Η φύση δεν κάνει άλματα, ούτε ως προς την εξέλιξη των ειδών, ούτε ως προς την «ανάπτυξη» των δυνατοτήτων τους. Η μηχανή στάθηκε για τον άνθρωπο το κύριο αίτιο για την παραβίαση του φυσικού μέτρου που ισχύει γι αυτόν μεταξύ της εξέλιξης του εγκεφάλου του και της «ανάπτυξης» του δυτικού πολιτισμού πράγμα που του επέτρεψε να κατασκευάσει μηχανές, δηλαδή εργαλεία και όπλα. Στην πράξη υπαγορεύτηκε η δυνατότητα αυτή από τον αντικριστό αντίχειρα. Ο πρόγονος του ανθρώπου, ο όρθιος πίθηκος, ανέπτυξε την ικανότητα ή δεξιότητα κίνησης της παλάμης και των δακτύλων των άνω άκρων και έτσι απέκτησε το πρώτο εργαλείο ώστε να συλλέγει την τροφή του.
Το πώς χάθηκε το φυσικό αυτό μέτρο δεν είναι το αντικείμενο του παρόντος σημειώματος.
Πολλές μεγάλες θεωρίες που αναπτύχθηκαν τον εικοστό αιώνα όπως η κβαντική φυσική, η θεωρία της σχετικότητας, η κυβερνητική, η γενική θεωρία των συστημάτων και η θεωρία της πληροφορίας και της μάθησης. Όλες αυτές περιφρονήθηκαν από τη σύγχρονη συμβατική ιατρική η οποία καθηλώθηκε στην φυσική του Νεύτωνα και του Καρτέσιου. Καμία από τις παραπάνω επιστήμες δεν μελετήθηκε από τη σημερινή ιατρική και δεν προστέθηκε στην ύλη της.
Τουναντίον, αυτή η ιατρική χρησιμοποιεί τεχνικές εφαρμογές των παραπάνω θεωριών κατά κόρο χωρίς να ενσωματώνει τίποτε από αυτές μένοντας ακόμη και σήμερα σε μία φυσιολογία χωρίς βασικές θεωρήσεις και νόμους. Σαν παράδειγμα φέρνω την εφεύρεση της ελλιπούς ψυχοσωματικής αιτίας όσων δεν έχει θεωρητικά έστω συνθέσει. Μια φυσιολογία που να επιτρέπει αυτή την σύνδεση δεν μελετήθηκε και δεν υπάρχει.
Παραμένει η σημερινή ιατρική σε μια συμπτωματολογία, που βασίζεται σε κλινικές διαπιστώσεις, εμπειρίες ή μετρήσεις. Έτσι το ή τα συμπτώματα τα ονομάζει ασθένεια και με βάση πρωτόκολλα ή συμβάσεις οργανώνει θεραπείες με φάρμακα χημικά ή χειρουργικές επεμβάσεις ή άλλα μέσα.
Αγνοεί την όλη αντίδραση του ασθενούς σε αυτές τις θεραπείες σαν ένα Όλο και έτσι καταπιέζει τα συμπτώματα θεωρώντας τα εχθρό. Αυτή η μηχανιστική αντίληψη δημιούργησε τον εξαρτηματικό σαν μηχανή άνθρωπο δημιούργησε και καλλιέργησε τις ιατρικές ειδικότητες επιβεβαιώνοντας την άγνοιά της για το Όλο. Το μερικό δεν μπορεί να δώσει το σχήμα του Όλου ούτε το Όλο να αναλυθεί ως εξαρτηματικό συνάθροισμα. Η συμβατική ιατρική παρερμηνεύει ή διαστρέφει το αξίωμα του Ιπποκράτη, ότι δηλαδή, τα συμπτώματα του ασθενούς είναι ο συνδυασμός μιας νοσογόνου αιτίας και η αντίδραση του ασθενούς σε αυτήν. Βλέπουμε δηλαδή την έλλειψη στο σκεπτικό της θεραπείας: το χαρακτήρα μιας διαφορετικότητας και μοναδικότητας που είναι ο κάθε άνθρωπος.
Η απομάκρυνση από την ιπποκρατική σκέψη η οποία εκτός της ιατρικής είναι και φιλοσοφική, επισφραγίστηκε στις μέρες μας και συμβολικά με την κατάργηση του ιατρικού όρκου παγκοσμίως. Ο όρκος του Ιπποκράτη είναι ένα εξαιρετικό κείμενο βιοηθικής το οποίο από μόνον του καταγγέλλει την συμβατική ιατρική όπως ασκείται σήμερα.
