Ο κουρδιστός κόσμος της νέας τάξης (7/2/2021)

     Τον Ιούλιο του 2020 εκδόθηκε και κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του Klaus Schwab «Η μεγάλη επαναρρύθμιση». Αυτός είναι ένας απ’ τους ιδεολόγους του νέου παγκοσμιοποιημένου μέλλοντος της νέας τάξης. Είναι αυτός που δημιούργησε και διευθύνει το κλαμπ του Νταβός όπου υπουργοί και ολιγάρχες αρέσκονται να συναντιόνται και να ανταλλάσσουν γνώμες. Γενικότερα, είναι το κλαμπ όπου παίρνει μορφή η σκέψη αυτών των κύκλων που τώρα, για παράδειγμα, αναλαμβάνουν την εξουσία στις ΗΠΑ. Δηλαδή, η νεοφιλελεύθερη και οικολογική προοπτική του καπιταλισμού. 

      Με απλά λόγια, αναφέρεται στο βιβλίο του Σβαμπ ότι δεν θα επιτρέψουν (οι του Νταβός) να γυρίσουμε πίσω, στον προηγούμενο κόσμο, και θα ασκήσουν πίεση στους πολιτικούς, μέσω των υπερεθνικών εταιρειών, απαιτώντας σαν αναγκαίο να διατηρηθούν τα μέτρα περιορισμού, για τόσο διάστημα όσο χρειάζεται. Απώτερος στόχος τους, να αποδιοργανωθούν τα εθνικά κράτη. Σε ένα θαυμαστό μέλλον θα κυβερνούν οι υπερεθνικές και η εξουσία και οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι θα περάσουν σε αυτές τις εταιρείες. Στη νέα αυτή πραγματικότητα δε θα υπάρχει χώρος για εθνικά κράτη. Αυτή η κατάσταση, κατά την άποψή τους θα συμβεί σε πολύ κοντινό μέλλον. Δειγματοληπτικά αναφέρει ο Σβαμπ ότι αν η δημοκρατία (όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί) και η παγκοσμιοποίηση (με όλα της τα εξαρτήματα, δηλαδή ελεύθερη αγορά, ψηφιοποίηση των πάντων, εμπορευματοποίηση των πάντων κοκ) εγκαθιδρυθούν δε θα υπάρχει ανάγκη για εθνικά κράτη. 

     Στα τέλη του περασμένου Δεκέμβρη (2020) δόθηκε στην δημοσιότητα μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην οποία ο Αντρέι Ιλνίτσκι, γιατρός, σύμβουλος του υπουργείου άμυνας της Ρωσίας, δήλωσε ότι ο Κόβιντ 19 είναι ένα σχέδιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού για την κατάργηση των εθνικών κρατών εις όφελος των υπερεθνικών εταιρειών. Στη συζήτηση αυτή σχολιάζεται το βιβλίο του Ζβάμπ και αναφέρει ότι περιέχει στοιχεία μιας σκανδαλώδους ομολογίας. Καταγγέλλει ότι δεν είναι στην πραγματικότητα ο Κόβιντ η αληθινή απειλή για τον κόσμο, αλλά τα μέτρα που εφαρμόζονται για την περιστολή του. Δηλαδή, ο στόχος που έχουν τα μέτρα. Ο στόχος είναι η απορρύθμιση των μεγάλων εθνικών κρατών, κυρίως της Κίνας και της Ρωσίας. Σύμφωνα με τον Ιλνίτσκι πάντα, το σχέδιο Κόβιντ έσπειρε τον φόβο στους λαούς, διέλυσε την κυβέρνηση των ΗΠΑ, έβαλε σε δεινή θέση τα οικονομικά και τα συστήματα υγείας, δηλαδή, σχεδόν πέτυχε τον σκοπό του. Συνεχίζει λέγοντας ότι για μία τέτοια αποδόμηση δεν είναι αρκετή μία πλατφόρμα, δηλαδή, η τρομοκρατία για τον Κόβιντ. Χρειάζονται κι άλλες. Ο ιός αυτός διαθέτει σαν κύριο επιθετικό όπλο την παθογόνα δύναμη. Έτσι εξηγείται το ότι καταλήγουν όσα από τα θύματα πάσχουν από χρόνια προβλήματα. Στην οπλοθήκη υπάρχουν και πραγματικοί δολοφόνοι ιοί. Τι εννοεί; Άραγε θα εξαπολυθούν αργότερα; Ή μήπως οι λεγόμενες μεταλλάξεις είναι η νέα φάση των πιο ισχυρών ιών; 

