Ο πολιτισμός της αναγκαστικής συνύπαρξης (9/2/2019)

Οι οικονομικές θεωρίες που διατυπώθηκαν τον 18^ο και τον 19^ο αιώνα, παρ’ όλες τις ατέλειές τους, αποτελούν τη βάση του οικοδομήματος των συγχρόνων θεωριών.

Οι αρχές του ωφελιμισμού σαν πυρήνας της κυριαρχικής τάσης και των εφαρμογών της τεχνικής εξέλιξης που δημιουργήθηκαν από το σύγχρονο κεφάλαιο της ηλεκτρονικής, των αγορών, των επικοινωνιών, δηλαδή, του μοντέρνου πλουτισμού φορτίζονται και εμπνέονται απ’ αυτές τις οικονομικές θεωρίες. Μία πλειάδα οικονομολόγων υποστηρίζει αυτό που συνοπτικά λέμε κεφαλαιοκρατία. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς κριτικάρουν και απαντούν σε αυτές τις θεωρίες καθώς και μία πλειάδα άλλων οικονομολόγων, αυτών που ονομάζουμε Μαρξιστές ή μεταμαρξιστές.

 Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι εκτός απ’ την οικονομική και όλες ανεξαιρέτως οι επιστήμες υποστηρίζουν τον κυριαρχικό ρόλο του ανθρώπου πάνω στη φύση. Αυτό το γεγονός είναι μία τοποθέτηση η οποία βρίσκεται έξω και πάνω από την φύση. Παρόλον ότι, οι κρατούντες κάνουν τα πάντα για να αποδείξουν το αντίθετο.

Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και η νέα τάξη δεν είναι μια εξέλιξη της δημοκρατίας όπως προπαγανδίζεται, με στόχο να διατηρηθεί ο κεφαλαιοπλουτισμός. Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν είναι τίποτε άλλο από προσαρμογή και διορθωτική ρύθμιση των υφιστάμενων οικονομικών θεωριών του πλουτισμού και της εκμετάλλευσης. Προστίθεται η σχέση με τις νέες τεχνολογίες και τα μέσα που προέκυψαν απ’ αυτές. Συγχρόνως όμως αποδεικνύεται περίτρανα και ολοκάθαρα ότι είναι η συνέχεια των εθνικών ή πολυεθνικών κεφαλαίων στην υπερεθνική μορφή που προκάλεσαν τα νέα ηλεκτρονικά μέσα, με την ασυγκράτητη ταχύτητα και ορμή για κυριαρχία σ’ όλον τον πλανήτη.

Η αγορά έγινε αγορές. Σαν αγορά νοείται ένα σύνθετο συνάθροισμα συναλλαγών για την εκμετάλλευση, διάθεση, διανομή και απόκτηση ενός παραγόμενου προϊόντος, αγαθού ή μιας υπηρεσίας. Αγορά του κεφαλαίου, του χρήματος, της εργασίας, των υπηρεσιών, των αγαθών, των πληροφοριών, του χρήματος κλπ. Στην σύγχρονη οικονομία υπάρχουν εκατομμύρια αγορές και επομένως η «επίτευξη γενικής ισορροπίας» συνεπάγεται ταυτόχρονα τον προσδιορισμό και την στερέωση «μερικών ισορροπιών» σ’ όλες τις αγορές. Η εξειδίκευση στην παραγωγή αγαθών με ενωμένα το κόστος και το κέρδος δημιουργεί ένα σύστημα παραγωγής που βασίζεται σε μια διαμορφωμένη κατάσταση κρατικής υπόστασης. Μια οικονομική δηλαδή μηχανοποίηση που δεν έχει αντιστοιχία στις διακρατικές σχέσεις. Ο γεωγραφικός καταμερισμός του κέρδους και του κόστους δεν αντανακλάται στον πολιτικό καταμερισμό. Έτσι διαφαίνεται το παγκόσμιο κράτος.

Η οργανωτική έλλειψη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, των νικητών δηλαδή του πολέμου, προέκυψε από την ανάγκη ελέγχου ενός πλήθους αγορών. Έστρεψε την οικονομική επιστήμη σε μια μαθηματικοποίηση που παρήγαγε υποδείγματα, μοντέλα δηλαδή, και στατιστικούς ελέγχους με κύριο αποτέλεσμα τις ποσοστώσεις.