Αυτή η ιατρική σήμερα δίνει ουσιαστική υπόσταση στην «ασθένεια» σαν να είναι μια υπαρκτή «παρουσία» ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα σχετικό συνάθροισμα συμπτωμάτων. Αυτό το συνάθροισμα το θεωρεί ασθένεια, της δίνει όνομα και καταρτίζει πρωτόκολλα θεραπείας. Σχεδόν μία βιομηχανική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Τη θεωρεί δηλαδή μια υπαρκτή οντότητα και τον άνθρωπο ένα πεδίο όπου δρα αυτή η οντότητα δημιουργώντας ένα πεδίο μάχης με την θεραπεία που ορίζει. Έτσι δημιουργείται το φαινόμενο της πολυφαρμακίας, ένας άνθρωπος δηλαδή με πολλά συμπτώματα παίρνει πολλά φάρμακα, και σαν συνέπεια την αδυναμία έως και κατάρρευση του ανοσοποιητικού του συστήματος και την αδυναμία παραγωγής αντισωμάτων διαρκείας. Στον πόλεμο αυτό ο άνθρωπος και η ζωτική ενέργειά του, καθώς και η φυσική του ικανότητα αυτορύθμισης καταντάει απλώς ένα γήπεδο. Θα έπρεπε η ιατρική να έχει ενσωματώσει την θεωρία των συστημάτων απ’ όπου προκύπτει ότι ο ζωντανός άνθρωπος είναι ένα σύστημα αυτόνομο και αυτορυθμιζόμενο.
Αυτή η μηχανιστική αντίληψη έχει φέρει πολλές φορές την συμβατική ιατρική σε αδιέξοδα τα οποία είναι πάντοτε εις βάρος του ανθρώπου.
Τα ανεξέλεγκτα άλματα της τεχνολογίας έχουν επιπτώσεις στην κοινωνία και στην υγεία των πληθυσμών. Η ελλιπής γνωστική ύλη της συμβατικής ιατρικής πάνω σε αυτά τα ζητήματα δεν αρκεί για να υποστηρίξει τον σύγχρονο άνθρωπο με αποτέλεσμα συνεχώς αρνητικό. Η υγεία των ανθρώπων είναι συνεχώς ζητούμενο κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο της ανάπτυξης των τεχνικών εφαρμογών. Το πολιτικό σύστημα που επέτρεψε στη σημερινή πραγματικότητα να υπάρχει το έλλειμμα αυτό βαίνει προς κατάρρευση. Το πλέον αγαπημένο του όπλο που ήταν ο πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων στην περίπτωση της σημερινής πανδημίας δεν μπορεί να έχει εφαρμογή. Το έλλειμμα αυτό θα μεγαλώνει και κανένα εμβόλιο δε θα λύσει το ζήτημα.
Οι επιπτώσεις στην υγεία του ανθρώπου που προκαλούνται από την αφυσικότητα χρήσης αυτοματικών μηχανών θα είναι καταστρεπτικές στο μέλλον εάν δεν μελετηθούν από σύνολα επιστημόνων πολλών ειδικοτήτων και όχι μόνον ιατρών. Όσο η υγεία βρίσκεται στα χέρια των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων των φαρμακευτικών υπερεθνικών εταιριών, οι κίνδυνοι για την ανθρωπότητα όχι μόνο θα γίνονται τεράστιοι αλλά και ανεξέλεγκτοι. Το πρόβλημα αυτό είναι πολιτικό και όχι επιστημονικό.
Στην πραγματικότητα της μετακαπιταλιστικής εποχής ο εφιάλτης του ολοκληρωτισμού γιγαντώνεται. Η έννοια της υγείας τείνει να καταργηθεί, άπειρα ερωτήματα ορθώνονται σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης. Παρόλον ότι μια μικρή μόνον απαρίθμησή τους μπορεί να εμφανίζεται ανιαρή για τους πολλούς, σημειώνω ότι η σημασία τους δεν μειώνεται για την ποιότητα της ζωής μας. Για παράδειγμα, πώς επιδρούν οι ηλεκτρομαγνητικοί κλωβοί στο νευρικό σύστημα και στο βιοχημικό πεδίο των ανθρώπων; Τι συμβαίνει όταν η ροή πληροφοριών ξεπερνάει τα φυσικά όρια (ποιος ορίζει ποια είναι αυτά); Μπορεί αυτή η πληθώρα να δώσει λανθασμένες ενδείξεις στον ρυθμιστή του οργανισμού; Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στην ανθρώπινη υγεία η επαναλαμβανόμενη καθημερινά ταυτόσημη εργασία; Και τι συμβαίνει στο κεντρικό νευρικό σύστημα όταν έχουμε μεγάλη σε αριθμό, έντονη και συνεχή ροή πληροφοριών; Ή η αυτοματοποιημένη συμπεριφορά με διαφορετικό δυναμικό μεταξύ εντολής, πράξης και ελέγχου;
Θα μπορούσαν να γραφούν βιβλία ολόκληρα με τέτοιες ερωτήσεις που γεννιόνται στην σημερινή ψηφιακή πραγματικότητα για της οποίες η σύγχρονη ιατρική δεν έχει απαντήσεις αλλά ούτε στον ορίζοντα της έρευνας ούτε καν αναζητιέται η σύνταξη μιας σύγχρονης και νέας φυσιολογίας του ανθρώπου.
Οι δυνατότητες της ψηφιακής μηχανής και της πραγματικότητας που δημιούργησε, στην ουσία βεβαίως οι τεχνοκράτες και το κεφάλαιο όποιου τύπου κι αν είναι, οδηγούν την ανθρωπότητα σε έναν γραμμικό δρόμο με άγνωστο στόχο. Η πορεία αυτή παράγει μια τέλεια αφυσικότητα και οδηγάει στην απώλεια του μέτρου του ανθρώπινου δυναμικού τόσο της σκέψης όσο και της δράσης. Ποιος ο στόχος και ποια τα κίνητρα;
