Δύο αιώνες «ελευθερίας» (31/3/2017)

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, εορτάστηκε με λαμπρότητα και τον χαρακτήρα που αρμόζει η εθνική εορτή.

Το ερώτημα που προκύπτει πάντα γι αυτό το ζήτημα είναι το πώς ο κατά κύριο λόγο ξεσηκωμός του 1821 επικράτησε να εορτάζεται σαν επέτειος εθνικής επανάστασης και όχι λαϊκής εξέγερσης. Το ερώτημα απαντιέται αν αυτός που ρωτάει γνωρίζει ποιος ήτανε ο νικητής αυτού του ξεσηκωμού και του αγώνα που ακολούθησε.

Στον καθιερωμένο πανηγυρισμό και εορτασμό, στις δοξολογίες και στους επίσημους λόγους στις σημαιοστολισμένες παρελάσεις και στα κατά τόπους και πόλεις ταρατατζούμ της επετείου δε θα ακούσει κανείς κάτι για τον ταξικό και κοινωνικό χαρακτήρα της εξέγερσης αυτής.

Αντίθετα, μεγάλη προσπάθεια και φροντίδα έχει γίνει από τους ενδιαφερόμενους να λησμονηθεί, να αποσιωπηθεί και να εξορκιστεί αυτή η πλευρά του αγώνα. Έφτασαν μέχρι στη μετάθεση της εορταστικής επετείου ημερομηνιακά ώστε να συμπέσει με τη θρησκευτική εορτή της Παναγίας και στο δήθεν πρωταγωνιστικό ρόλο του δεσπότη Καλαβρύτων. Ο οποίος δεσπότης, ορκισμένος εχθρός της Επανάστασης και του Παπαφλέσσα, αναγκάστηκε συρόμενος στη Λαύρα, έχοντας ξεπεραστεί απ’ τα γεγονότα της Καλαμάτας να κηρύξει και αυτός την εξέγερση. Αυτός, όπως και ο επίσης δεσπότης Ιγνάτιος, ήτανε ορκισμένοι εχθροί της λαϊκής βούλησης και του αγώνα ενάντια στο Σουλτάνο. Προφανώς, βρισκόντουσαν μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσουν και αυτοί τα προνόμια που τους είχανε εκχωρηθεί από τον κατακτητή.

Ο όρος επανάσταση καθιερώθηκε αδόκιμα (αντί για εξέγερση) ακριβώς για να τονιστεί ότι ο αγώνας αυτός επανέφερε μια δομή εξουσίας που προϋπήρχε, άρα και τις προηγούμενες κοινωνικές ιεραρχήσεις. Η πατρίδα μας όμως, δεν σκλαβώθηκε σαν ελληνικό κράτος, αλλά σαν βυζαντινή επαρχίας. Δεν υπήρχε ελληνικό κράτος. Στην ουσία, σκλαβώθηκαν οι Έλληνες, όπου κι αν βρίσκονταν, στην Ανατολή, για δεύτερη φορά, και όχι ο τόπος που αναφέρεται σαν μητροπολιτική Ελλάδα.

Οι τάξεις που καθιερώθηκαν, ανδρώθηκαν και ευημέρησαν με την τουρκική υποστήριξη και τα προνόμιά της, δηλαδή οι τσιφλικάδες, οι κοτζαμπάσηδες ή δημογέροντες, οι πολιτικάντηδες και οι πρίγκιπες, ο ανώτερος κλήρος, οι πλοιοκτήτες και οι τοκογλύφοι και όλοι οι παρατρεχάμενοί τους, είχαν κάθε συμφέρον να κληρονομήσουν την εξουσία των Τούρκων αφεντάδων και να συνεχίσουν την καταπίεση, την καταλήστευση και την εκμετάλλευση των Ελλήνων. Πράγμα που επιβεβαιώνεται περίτρανα από τη δράση τους στη διάρκεια του αγώνα μέχρι τη δολοφονία των λαϊκών αγωνιστών και του Καποδίστρια. Πληρωμένα από τους κοτζαμπάσηδες χέρια ήταν των δολοφόνων. Να μη γίνει κράτος η Ελλάδα. Μέχρι σήμερα, αυτός είναι ο στόχος τους. Να τηρηθεί η ασυδοσία και η βασιλεία των προνομιούχων. Όποιος δεν το βλέπει, να βάλει γυαλιά.

