Το ελληνικό χαρακίρι (30/6/2019)

Ο παραδοσιακός τρόπος αυτοκτονίας των Γιαπωνέζων Σαμουράι είναι το χαρακίρι. Ένας ιεροτελεστικός τρόπος που βάζει τέλος στη ζωή τους όταν θεωρήσουν ότι παρέβησαν τον ηθικό κανόνα τους.

Οι Νεοέλληνες, πολύ μακρυά από Σαμουράι, χωρίς ιεροτελεστία, συνήθως Κυριακή, το κάνουν ψηφίζοντας τον αντίπαλο του πολιτικού που δεν τους ευνόησε. Τον καθένα, δηλαδή, πολιτικό, που ατομικά δεν ευνόησε, αφού συνείδηση κοινότητας, όπως δείχνει η ιστορία, δεν διαθέτουν. Όλες τις φορές δράσης το ατομικό συμφέρον είναι οδηγός. Ο κανόνας αυτός, δηλαδή η ανυπαρξία συνείδησης συνόλου, ελάχιστες φορές ιστορικά ανατράπηκε: στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στην Σαλαμίνα, στην Χαιρώνεια, στο ’21 και στην Εθνική Αντίσταση της κατοχής. Μπορεί να μου διαφεύγουν μια ή δυο ιστορικές στιγμές.

Οι μεταμφιεσμένοι σε δημοκράτες ολιγαρχικοί ανησυχούν και ανασυντάσσονται πάλι, όποτε συμβαίνει αυτό, δηλαδή συνεχώς, κάτι βρώμικο και βλακώδες ετοιμάζεται στα σκοτάδια των συνειδήσεών τους.

Το ζωικό παρελθόν του ανθρώπου και ειδικότερα η πορεία της εξέλιξής του είναι γεγονός το οποίο επιστημονικά είναι σήμερα αδιαμφισβήτητο. Είναι γνωστό ότι ελάχιστα διαφέρει το ανθρώπινο DNA από εκείνο του συμπαθούς προγόνου του, μόλις ελάχιστα εκατοστά της στατιστικής του έκφρασης. Σ’ αυτή τη διαφορά ανήκουν όλα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον άνθρωπο να διαφέρει από την μαϊμού. Ένα απ’ αυτά, ίσως το κυριότερο, είναι η «συνείδηση» της ιστορικής εξέλιξης και η ικανότητα σύνθεσης των εμπειριών αυτής της γνωστικής και συνθετικής ικανότητας της ανθρώπινης διάνοιας. Δεν είναι αμάθεια ή έλλειψη μνήμης, είναι, όταν απουσιάζει, έλλειμμα εξέλιξης, κενό συνέχειας, αναφομοίωτη μάθηση και εξομοιωτική ρύθμιση.

Όπως ελπίζω, είναι από όλους γνωστό, ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος, ενώ είναι δίλοβος, έχει το κυβερνητικό του κέντρο ενιαίο. Με άλλα λόγια, οι χωριστοί δύο εγκεφαλικοί λοβοί καταλήγουν σε κοινό κέντρο κίνησης και αποφάσεων. Τα δύο πόδια κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Παρόλον ότι μπορεί να θέλουν το ένα να πάει δεξιά και το άλλο αριστερά. Έτσι, ενώ για ερωτήματα απλουστευμένα στο έπακρο, ταλανίζεται μεταξύ του ναι ή του όχι, ή πιο σύγχρονα, μεταξύ του on – off, στο τέλος κρίνει και αποφασίζει. Το κέντρο απόφασης καταλήγει, παρόλη την αμφιβολία, σε κάτι σταθερό, αξιολογεί, βάζει κάτω την λογική και την εμπειρία και αποφασίζει. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί δεν μπορούν να είναι τα συμφερότερα για το άτομό του, αφού καθημερινά αντιλαμβάνεται ότι εξαρτάται, ανήκει και νταραβερίζεται με ένα σύνολο ανθρώπων. Γίνεται έτσι φανερό ότι η απόφασή του δεν αφορά μόνο στον εαυτό του αλλά και σε άλλους. Η τέχνη της πολιτικής έγκειται ακριβώς σε αυτό, το πώς δηλαδή οι διαφορετικές απόψεις θα συγκεραστούν στο ελάχιστο κοινό συμφέρον ή, καλύτερα, τουλάχιστον όχι στη βλάβη κάποιων.

