Μια μικρή ιστορία (20/4/2019)

Πολλές φορές μια μικρή και ασήμαντη πράξη ή χειρονομία μπορεί να πάρει μέσα στο πέρασμα του σχετικού χρόνου διαστάσεις δυσθέατες.

Πάνε τώρα πενήντα τόσα χρόνια, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του, μια φίλη επέμενε να τον γνωρίσει, τον Δάσκαλό της.

Η συνάντηση αυτή έγινε η αρχή μιας νέας ζωής. Δεν αντάλλαξαν καμιά λέξη. Ούτε αυτές τις κοινές, τις τόσο συμβατικές. Ο μαθητής, έχοντας πλήρη αδυναμία να προφέρει έστω και ένα φωνήεν. Εκείνος, ο Δάσκαλος, με το τόσο χαρακτηριστικό αδιόρατο χαμόγελο του προσώπου του.

Άρκεσε αυτή, η αγνώστου χρόνου συνάντηση για να τον ακολουθήσει. Ο κόσμος μεγάλωσε ξαφνικά και έγινε τεράστιος, όπως τότε που σχεδόν παιδί ακόμη έφυγε από το σπίτι των γονιών του. Ενώ τα μάτια έμειναν τα ίδια και το μυαλό μέσα στα ίδια τοιχώματα του αναγνωρίσιμου κρανίου. Η πρώτη αυτοσυνείδηση του χώρου του νου και της σχετικής αντίληψης. Η ελευθερία έπαψε να είναι ο σκοπός και έγινε ο τρόπος δράσης.

Αναπάντητες ερωτήσεις που συνήθως γίνονται θεριά ανίκητα με τα χρόνια βρήκαν απάντηση και τον χώρο τους στην ζούγκλα της ζωής.

Δεν ξεχνά ποτέ αυτά που έλεγε για τα κάστρα ότι πέφτουνε πάντα από μέσα και καταντούν ερείπια, ένας τουριστικός προορισμός, αξιοθέατα, μνήμες χωρίς περιεχόμενο, χώροι που ούτε για ανακύκλωση δεν κάνουν γιατί δεν μπορούν να προστατέψουν κανέναν. «Η άλλη λύση, έλεγε, είναι η έξοδος, μ’ όλους τους κινδύνους που έχει, κυρίως την αμφίβολη εξέλιξη. Αρκεί να διαλέξεις».

Πέρασαν τα χρόνια. Οι δρόμοι τους χώρισαν χωρίς ν’ αλλάξουν κατεύθυνση. Ο μαθητής του πήρε τον δρόμο της επιστροφής στην Ιθάκη. Αιώνιος Έλληνας Οδυσσέας. Ο Δάσκαλος συνάντησε όλη την κακία και αγνωμοσύνη των ανθρώπων. Δυνατός, άντεξε όλα τα κτυπήματα που του κατάφεραν οι ανάξιοι μαθητές του και το ανάλγητο και εκδικητικό σύστημα.

Σ’ όλα τα χρόνια που ‘μεινε κοντά του, μόνο μια φορά, με μια μικρή χειρονομία του ‘πε ψέμματα. Αυτή η μικρή στιγμή είναι πάντα ζωντανή μέσα του. Δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να την σβήσει, ο χρόνος δεν αναστρέφεται.

Ήταν καλοκαίρι στο Άσραμ, ψηλά στο βουνό. Κοντά στην αστραφτερή φύση, κοντά στον Δάσκαλο, ό,τι καλύτερο.

Μιλούσε για την σχέση Δάσκαλου και μαθητή. Η αίθουσα γεμάτη, Κυριακή πρωί.

Σε μια στροφή του λόγου του, είπε ότι ο μαθητής που θέλει να πετύχει προσφέρει στον Δάσκαλο ό,τι πιο πολύτιμο έχει.

Μικροπανικός. Πολλοί έφυγαν αλλά ξαναγύρισαν με κάτι στα χέρια. Οι Γερμανοί του έδωσαν χρήματα και επιταγές. Ο Σουηδός μυλωνάς και φούρναρης που έτρωγε πολύ του έφερε την τεράστια κούπα του φαγητού του. Ρολόγια, καδένες, κοσμήματα βροχή, δυο τρεις ανύπαντρες στο Άσραμ που ζούσαν με τα παιδιά τους, τα πήραν κι έφυγαν. Γύρισαν την άλλη μέρα από το κοντινό χωριό. Ο φίλος του, ο Ζάπα, ο Πορτογάλος λιποτάκτης της Αγκόλα, βγήκε μια στιγμή έξω και γύρισε με ένα καλοκαιρινό λουλουδάκι, τ’ άφησε στα πόδια του Δασκάλου. Του φάνηκε εξαιρετική ιδέα κι πολύ διαφορετική στάση από τους πανικόβλητους, τον μιμήθηκε. Ο Δάσκαλος τον κοίταξε στα μάτια με το γνωστό χαμόγελο των ματιών.

Σ’ όλα τα χρόνια που πέρασαν η ματιά του Δασκάλου είναι ζωντανή μέσα του. Του ‘χε προσφέρει τον εαυτό του, τι το ‘θελε το λουλουδάκι; Κι όμως, αυτή τη στιγμή, τη μια και μοναδική φορά που δεν ήταν ειλικρινής μαζί του την κουβαλάει και θα την έχει για πάντα μαζί του.