Οι δύο αυτές απόψεις, δηλαδή η άποψη που υποστηρίζει και τον ταξικό χαρακτήρα της εξέγερσης και η άλλη, αντιμάχονται σε όλα αυτά τα 195 χρόνια της «ελεύθερης Ελλάδας». Βέβαια είναι λίγοι όπως συμβαίνει για πολλά σοβαρά ζητήματα, αυτοί που υποστηρίζουν και τον ταξικό χαρακτήρα του αγώνα. Χρειάζεται όμως μελέτη σε βάθος. Δυστυχώς η ιστορία πλαστογραφείται ή παραποιείται πάντα από την τάξη ή τις τάξεις που νίκησαν ή επεκράτησαν, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτός που αναζητά την αλήθεια επιμένοντας θα την βρει. Οι συνθέσεις των εθνοσυνελεύσεων όπου απουσιάζει παντελώς ο λαός, ούτε ένας αγρότης, τεχνίτης ή λαϊκός αγωνιστής, οι τρεις εμφύλιοι στη διάρκεια του αγώνα, οι προσπάθειες των κοτζαμπάσηδων και του ανώτερου κλήρου ώστε να διατηρήσουν τα τουρκικά προνόμια, οι δολοφονίες των λαϊκών αγωνιστών και άλλα πολλά δε θα αφήσουν καμιά αμφιβολία στον τίμιο και απροκατάληπτο μελετητή.

Το θέμα αυτό είναι τεράστιο και καλύπτει εξηγώντας πολλά ανεξήγητα που συμβαίνουν ακόμη και σήμερα. Οι κοτζαμπάσηδες, οι νταήδες, οι τσαμπουκάδες, οι ραγιάδες κ.α., είναι χαρακτηριστική η τούρκικη ορολογία, που επιβιώνει μετά από δύο αιώνες σχεδόν ελευθερίας. μιας ελευθερίας κερδισμένης με το αίμα και τις θυσίες του λαού που δε μπόρεσε να τη διαχειριστεί θετικά. Αντίθετα, οι κοτζαμπάσηδες και η λοιπή παρέα τους βρήκαν καινούργια αφεντικά, καινούργιους μπέηδες, δυτικούς αυτή τη φορά, για να τους υπηρετήσουν.

Τα «ισοδύναμα», που λένε τώρα οι «αριστεροί» και οι «δεξιοί», των αρχών της γαλλικής επανάστασης, που σίγουρα ενέπνευσε και την ελληνική εξέγερση, έχουν γίνει τώρα απ’ την παγκόσμια ολιγαρχία της συντήρησης, του κέρδους, της μηχανοποίησης, της ρομποτικής εργασίας και του δήθεν πολιτισμού, είναι: η ελευθερία της εκμετάλλευσης, η ισότητα των ολίγων και η αδερφοσύνη της εξουσίας.

Αυτά και τα τρία διαστρεβλωμένα ιδανικά θεοποίησαν οι νεοέλληνες παραμένοντας υπόδουλοι μιας αγραμματοσύνης που καλλιεργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια της «ελευθερίας» τους που την επέβαλαν οι σύγχρονοι  άπληστοι κοτζαμπάσηδες και οι δεσποτάδες με τη φιλοχρηματία και τη λειψανοκαπηλία τους. Ντύνουν τη γύμνια της αμάθειας και της υποταγής με ρούχα απ’ την καταγωγή τους και την ιστορία, λεηλατώντας ό,τι όσιο και άγιο έχουν, πιθηκίζουν, μιμούμενοι τα αφεντικά τους. Το χειρότερο, καμαρώνουν για την τεχνική που άλλοι παράγουν και η οποία γίνεται για τους πολλούς πηγή αυτοθαυμασμού και αλαζονείας. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι χαρακτήρες του δράματος είναι παρόντες: οι κοτζαμπάσηδες και οι τοκογλύφοι, οι αποκρουστικοί και τουρκοθρεμένοι με τα «ουζάκια» δεσποτάδες, οι φραγκολάτρες γιάπηδες, οι Νενέκοι, οι Κωλέτηδες, ενώ ο λαός είναι πιο δυστυχής από ποτέ, ακόμη και το αιώνιο δάνειο είναι παρόν. Οι μόνοι απόντες, οι ήρωες. Όμως τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί από το τίποτα.