Το ερώτημα που προκύπτει από τα προηγούμενα είναι το πώς συμβαίνει αυτή την μηδαμινή χρονική στιγμή, που κατά κανόνα οι συνέπειές της θα τον κυβερνούν για τέσσερα χρόνια και που μοναδικά αυτή τον φέρνει στη θέση ενός υπεύθυνου πολίτη, να παραλογίζεται; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει ότι με αυτήν την ελάχιστη και απλή πράξη θα θεραπεύσει όλα τα πλέγματα που τον βασανίζουν; Δηλαδή, να εκδικηθεί όποιον θεωρεί ότι τον αδίκησε; Να ωφεληθεί πληθωρικά, να μην ωφεληθεί ο γείτονας, να γίνει πραγματικότητα ένας θολός κόσμος που έχει σαν ιδανικό, να είναι σεβαστός από τους ξένους και  να αναγνωρίζεται το μεγαλείο του και άπειρα άλλα τέτοια. Πώς γίνεται ο παμπόνηρος κληρονόμος του μοναδικού πολιτισμού των Αρχαίων, που καλά - καλά ούτε την σημερινή γλώσσα του γνωρίζει, να θέλει με ένα ψηφαρέλι να αλλάξουν τα πάντα ενώ ο ίδιος ατομικά δεν κάνει τίποτα προς την κατεύθυνση του κόσμου που υποτίθεται ότι επιθυμεί; Πώς θέλει κάποιος άλλος άνθρωπος, όμοιός του περίπου, με τα ίδια πλέγματα, ο πολιτικός, να τακτοποιήσει σε μία βιώσιμη καθημερινότητα όλη αυτή την σύγχυση του εγκεφάλου του; Ούτε ο Μεσσίας να ήταν. Το τραγικό είναι ότι οι επιλογές του, σχεδόν πάντα, τον απογοητεύουν. Το φαινόμενο «Νεοέλλην» θέλει τα πάντα χωρίς να κάνει το ελάχιστο, μισαλλόδοξος, αχάριστος, ευτελής, πάντα.

Έτσι και μ’ αυτόν εδώ τώρα, αφού τους έσωσε, στη μαύρη κρίση, την κακιά ώρα, ετοιμάζονται πυρετωδώς να τον μουτζώσουν. Δεν τολμάω καμία σύγκριση, αλλά πρόκειται για την ίδια αχαριστία, όπως συνέβει με τον Αντρέα. Θέλουν να φέρουν το σόι των δεινοσαύρων και τις υστερικές μαινάδες της Νέας Τάξης πάλι στην εξουσία. Γιατί όμως; Γιατί φύλαξε τους πρόσφυγες. Γιατί αυξήθηκε το ΦΠΑ. Γιατί έδωσε βοήθεια στους ανασφάλιστους. Γιατί έσωσε τις ληστρικές τράπεζες που φυλάνε τα μαύρα χρήματά τους. Γιατί τους έσωσε τα σπίτια απ’ τους σπεκουλαδόρους που ανήκουν όλοι στο στράτευμα των δεινοσαύρων και των ρινόκερων. Γιατί δεν έβλαψε κανέναν, γιατί, αντίθετα, αγωνίστηκε παλικαρίσια, όπως μπορούσε, και του επέτρεπαν οι συνθήκες της μαύρης ώρας και ο φθόνος και η υποκρισία των Ευρωπαίων. Σκέφθηκαν ποτέ, τους συμβιβασμούς που αναγκάστηκε να κάνει μέσα του για να πετύχει αυτό που ανέλαβε; Ίσως αυτό δεν του συγχωρούν. Θέλουν τους ριψάσπιδες, την παράταξη που ανέκαθεν τους εξαπάτησε. Τα μαύρα κοράκια ετοιμάζονται πάλι να εξορμήσουν. Θέλουν να μην ορθοπατήσει ο λαός, θέλουν να τον ξεπατώσουν.

Δεν είναι ο καλύτερος, ούτε ανήκω στην παράταξή του. Κυρίως, όμως, δεν ανήκω στους θιασώτες της αυτοκτονίας. Ούτε γουστάρω το χαρακίρι.