Αντίλογος Ασκληπιάδου Αλεξίκακος

Η φύση της ασθένειας και η θεραπεία της υγείας.

Η εργασία αυτή στοχεύει σε μια κριτική προσέγγιση του δίπολου
α-σθένεια – ευ-σθένεια όχι προς την οργανωτική ή διαχειριστική πλευρά του προβλήματος αλλά κατ’ ευθείαν κριτικά στο γνωστικό πεδίο της ασκούμενης ιατρικής. Πιστεύω απολύτως ότι όλα τα οργανωτικά, διαχειριστικά, ηθικά κ.λ. προβλήματα που υπάρχουν έχουν ως πηγή την άγνοια της φυσικής τάξης καθώς και τις αφύσικες εφαρμογές θεραπείας που συναπαρτίζουν το πεδίο της ιατρικής όπως συμβατικά ασκείται σήμερα. Όλα αυτά τα προβλήματα παύουν αυτόματα όταν ο ιατρός αναγνωρίσει τη φυσική τάξη του κόσμου και γίνει ο ίδιος μέρος της.

Όσο η μηχανιστική και τεχνολογική θεώρηση επικρατεί, τόσο οι ιατροί θα στέκουν ολοένα και πιο ανέτοιμοι να νοήσουν και να πράξουν θεραπευτικά. Κάθε νέα γενεά ιατρών στέκεται όλο και πιο μακριά από την κοσμική λειτουργία της θεραπευτικής πράξης και πλησιέστερα στη μηχανιστική τεχνολογία και στην άγνοια.

Τα διαχειριστικά, οικονομικά, οργανωτικά ή ηθικά προβλήματα της ιατρικής αλλά και κάθε επιστήμης ή τέχνης, θα γίνει δυνατό να λυθούν μόνο αν αλλάξει η δομή της κοσμοθεώρησής τους και δομηθεί μαζί με τη σωρευτική και μια ολιστική κοσμική θεώρηση η οποία θα την συμπληρώνει αντιφατικά. Όσο ο σύνολος κόσμος θεωρείται συναθροιστικός, τόσο θα απαιτούνται νέες ρυθμίσεις καταστροφικού και απάνθρωπου σωρευτικού τύπου.

Κέα, 1995.

Εκδόσεις

1η Έκδοση: 1995 Αρισταίος Κέα.



Περιεχόμενα

Πρόλογος
(1) Εισαγωγή
1.1. Η θεραπεία σαν πολιτική πράξη

(2) Εισαγωγή στην Κυβερνητική σκέψη
2.1 Η επιστήμη της Κυβερνητικής
2.2 Η σκέψη του N. Wiener
2.3 Οι Κυβερνητικές έννοιες
2.4 Η Κυβερνητική θεώρηση της ιατρικής πράξης

(3) Η εποχή της μεταεπιστήμης
3.1 Η επιστημονική μέθοδος
3.2 Η επιστήμη και ο άνθρωπος
3.3 Η διεπιστημονική σύνθεση
3.4 Η ανάγκη μιας νέας ιατρικής

(4) Η συμβατική ιατρική
4.1 Το ιστορικό-φιλοσοφικό πλαίσιο
4.2 Ο μηχανιστικός αυτοπεριορισμός της ιατρικής
4.3 Το συμβατικό θεραπευτικό μέσο
4.4 Το καταστροφικό αδιέξοδο

(5) Η Ομοιοπαθητική ιατρική
5.1 Εισαγωγή και γενικές αρχές της Ομοιοπαθητικής
5.2 Η σημερινή πρακτική
5.3 Η προοπτική του αύριο
5.4 Τα σκοτεινά σημεία

(6) Το δυναμικό ίαμα
6.1 Η αταξία της τάξης και η τάξη της αταξίας
6.2 Η φύση και η λειτουργία του δυναμικού ιάματος
6.3 Οι μορφές της ασθένειας και η θεραπευτική δόση
6.4 Πώς παρασκευάζεται το δυναμικό ίαμα

(7) Η αναστρεψιμότητα σαν πηγή δημιουργίας
7.1 Επανάσταση ή επανάδραση;

Για να κατεβάσετε το βιβλίο ακολουθήστε τον ακόλουθο σύνδεσμο:
Αντίλογος Ασκληπιάδου Αλεξίκακος

Βιβλιοπαρουσιάσεις και κριτικές.

