόγια: «Μίλησα για μηχανές, αλλά όχι μόνο για μηχανές με μυαλό από χαλκό και νεύρα από ατσάλι. Όταν οι άνθρωποι δένονται μέσα σε μια οργάνωση στην οποία χρησιμοποιούνται όχι με τα πλήρη δικαιώματά τους, σαν υπεύθυνα ανθρώπινα όντα αλλά σαν έμβολα και μοχλοί και άξονες, τότε δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι η πρώτη τους ύλη είναι σάρκα και αίμα. Εκείνο που χρησιμοποιείται σαν εξάρτημα σε μια μηχανή δεν είναι παρά ένα εξάρτημα σε μια μηχανή... Ο χρόνος επείγει και η ώρα της εκλογής του καλού και του κακού μας χτυπά την πόρτα».
Η μηχανή εξάρτημα του ανθρώπου ή ο άνθρωπος εξάρτημα της μηχανής; Σίγουρα και τα δύο συμβαίνουν και η πιθανότητα οριστικοποιείται από τον τρόπο χρήσης της μηχανής. Δηλαδή, αν οι χειρισμοί αφορούν στην ρύθμιση του συστήματος ή σε σωρευτική διόρθωση της διαφοράς εισόδου εξόδου με καταστροφικά αποτελέσματα.
Παραφράζοντας τον Wiener ταπεινά θα πρόσθετα: Ας μας φυλάξουν οι ουρανοί και ας φυλαχτούμε και μόνοι μας από τους κατόχους και τους χειριστές τέτοιων μηχανών και οργανώσεων. Μέσα από τα λίγα αυτά αλλά και αρκετά περιεκτικά, σκιαγραφείται η σκέψη του Wiener σχετικά με τα προβλήματα της παθητικότητας ή της δημιουργικότητας της κοινωνίας σε σχέση με την χρήση των υπολογιστικών μηχανών και των μέσων επικοινωνίας. Ο Wiener μέσα από την πλατιά θεώρηση του κόσμου που είχε, ακόμα και όταν πραγματευόταν καθαρά κυβερνητικές ή μαθηματικές έννοιες, κατορθώνει να τους προσδίδει και φιλολογική αλλά και φιλοσοφική αξία.
Καταλήγοντας, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι στην ουσία η χρήση του αλγόρυθμου, επιτυγχάνει ένα εμπρόθετο και επιθυμητό αποτέλεσμα. Μπορεί, δηλαδή, να εισαχθεί σε οιοδήποτε πρόγραμμα. Είναι ένα όπλο ενάντια στο τυχαίο, στο ελεύθερο, στον δημιουργικό κόσμο που περιλαμβάνει η χαοτική φύση του ανθρώπου και έτσι από ελεύθερο ον τον καθιστά αυτόματο. Πράγματι η σύγχρονη τεχνική με την τελειοποίηση του αυτοματισμού εφαρμόζοντας αλγορύθμους για την διακυβέρνηση διέλυσε την φυσικότητα του ανθρώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας. Το τυχαίο, μη αναμενόμενο και μη προβλεπόμενο στοιχείο κάνει την ποιοτική διαφορά μεταξύ μιας ανθρώπινης ή αυτοματικής κοινωνίας. Ή, απλούστερα, μεταξύ της πραγματικής δημοκρατίας και του φασισμού.
Βιβλιογραφία
• Adabache Igor Les énigmes de l’univers d’aujourd’hui. Progress URSS 1975.
• Annett J. Feedback and human behaviour. Penguin 1972.
• Blauberg Sadosky Yudin System Theory Progress, Moscow 1977.
• David, A. La cybernétique et l’humain. Gallimard, Paris 1965.
• Garber, D. Science and certainty in Descartes J Hopkins Univ. Press Baltimore 1978.
• Huxley, A. The doors of perception. Harper & Row, N. York 1954.
• Μ.Μ. Kamshilov Evolution of the biosphere. Mir. Moscow 1976.
• Rifkin, J. Entropy Viking, N. York 1980.
• N. Wiener Κυβερνητική και Κοινωνία Παπαζήσης Αθήνα 1970.
• N. Wiener Κυβερνητική ή έλεγχος και επικοινωνία στα ζώα και στις μηχανές Καστανιώτης Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια: