Δια βίου ημιμάθεια και υποταγή (1ο μέρος) (7/9/2020)

Το σημείωμα αυτό γράφτηκε σε συνέχεια των όσων προκάλεσε ο «Κορωνιός» και όσων δυστυχώς σκιαγραφούνται ότι θα συμβούν στο μέλλον.

Ενώ είναι ολοφάνερο ότι ο Κορωνιός προκαλεί μία συστημική κατάρρευση, είναι δηλαδή μια νέα λοιμώδης επιδημία που δυνητικά πλήττει τον οργανισμό στα αδύνατα σημεία του (ευπαθείς ομάδες κλπ), οι αρμόδιοι εξακολουθούν να ενημερώνουν, υποτίθεται, τους πληθυσμούς ότι πρόκειται για μια βαριάς μορφής γρίπη ή άλλες τέτοιες, ιογενούς πάντα προελεύσεως, αιτίες. Δεν ενημέρωσαν όμως, ποτέ, ποιες είναι οι συνθήκες από τις οποίες πηγάζει ο ιός, ή οι ιοί, και το πού κατοικοεδρεύουν αυτοί  όταν δεν είναι σε διασπορά.

Η κριτική που ασκείται με αυτό το σημείωμα στην ιατρική δεν αφορά επουδενή λόγω σε πρόσωπα. Αφορά μόνο στη Γνωστική της Ύλη και στον επιθετικό της χαρακτήρα. Ο δυτικός πολιτισμός που επικράτησε πλανητικά και ο αντιδιαλεκτικός του χαρακτήρας καθόρισε τον τρόπο που η ιατρική ασκείται σήμερα. Αγνοήθηκε η δυναμική του ανθρώπου και η φυσική ικανότητα αυτορύθμισής του. Δόθηκε υπαρξιακή οντότητα σε σύνολα ή συναθροίσματα συμπτωμάτων τα οποία συμβατικά βαφτίστηκαν και είναι οι λεγόμενες ασθένειες. Ενώ στην πράξη ο ασθενής που πάσχει είναι ένα δυναμικό και αυτορυθμιζόμενο Όλο. Έτσι ο άνθρωπος έγινε ένα συνάθροισμα οργάνων και λειτουργιών όπως τα εξαρτήματα ενός μηχανήματος. Επόμενα και αναμενόμενα ήταν ο τεμαχισμός του ανθρώπου, η ειδίκευση των ιατρών και η πολυφαρμακία.

 

Ένα απ’ τα μεγάλα προτάγματα του παγκόσμιου πλέον νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, και του ψηφιακού πολιτισμού τον οποίον επέβαλε, είναι η λεγόμενη «δια βίου μάθηση».

Για τον όχι αλλοτριωμένο ή μεταλλαγμένο πολίτη τα ερωτήματα που αναδύονται από την τόσο «αθώα» και «ελκυστική» εντολή είναι τα εξής: κατ’ αρχάς, το πώς οι ταξικές δυνάμεις της κυριαρχικής εξουσίας, πολιτικές, οικονομικές, επιστημονικές, θρησκευτικές κα, σχεδόν αδιάφορες  και χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα ή ακόμη και παραδοσιακά εχθρικές ως προς τον απλό και χωρίς προνόμια λαό, ενδιαφέρθηκαν στη δοσμένη ιστορική στιγμή για τη μάθηση;  Πώς και από πότε οι ταξικοί παραγωγοί της κοινωνικής αδικίας του σκότους και της δυστυχίας, οι οποίοι έχουν χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, όπως η βία, οι πόλεμοι, η αποικιοκρατία, η παραχάραξη και η συσκότιση  της ιστορίας, ενδιαφέρονται για το φως της αλήθειας το οποίο δυνητικά μπορεί να φέρει η μάθηση; Χρησιμοποιώ την λέξη «δυνητικά» γιατί η έννοια μάθηση δεν ορίζει από μόνη της περιεχόμενο και ποιότητα, αλλά μια νοητική διαδικασία.

 

Η απάντηση είναι εύκολη για όσους σκέπτονται. Η παράφρονη πορεία του ψηφιακού κόσμου έχει ανάγκη, συνεχώς, ειδικών που να είναι ικανοί να χειρίζονται νέες τεχνικές εφαρμογές. Ο καπιταλισμός είτε είναι κρατικός είτε είναι ιδιωτικός έχει ανάγκη από εργαζόμενους για να παραχθεί η υπεραξία, δηλαδή το κέρδος, για την οποία υπάρχει και ζει. Έτσι ο άνθρωπος κατάντησε αντικείμενο και για τον ίδιο λόγο το άρχον σύστημα  στοχεύει στη ρομποτοποίηση του ανθρώπου προκειμένου ανενόχλητος να κερδίζει, καταπιέζοντας, υποτάσσοντας, εξοντώνοντας, όποιον τολμάει να ζητάει μία ανθρώπινη ζωή.

 

Θα πρέπει να γνωρίζουμε ποιος καθόρισε το ποσό και την ποιότητα της πληροφορίας την οποία μπορεί να δεχθεί, μέσα σε μια μέρα,  και δεν αναφέρομαι στην αφομοίωση, ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Το αποτέλεσμα της μάθησης είναι ανάλογο της ποιότητας και του πρόσημου που έχει το περιεχόμενο και το μέσο. Είναι φανερό  ότι κάποιες βιολογικές αρχές πρέπει να ορίζουν την ποσότητα της απαραίτητης για τη ζωή πληροφορίας που μπορεί να δεχθεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ημερησίως. Είναι σίγουρο ότι πολλοί νεοφιλελεύθεροι και οι Ταλιμπάν του καπιταλισμού θα αρχίσουν τα γνωστά τροπάρια περί ελευθερίας και περί προόδου. Όσοι απ’ αυτούς παπαγαλίζουν τα κείμενα του διεθνούς καπιταλισμού θα πρέπει να ντρέπονται. Και οι υπόλοιποι να διαβάσουν λίγο παραπάνω, τουλάχιστον τους κύριους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους.

 

Θα πρέπει να αναφερθεί για πολλοστή φορά ότι οι επιστήμες υποστηρίζουν πάντα τις άρχουσες τάξεις. Ανάλογα την ιστορική στιγμή. Αυτές οι επιστήμες θα πρέπει, μετά από ελεύθερη και βαθιά ενδοσκόπηση της ύλης τους, να αποδεχθούν την επιστημονικότητα μιας συμβατικής και εμπειρικής ιατρικής, χωρίς νόμους, όπως αυτή ασκείται σήμερα. Μια τέχνη η οποία παίζει ρόλο επιστήμης. Μετά τον θεωρητικό τεμαχισμό του ανθρώπου, ενός μικρόκοσμου στην ουσία, σε δύο, ύλη και πνεύμα ή σώμα και ψυχή, προχώρησε σε νέους τεμαχισμούς με τους ειδικούς γιατρούς.

Ειδικός, στην ουσία, στην ελληνική γλώσσα σημαίνει, μεταξύ άλλων, και ημιμαθής. Γνωρίζει σε σχετικό βάθος ένα μέρος του όλου. Αυτό έγινε επιτρεπτό από την Δυτική και κυρίως καρτεσιανή αντίληψη (1) του κόσμου. Την άποψη, δηλαδή, ενός κοσμικού μηχανισμού όπου σύγχρονα με την μηχανική εργασία που κατάργησε σχεδόν τον εργαζόμενο ή παλαιότερα τον χειρώνακτα δούλο, ο κόσμος υπάρχει ως ένας τέλειος μηχανισμός, και έτσι διδάσκεται στα πανεπιστήμια και γίνεται  αποδεκτός και από την κοινωνία. Σε αυτό το γεγονός συνεργάστηκε και η θεολογία αντιτιθέμενη στις θεωρίες της εξέλιξης και έκανε τον άγνωστο θεό του Σωκράτη έναν θεό αρχιτέκτονα και έτσι η μηχανή απέκτησε και αισθητική δομή.

 

Η αλήθεια είναι ότι η ανθρωπότητα επέτρεψε, για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος, να δημιουργηθεί η πλάνη του ψηφιακού κόσμου τον οποίον, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, δεν μπορεί να ελέγξει. Οι τεχνικές εφαρμογές των επιστημών και ο ψηφιακός υπολογιστής, ο οποίος στην ουσία είναι μία τερατώδης μνήμη με δυναμική και απίθανες σε πλήθος δυνατότητες, δημιούργησαν ένα νέο, σύνθετο σύστημα, άνθρωπος – μηχανή. Η σχέση δυνατοτήτων μεταξύ του δυναμικού της νέας μηχανής και του ανθρώπινου εγκεφάλου, έστω και του επιστήμονα, σε κάθε περίπτωση θα φέρνει τη νέα μηχανή σε πλεονεκτική θέση απέναντι στον άνθρωπο. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος έγινε αντικείμενο και απανθρωπίστηκε, θεσμοθετήθηκε η μέτρηση απέναντι στην κριτική σκέψη. Δηλαδή, ο ψηφιακός πολιτισμός έφερε μία νέα πραγματικότητα όπου η αναλογική, η διαλεκτική και η διαφορετικότητα περιφρονούνται. Τείνουμε προς εξομοίωση. 

 

Στο ερώτημα, γιατί η ιατρική όπως ασκείται είναι επιστήμη, ποιος θα απαντήσει; Όλα δείχνουν ότι είναι μία εμπειρική τέχνη γεμάτη συμβάσεις και απουσία νόμων. Υιοθετώντας το μοντέλο του μαύρου κουτιού (2) βάζει στο παιχνίδι και την ψυχή σαν άλλοθι των όσων αγνοεί. Η προσοχή της είναι στραμμένη στην φαρμακολογία, στη χημεία, στις τεχνικές ενώσεις και την τεχνολογία ενώ γυρνά την πλάτη σε επιστήμες (πχ. κυβερνητική) και θεωρήσεις (πχ θεωρία συστημάτων) οι οποίες θα μπορούσαν να την πλουτίσουν και να την κάνουν πιο αποτελεσματική.

Η ευφυία δεν αυξάνεται με την χρήση της τεχνικής. Αν αυτό συνέβαινε πώς θα μπορούσε να εξηγηθεί μια τέτοια θεώρηση για τα ευφυή άτομα που έζησαν στο παρελθόν και άφησαν έργο; Αντίθετα, η τεχνική δυνατότητα αυξάνει την αλαζονεία η οποία γίνεται απαγορευτική για την πρόοδο των πληθυσμών. Έτσι, καταλήγουμε ότι η ιατρική τέχνη δεν περιλαμβάνει πολλά από τα οποία θα την πλούτιζαν και ότι η ιατρική ύλη απαιτεί αναθεώρηση και της σπουδής και των εφαρμογών.



(1) René Descartes  (1596 –1650), πολύ γνωστός και με το εξελληνισμένο όνομα Καρτέσιος, ήταν Γάλλος φιλόσοφος, μαθηματικός και επιστήμονας φυσικών επιστημών.

 

(2) Στην θεωρία των συστημάτων, ένα μοντέλο μαύρου κουτιού είναι ένα σύστημα το οποίο, παρόμοια με ένα μαύρο κουτί, μπορεί στην ουσία να περιγραφεί  ως προς την εξωτερική του συμπεριφορά, ή μόνο πώς αντιδρά στην έξοδό του (output) σε μία ορισμένη πρόκληση που έγινε στην είσοδο (input), αλλά του οποίου η εσωτερική λειτουργία  δεν είναι ορατή ή είναι άγνωστη.