Μακάριοι, όπως είμαστε (23/3/2019)

Ο σημερινός άνθρωπος απομονωμένος απ’ την ίδια τη ζωή του όσο ποτέ άλλοτε, στρέφεται ολοένα και περισσότερο σ’ αυτό που μοιάζει σαν υπόσχεση, να την ξανακερδίσει. Μια υπόσχεση συμμετοχής στην χαμένη ζωή του. Προς τα που; Προς την νέα θεότητα. Προς τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας.

Μια μακαριότητα που τρέφεται σίγουρα από την ψευδαίσθηση των επιλογών. Τι επιλέγουμε όμως με τη δράση μας;

Τα δίκτυα επιβεβαιώνουν το ήδη γνωστό και παρέχουν την ψευδαίσθηση, στην μάζα που τα επισκέπτεται, μιας βεβαιωτικής σχέσης με το «είμαι κάτι». Ενώ συγχρόνως τα ίδια μέσα βεβαιώνουν την αναπηρία της δημοκρατίας και παρέχουν την πλάνη της συμμετοχής, αλλά όχι στις αποφάσεις.

Όλη η δυνατότητα που έχει ένα παγκόσμιο μέσο επικοινωνίας εξαντλείται στο να στηρίζει τα κέντρα της οικονομικής εξουσίας και τη διαιώνιση της ύπαρξής τους.

Φιλοσοφίες προπαγανδίζουν δήθεν την πρόοδο  και ένα μέλλον όπου όλα τα προβλήματα θα λυθούν. Στην πράξη όμως προτείνουν και υποστηρίζουν την σκέψη εργαλείο και όχι την σκέψη κρίσης.

Η εμπρόθετα, φοβούμαι, λαθεμένη ερμηνεία της πληροφορίας, μοναδικά σαν μέγεθος, τη συνδέει με τις δυνάμεις της εξουσίας, όποιες και αν είναι αυτές, και οδηγεί στο ηλίθιο συμπέρασμα ότι η πρόσβαση στις διαχεόμενες πληροφορίες σημαίνει και την συμμετοχή στη διαχείριση της εξουσίας.

Το σημερινό προλεταριάτο μαγεμένο από την κατανάλωση και τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι του κεφάλαιου δεν ανακάλυψε ακόμα κίνητρα ικανά να προωθήσουν νέες μορφές πολιτικής. Στηρίζει όμως μετά μανίας έναν ψευδο-επιστημονικό μηχανιστικό ορθολογισμό. Η εμπορευματοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και η θυελλώδης διάδοσή τους, θυμίζει, αλίμονο, τους δυστυχείς ινδιάνους της Β. Αμερικής, οι οποίοι όταν οι λευκοί τους πούλησαν τα πρώτα πυροβόλα όπλα πίστεψαν ότι με αυτά θα μπορέσουν να αντισταθούν ή να γίνουν και αυτοί πολίτες με δικαιώματα.

Κανένα μέσο δεν μπορεί να είναι ετερόνομο του συστήματος που το δημιούργησε. Βίαιο σύστημα, βίαια μέσα. Αλαζονικό σύστημα, αλαζονικά μέσα.

Τα κέντρα εξουσίας που σχεδίασαν, κατέχουν και ελέγχουν τον νέο Θεό, παντοδύναμο, πανταχού και τα πάντα βλέποντα, κυρίως αυτόν που σ’ όλα απαντά, πραγματοποιούν μια νέα παγκόσμια «αποικιοποίηση». Ζητώ συγγνώμη για τον παραλληλισμό, αλλά εννοώ έναν ομοιομορφικό κόσμο χωρίς ελευθερία, χειρότερο από την κόλαση. Οι ιεραπόστολοι του νέου Θεού είναι παντού και πάνοπλοι.

Τι κάνει ο άνθρωπος, ο λαός, η διανόηση, οι σκεπτόμενοι; Ποτέ η χρήση του ίδιου αλφάβητου ή της ίδιας γλώσσας δεν εξασφάλισε την ομοφωνία επάνω στο «αληθές» νόημα των εννοιών. Αυτό πρέπει να το κάνει ο καθένας μόνος του. Όσο περισσότερο παραλλάσσονται ή παραμορφώνονται τα πολιτισμικά περιεχόμενα στα οποία αναφέρεται και εκμεταλλεύεται η υλική και, αλίμονο, διανοητική κατανάλωση, τόσο πιο άχρωμη και ομοιομορφική, δηλαδή λιγότερο δεσμευτική, θα γίνεται η τεχνική από πολιτισμική άποψη. Σήμερα η τεχνική, εν μέρη, αποζεί από την καταπολέμηση των δικών της παρενεργειών.

Ο νέος όμως Θεός καταργεί τον χώρο και εκμηδενίζει τον χρόνο. Η επικοινωνιακή πράξη γίνεται άυλη και οι συμμετέχοντες γλιστρούν στην μαύρη τρύπα χωρίς ίχνη στις συνειδήσεις τους. Εδώ οι ανεγκέφαλοι θα έχουν πλήθος αντιρρήσεων.

Τι κάνουν οι απλοί άνθρωποι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά; Όσοι κατέχουν καταναλώνουν ευδαίμονες, οι άλλοι, πεινούν ασθενούν και αγωνιούν.

Η τριπλή ενδημική παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή η κακότητα, ο φθόνος και η ημιμάθεια με την μορφή του ξερωλισμού ή της μπουρδολογίας παίρνει επιδημική μορφή όσο πλησιάζει ο γνωστός ευτελισμός της πολιτικής, αυτός της ψηφοθηρικής αναμέτρησης χωρίς περιεχόμενο. Η αλαζονεία έχει καταστρέψει πολλές ευκαιρίες, σίγουρα περισσότερες από όσες η κοινωνική καθυστέρηση και η αντίδραση στο αληθές της πραγματικότητας.