      Ο Ιλνίτσκι καταγγέλλει και την πράσινη πλατφόρμα της κλιματικής αλλαγής η οποία δεν κατάφερε να τρομοκρατήσει ή να αποδιοργανώσει τα εθνικά κράτη, επίσης καταγγέλλει την ψηφιοποίηση της ζωής αλλά και άλλες πλατφόρμες που αφορούν σε ειδικές ομάδες πληθυσμού οι οποίες από χρόνια συγκροτήθηκαν, μεθοδεύτηκαν και εμφυτεύτηκαν έτσι ώστε σήμερα να επηρεάζουν τους πολίτες. Όλες μασκαρεμένες πίσω από τις λεγόμενες αστικές δημοκρατίες και δήθεν ενάντια στις υπάρχουσες ανισότητες. 

 Παρόλον ότι οι νεοταξίτες καταγγέλλουν συνεχώς όσους επικρίνουν τον τρόπο αντιμετώπισης του Κόβιντ, τα γεγονότα παρουσιάζουν μία διαφορετική κατάσταση. Δεν είναι ακροδεξιοί οι συνομοσιολόγοι αυτοί που καταγγέλλουν, μπορεί να μην γνωρίζουν όλη την αλήθεια. Αλλά τα όσα συμβαίνουν ενισχύουν την αβεβαιότητα τις αμφιβολίες και τον φόβο. Βρισκόμαστε καθαρά πια, σε έναν μετακαπιταλισμό μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όπως παλαιότερα και οι δύο δρόμοι μπροστά μας μηδενίζουν τον άνθρωπο και τις αξίες του και είναι και οι δύο απολυταρχικοί. Ο ένας αφορά σε ένα συντηρητικό οικουμενισμό καπιταλιστικού χαρακτήρα, ο άλλος σε ένα τεχνολογικό παγκόσμιο κράτος, ψευτο-σοσιαλιστικού χαρακτήρα ή στη χειρότερη μορφή του σε έναν συνδυασμό των δύο, ένα παγκόσμιο κράτος με δύο συστήματα διακυβέρνησης. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι καταστροφικός για τις ανθρώπινες κοινωνίες σ’ όλο το βάθος της αφύσικης αντίφασής του. 

 Το κράτος-έθνος είναι ένα σύνολο ή συνάθροισμα πολλών παραγόντων και χαρακτηριστικών. Η γεωγραφία, η γλώσσα, η κοινή ιστορία, ο πολιτισμός, η κοινωνία, τα ήθη και τα έθιμα κλπ. Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι αλληλοεξαρτημένα και έχουν εσωτερικούς δεσμούς. Αποτελούν σύνολα. Αντίθετα, το παγκοσμιοποιημένο κράτος είναι ένα συνάθροισμα, στοχεύει ενάντια στη διαφορετικότητα και η εφικτή και διαθέσιμη τεχνογνωσία του επιβάλλει μια αρνητική εντροπία που αυξάνει συνεχώς. Δηλαδή, η πολυπλοκότητα, η ομοιομορφία, η μείωση της ελευθερίας, ο πολλαπλασιασμός των ελέγχων, η κατανάλωση των φυσικών πόρων. Αυτή η νέα πραγματικότητα που επιβάλλεται δεν είναι δυνατόν να αφομοιωθεί απ’ τον ανθρώπινο εγκέφαλο στο σημείο εξέλιξής του αυτής της ιστορικής στιγμής. 