Περιοδικό «Διαβάζω»
Μάρτιος 1996, τεύχος 361.
Ιατρική


Άνθρωπος και ασθένεια.

Η ιατρική προσεγγίζει κατά κανόνα μηχανιστικά τον ασθενή και την αρρώστια, γενικότερα. Στις ιατρικές σχολές η διδασκαλία και η έρευνα της τέχνης της θεραπείας είναι περιορισμένη ή σχεδόν ανύπαρκτη. Η βιολογική έρευνα μοιάζει να μονοπωλεί τον χώρο της αναζήτησης των αιτιών και των επιπτώσεων ορισμένων μορφών συμπεριφοράς και η ανάγκη, όπως καταδεικνύει ο Κ. Ν. Δεστέφανος, για αποκατάσταση της υγείας του κατακερματισμένου απ’ τη σύγχρονη ζωή, αλλά δυστυχώς και επιστήμη, ανθρώπου, είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Το πρόβλημα είναι ότι ο ιατρός δεν αναγνωρίζει την φυσική τάξη του κόσμου και αδυνατεί να γίνει μέρος της. Απελπισία; Όχι, ελπίδα. Ο συγγραφέας ως επιστήμονας μελέτησε τη «Συμβατική Ιατρική», την «Ομοιοπαθητική Ιατρική» και το «Δυναμικό Ίαμα» και επισημαίνει την αξία της «Αναστρεψιμότητας σαν πηγή Δημιουργίας».
Το βιβλίο είναι μια πρόταση θεραπείας ενός κόσμου πάσχοντος, που συναποτελούν πάσχοντες άνθρωποι σε ένα πάσχον περιβάλλον. Για την αξία του δεν χρειάζεται καν να γίνει λόγος, ποιος τυφλός δε θέλει το φως του;

Μ.Δεληπέτρος



Περιοδικό «Διαβάζω»
Ιούνιος 1996, τεύχος 364.
Κριτική

Η δυσκολία της απλότητας

Η αιτία της ασθένειας τόσο του ατόμου όσο και της κοινωνίας είναι η ψευδαίσθηση της ύπαρξης ενός ξεχωριστού από το Όλον Εγώ.

Όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο του Κ. Δεστέφανου «Αντίλογος Ασκληπιάδου Αλεξίκακος – Η Φύση της Ασθένειας και η Θεραπεία της Υγείας» συμφωνούν σε ένα σημείο. Το βιβλίο είναι δύσκολο. Ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί πάντοτε ένα κοινώς αποδεκτό απόθεμα όρων και εννοιών. Αυτό οφείλεται στο ότι πλείστοι όσοι όροι και έννοιες ορίζονται εξ υπαρχής. Οι ορισμοί δε, τροποποιούνται και εμπλουτίζονται με βάση όλες τις προηγούμενες επεξεργασίες. Η βασική του θέση είναι ρηξικέλευθη. Η αιτία της ασθένειας τόσο του ατόμου όσο και της κοινωνίας είναι η ψευδαίσθηση της ύπαρξης ενός ξεχωριστού από το Όλον Εγώ. Η θέση αυτή είναι απλή, η κατανόησή της όμως είναι βιωματική, γι αυτό το λόγο η λογική της ανάλυση παρουσιάζει τεράστιες δυσκολίες (καθόσον η Γλώσσα καθεαυτή, εγκαθιδρύεται πάνω στην πεποίθηση ότι υπάρχει ένα ξεχωριστό Εγώ). Οφείλει λοιπόν ο συγγραφέας αφενός να τεκμηριώσει αυτή τη θέση, αφετέρου δε, να δείξει τους διαπλεκόμενους μηχανισμούς και διαδικασίες καθώς και να υποδείξει λύσεις. Τα λογικοαναλυτικά του εργαλεία, ο συγγραφέας τα αντλεί από τη θεωρία των Συστημάτων και την Κυβερνητική.
Όλοι ξέρουμε ότι ο άνθρωπος μεταβάλλεται, ότι είναι διαφορετικός ψυχοπνευματικά και βιολογικά σε κάθε στιγμή και φάση της ζωής του και βρίσκεται σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη δυναμική σχέση με το περιβάλλον. Παρ’ όλα αυτά, εμείς του αποδίδουμε μια σταθερή και αναλλοίωτη ταυτότητα, ψυχοπνευματικά και βιολογικά, την οποία ονομάζουμε Εγώ. Είναι π.χ. ο Κος τάδε, η Κα δείνα, κ.ο.κ. Η παραδοχή μιας σταθερής και αναλλοίωτης ταυτότητας έχει ένα «ψυχολογικό» πλεονέκτημα (παρέχει «ασφάλεια») και ένα «λειτουργικό» πλεονέκτημα (ταξινομούμε και χειριζόμαστε τον καθημερινό μας κόσμο όπως γεγονότα, ανθρώπους, κοινωνικά σύνολα κ.ο.κ.). Όλες αυτές οι αυτονόητες και καθημερινές παραδοχές, απομακρύνουν άτομα και κοινωνία από τη φυσική τάξη, με σημαντικές συνέπειες για την ατομική και κοινωνική υγεία της ανθρωπότητας. Ποια όμως είναι αυτή η φυσική τάξη;
Στην εισαγωγή (κεφ.1.1) υπό τον τίτλο «Η θεραπεία σαν πολιτική πράξη», ο συγγραφέας ορίζει τη φυσική τάξη (και στάση) του ανθρώπου ως αέναη μεταβολή, δυναμική ενότητα, και ζεύξη με το Όλον –με το ευρύτερο σύνολο στο οποίο ανήκει, δηλαδή η ανθρωπότητα και ο πλανήτης. Η φυσική τάξη είναι αποτυπωμένη ως μνήμη στον γενετικό κώδικα. Όσον αφορά τη «ζεύξη με το Όλον», το να δρούμε όχι με αντιπαλότητα, αλλά συμφώνως προς το Γίγνεσθαι, μας προϊδεάζει σε γενικές γραμμές για το τι σημαίνει αυτή η έννοια. Η ζεύξη με ο Όλον συνιστά το μέτρον της υγείας, τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία.