     Η δυναμική ισορροπία που εξασφαλίζεται από το δίπολο αυτονομία-αλληλεξάρτηση όταν αυτό τείνει στην ισοσθένεια των πόλων του ανατρέπεται και στη θέση του επιδιώκεται μία στατική ισορροπία η οποία υποτίθεται ότι προκύπτει απ’ την ελευθερία των αγορών (οι αγορές είναι πολλές και όχι μία) και έτσι η αγορά έχει συναθροιστικό χαρακτήρα, επομένως άκαμπτη ποιότητα και αδυναμία να ρυθμίζει σύνολα. 

     Η μηχανοποίηση της κοινωνίας προέκυψε απ’ την υιοθέτηση της λεγόμενης προοδευτικής σκέψης και πρακτικής, οι οποίες όμως έχουν ωφελιμιστικές αρχές. Προέκυψε επίσης από την προσπάθεια άρνησης της πολυπλοκότητας της ζωής, από τη θεοποίηση της μέτρησης και γενικά από την κυριαρχία της συναθροιστικής αντίληψης. Με άλλα λόγια από την υιοθέτηση των χαρακτηριστικών που κάνουν τους ανθρώπους να ανταγωνίζεται ο ένας από τον άλλον . Και όχι από υιοθέτηση χαρακτηριστικών που να τους ενώνουν. 

     Η αποτυχία της αστικής δημοκρατίας όπως εξελίχθηκε στον δυτικό κόσμο οφείλεται στο ότι δεν επεκτάθηκε, έστω και στο επίπεδο που αυτή καθιερώθηκε, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία και στην υγεία. Σήμερα η παλιά δίπολη πολιτική γενίκευση «δεξιά-αριστερά» έχει αντικατασταθεί από δύο δεξιές. Όπου οι πόλοι ταυτίζονται με τις αποχρώσεις αφενός ενός συντηρητισμού, δηλαδή, του κλασσικού καπιταλισμού και από την άλλη ενός τεχνολογικού προοδευτισμού ψευτο-σοσιαλίζοντος. Οι Συγκρούσεις αυτών των δύο δεξιών δεν έχουν, προφανώς, κοινή πηγή ιδεολογική αλλά στοχεύουν στην κυριαρχία πάνω στα μέσα παραγωγής και επικοινωνίας. Στο βάθος έχουν δηλαδή έναν κοινό στόχο, την αποτροπή της επέκτασης της δημοκρατίας στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. 

      Η τάση για την εμπορευματοποίηση της πληροφορίας θα έχει σαν αποτέλεσμα την εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων. Η μετάλλαξη θα φτάσει μέχρι τους εσωτερικούς δεσμούς και έτσι η δομή θα προσαρμοστεί στην λειτουργικότητα που εμπρόθετα θέτουν σαν κυρίαρχη οι υποψήφιοι κυβερνήτες του κόσμου.

      Η βασική αρχή της ευρυθμίας, όπως ορίζεται στην κυβερνητική, είναι ότι οποιαδήποτε αλλαγή, μεγάλη ή μικρή, είναι εφικτή με την προϋπόθεση του ότι τα στοιχεία του συστήματος το επιτρέπουν, το θέλουν και εργάζονται με την ίδια ταχύτητα γι αυτή. Διαφορετικά, θα δημιουργηθεί ασυνέργεια μεταξύ τους όπου κατά συνέπεια το σύστημα δε θα λειτουργεί. 

     Αυτό οι νεοταξίτες ειδικοί θέλουν να το αγνοούν, δηλαδή την αληθινή φύση του ανθρώπου , και μηχανιστικά πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι σαν μηχανή, και επιδιώκουν να τον ρυθμίσουν κατά τη βούλησή τους. Ο άνθρωπος γεννιέται με ελεύθερο φρόνημα αλλά είναι συγχρόνως υποκείμενος στα καταναγκασμένα απ’ την υλική του υπόσταση. Αυτή ακριβώς η ακραία αντίφαση θα είναι το εμπόδιο των επίδοξων κυριάρχων της νέας τάξης γιατί απλά, ρυθμίζεις την συμπεριφορά ενός μηχανήματος αλλά όχι των ανθρώπων. 

      Ο άνθρωπος θα βγει πάλι νικητής απέναντι στην νέα όψη του φασισμού που τον απειλεί.