Ασθενούμε από συγκεκριμένα μορφότυπα σκέψης και δράσης (σ. 197-235) που δίνουν έμφαση στα ιδιαίτερα συμφέροντα του ατόμου και / ή της ομάδας στην οποία το άτομο ανήκει. Τα μορφότυπα αυτά δημιουργούν και δημιουργούνται από την ψευδαίσθηση της ύπαρξης ενός ξεχωριστού από το Όλον Εγώ. (ειδικά σελ. 177, 190, 211, 213-215). Αυτή η ψευδαίσθηση «μεταφράζεται» σε ασθένεια, εκφράζεται δε σε ατομικό επίπεδο ως ψυχικός συναισθηματικός και σωματικός πόνος, σε κοινωνικό επίπεδο σαν βία και καταστροφικότητα. Τα μορφότυπα κα τα στερεότυπα που διαταράσσουν τη φυσική τάξη, τόσο στο άτομο όσο και στην κοινωνία, στις γενικές τους γραμμές μοιάζουν και είναι αλληλεξαρτώμενα.
Αυτός δε, είναι ένα βασικός λόγος που επιβάλλει να είναι αλληλένδετες και ταυτόχρονες σε όλα τα επίπεδα, ιατρικό, πολιτικό, υπαρξιακό και παιδευτικό, όλες οι ενέργειες που αποσκοπούν στην υγεία του ατόμου. Το κείμενο (σ. 240) επιχειρηματολογεί υπέρ μιας δηλώσεως που ξενίζει: «η θεραπευτική διαδικασία είναι ίσως η ανώτατη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων», για να καταλήξει με τη θέση (σ. 199): μειωμένη ελευθερία σκέψης + μη φυσικά πρότυπα = τάση προς ασθένεια, μεγάλη ελευθερία σκέψης + φυσικά πρότυπα = τάση προς υγεία.
Όσον αφορά το ιατρικό σκέλος, η ορθή θεραπευτική οφείλει να καλύπτει το ιπποκρατικό κριτήριο του «ωφελείν ή μη βλάπτειν». Το βιβλίο αποδεικνύει (σ.109-148) ότι σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις της Κυβερνητικής, η σύγχρονη ιατρική έρχεται σε αντιπαράθεση με τη φυσική τάξη, συνεπώς δεν προάγει την υγεία. Αντιθέτως η Ομοιοπαθητική τους εκπληρεί.
Το τμήμα του βιβλίου που αναφέρεται στην Ομοιοπαθητική έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι όχι μόνον περιγράφει εν εκτάσει τη θεωρία, αλλά:
(α) χρησιμοποιεί την κυβερνητική και συστημική θεώρηση για να δημιουργήσει μια μεταθεωρία που τεκμηριώνει, ερμηνεύει και κρίνει τη θεωρία της Ομοιοπαθητικής. Κάτι τέτοιο, σε γενικές γραμμές λείπει από τη βιβλιογραφία.
(β) δίνει ένα νέο ορισμό της αρχής της Ομοιότητας.
(γ) τονίζει ότι εκτός από την ορθή εκλογή του όμοιου ιάματος, η θεραπεία εξαρτάται τόσο από τη χορήγηση της ορθής δυναμοποίησης όσο και από την ακαμψία των κωδίκων του ασθενούς.
(δ) προσφέρει μια θεωρητική εξήγηση για ποιο λόγο το ομοιοπαθητικό ίαμα είναι το μόνο πραγματικά θεραπευτικό μέσο (σ.239-240).
(ε) εξηγεί τη φύση και τη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, όπου μάλιστα προσδιορίζει τι ρόλο παίζει η φαρμακευτική ουσία και τι ρόλο παίζει η διαλυτοποίηση και η δυναμοποίηση της ουσίας (σ.284).
Όλες οι αναλύσεις του βιβλίου συγκλίνουν σε μια πρόταση: είναι αναγκαία η αντιστροφή της ανθρώπινης προοπτικής. Και η λύση είναι μια άμεση δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Άμεση δημοκρατία όπως την προϋποτύπωσε εν μέρει η κλασσική Ελλάδα, όπως την ιχνοθέτησε η αρχαία ελληνική σκέψη. Οι βαθιές αλήθειες είναι απλές. Οι ριζικές λύσεις είναι απλές. Το βιβλίο αυτό δεν απευθύνεται μόνο στους γιατρούς, αλλά σε όλους τους εραστές της ελευθερίας και δη όπως αυτή πραγματώνεται μέσω και μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής παράδοσης.

Κώστας Ζερβάνος.



Περιοδικό «Διιπετές».
Τεύχος 17, Οκτώβριος 1996.

Έχουμε εδώ μια ακόμη εκπληκτική εργασία. Μια βαθύτατη και πολύπλευρη εργασία, που ουσιαστικά μελετάει κι αναλύει τη σύγχρονη μηχανιστική και την αρχαία ολιστική θεώρηση του κόσμου, των συστημάτων, των κοινωνιών και, τέλος, των ατόμων. Δύο θεωρήσεις σχεδόν αντιδιαμετρικές αν αντιμετωπιστούν αντιδιαλεκτικά, που όμως ορίζουν συγκεκριμένες αντιλήψεις και συμπεριφορές απέναντι στα πιο πάνω «θεωρούμενα».
Το βιβλίο ξεκινάει με μια εκπληκτικής μεστότητας «εισαγωγή» (που θα τολμούσα να εκλάβω και ως οντολογικοπολιτικό μανιφέστο) με τίτλο «Η Θεραπεία Σαν Πολιτική Πράξη» που μέσα της ο συγγραφέας εξηγεί με πυκνότητα αλλά και σαφήνεια τις πολλαπλές αλληλοσυσχετίσεις ανάμεσα στην «πολιτική» και την «ιατρική» θέαση των διαδικασιών και δεσμών της Ζωής, καθώς και των διαφόρων συστημάτων που δυναμικά ή στατικά απαρτίζουν τον Κόσμο. Στη συνέχεια του βιβλίου, καταπιάνεται με τη διεξοδική μελέτη της Κυβερνητικής (ως επιστήμης που ερευνά το ΠΩΣ τα πράγματα αλληλοσυσχετίζονται και αλληλοεπηρεάζονται), με ανάλυση των κυβερνητικών εννοιών και με τελική κατάληξη μια απόπειρα θεώρησης της (σήμερα ρηχής) ιατρικής πράξης μέσα από τα μάτια της Κυβερνητικής.
Παρακάτω ο συγγραφέας ανοίγει ακόμα έναν ασκό του Αιόλου, καταπιανόμενος με αυτό που ονομάζει «Εποχή της μεταεπιστήμης». Εκεί, καταγγέλλει το αδιέξοδο της (προκαταδικασμένης σε δογματισμό) μεθόδου που γεννά ο υποκειμενικός και ατομικοποιημένος νους, επιχειρεί μια αναπροσαρμογή του μονόπλευρου μεταδιαφωτιστικού ουμανισμού στη σχέση του προς το αδιάσπαστο και ομοούσιο «Όλον» του Κόσμου προς το οποίο οφείλει να λειτουργεί ως αδιάσπαστο τμήμα, προτείνει μια νέα διεπιστημονική σύνθεση που να πλάθει αυτόνομους και πεπαιδευμένους (όχι απλώς εκπαιδευμένους) ανθρώπους, και καταλήγει στην συνειδητοποίηση της αμέσου ανάγκης για μια νέα Ιατρική, που οφείλει να είναι ανενδοίαστα και πολιτικό-κοινωνική. Στη συνέχεια ο Κ.Ν.Δ. εξετάζει διεξοδικά το ιστορικό και φιλοσοφικό πλαίσιο της λεγόμενης συμβατικής Ιατρικής και τα πολύ συγκεκριμένα θεραπευτικά της μέσα, καταλήγοντας (σελ. 134-148) στην υπογράμμιση του πλήρους αδιεξόδου της. «Η συμβατική Ιατρική ουδέποτε συγκρούστηκε με κάποιο σύστημα εξουσίας. Κύριος εχθρός της είναι η πάθηση. Οι ακατάλληλες συνθήκες εργασίας και τα εξοντωτικά ωράρια, η συντηρημένη τροφή, η κατανάλωση εκατοντάδων, εν όχι χιλιάδων, έγχρωμων και εμπλουτισμένων παρασκευασμάτων διατροφής, οι συνθήκες κατοικίας και γενικά διαβίωσης στις πόλεις, τα απάνθρωπα σχολεία που μοιάζουν φυλακές και οι φυλακές που είναι κολαστήρια, κ.α. δεν μοιάζουν αντικείμενα της αρμοδιότητάς της, δεν δημιουργούν παράγοντες που απειλούν την υγεία. Και όταν ακόμα παρεμβαίνει, το κάνει με τη δασκαλίστικη μορφή της παραίνεσης, ποτέ όμως χρησιμοποιώντας θετικά την εξουσία της…» (σελ.148).
Ο συγγραφέας ολοκληρώνει αυτό το κα-τα-πλη-κτι-κό βιβλίο με κεφάλαια πάνω στην ομοιοπαθητική θεραπεία, πάνω στη δράση των διαδικασιών της ελεύθερης σκέψης σε σχέση προς την ευκταία ευσθένεια, πάνω στη διπλή φύση (υλική και ενεργειακή ταυτοχρόνως) και τη λειτουργία του λεγόμενου «δυναμικού ιάματος» της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής, για να κλείσει με ένα ακόμη αυτοτελές κεφάλαιο / μανιφέστο που τιτλοφορεί «Η Αναστρεψιμότητα Σαν Πηγή Δημιουργίας» και υποτιτλοφορεί «Επανάσταση ή Επανάδρααση;» Μέσα σε αυτό τον έξοχο επίλογό του ο Κ.Ν.Δ. επαναδιεκδικεί την απελευθέρωση της αρχαίας ελληνικής Κοσμοθέασης και Παιδείας από τους παρά φύσιν εναγκαλισμούς ξένων κόσμων (λ.χ. του ρηχού λογιοτατισμού της Ανατολής και της στείρας επιστημολογίας της Δύσης) που καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν προς αυτές, αλλά διαθέτουν ωστόσο το απέραντο θράσος να μιλούν εξ ονόματός τους διαστρευλώνοντάς τες και παραμυθοποιώντας τες.

Βλ. Γ. Ρασσιάς.




Περιοδικό Ιχώρ.
Τεύχος 27 Νοέμβριος 2002.
Βιβλιοπαρουσίαση.

Ο συγγραφέας της εργασίας αυτής, στηριζόμενος στην αρχαία ελληνική γραμματεία, προσεγγίζει κριτικά το δίπολο α-σθένεια – ευ-σθένεια, όχι ως προς την οργανωτική ή διαχειριστική πλευρά του, αλλά κατ’ ευθείαν στο γνωστικό πεδίο της ασκούμενης ιατρικής, επιχειρηματολογώντας υπέρ της αναγκαιότητας μίας ταυτόχρονης σωρευτικής και ολιστικής κοσμοθεώρησης των προβλημάτων υγείας, προκειμένου αυτά να αντιμετωπίζονται επιτυχώς

Επιμέλεια: Νότα Δημοπούλου..

Επικοινωνία: kostisdestefanos@gmail.com