Οι πρώην αποικίες και οι λεγόμενες υποανάπτυκτες χώρες έγιναν πεδία επέκτασης της δραστηριότητας του κεφάλαιου εξοπλισμένου όμως με τις νέες τεχνολογίες που εξελίχθηκαν στη διάρκεια και μετά τον πόλεμο. Οι μαθηματικές θεωρίες της οικονομίας επιτρέπουν στο να γίνεται προγραμματισμός έτσι ώστε να μειωθεί η απόσταση μεταξύ πλουσίων και πτωχών λαών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το σημείο όπου η οικονομική αντίληψη της ανάπτυξης αρχίζει να σχηματίζεται. Σε παρένθεση μην γελάτε πολύ γιατί θα ακολουθήσουν κι άλλα αστεία. Η επέκταση της κερδοσκοπικής πολιτικής των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ονομάστηκε «Ανάπτυξη των πτωχών και των υποανάπτυκτων».

Ο πλούτος του κεφαλαίου δεν περιορίζεται στο χρήμα, στα μέσα, στα όπλα, στη βία κλπ. Το βαρύ πυροβολικό του είναι το ψεύδος, τα εκατομμύρια των βολεμένων και τα δισεκατομμύρια της μάζας χωρίς κοινωνική παιδεία, γνώσεις και εργασία. Μπορούν να υποστηρίζονται από ψεύδη τα οποία και ο πιο ανενδοίαστος θα γινόταν κατακόκκινος με μόνη τη σκέψη να τα εκστομίσει. Διαδίδεται ότι η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού κατάργησε την περιφέρεια και την τοπική κλίμακα. Τα προβλήματα έγιναν αναλογικά παντού ίδια. Ενώ η κατάργηση της περιφέρειας και της τοπικής κλίμακας είναι αληθές γεγονός ως καταστροφή και όχι ως κατάργηση, η λύση όπως ισχυρίζεται το κεφάλαιο, δεν μπορεί να παρά είναι τεχνοκρατικά εξαρτημένη. Και αυτό συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη. Κανένας λόγος δεν προφέρεται για το ότι αυτοί οι ίδιοι, αφού οικειοποιήθηκαν τις επιστήμες, τη σωρευμένη γνώση, τις μηχανές, τα μέσα επικοινωνίας, ακόμη και τους σπόρους των αγγουριών, και αποδόμησαν την κοινωνία και τον ανθρώπινο πολιτισμό, εμφανίζονται τώρα σαν πατέρες σωτήρες και ειρηνοποιοί, όταν ο μισός και παραπάνω πλανήτης μετράει μέχρι το δέκα και αυτό το κάνει με τα δάχτυλα.

Η άλλη όψη της παγκοσμιοποίησης και των τεχνικών εφαρμογών αποκάλυψε μέσω της τηλεοψίας τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν σε γκέτο και μπιντονβίλ δυστυχίας, υλικής και πνευματικής. Το παντί λόγω ίσος λόγος αντίκειται, λέγαν οι πρόγονοι. Η αρρώστια, η πείνα, η αεργία, η παιδική θνησιμότητα, οι φυσικές καταστροφές από την αμέλεια και τόσα άλλα μπορεί κάποιος να τα απολαύσει στη σαλονάρα του παρέα με τα χοντρά παιδάκια του και την αισθητικά επισκευασμένη γυναικούλα του. Μπορεί επίσης να καλύψει το συναισθηματικό κενό που ανεξήγητα νιώθει παρακολουθώντας τις διαφημίσεις των πράσινων (προς το μαύρο μου μοιάζει) ΜΚΟ, να υιοθετήσει δηλαδή εξ αποστάσεως, έναντι ελάχιστων ευρώ, ένα κοριτσάκι, ή έναν ουρακοτάγκο, ή μία τίγρη για να μην γίνει παλτό το δέρμα της, ή όποιο άλλο ζώο επιθυμεί.

Ήρθε η ώρα του πιο γλυκού παραμυθιού, το παραμυθάκι που κοιμίζει ανεξαιρέτως όλα τα παιδάκια. Τα βολεμένα και τα αβόλευτα: «Η ανάπτυξη».

Κάθε μοντέλο ανάπτυξης στηρίζεται σε εσωτερικές ισορροπίες οι οποίες θα πρέπει να βασίζονται σε επιλεγμένα και ορθά σημεία στήριξης, έτσι ώστε η δομή του υπό ανάπτυξη συστήματος να επιβιώσει και να αναπτυχθεί αρμονικά. Η μονομερής αύξηση σε ορισμένα μόνον μέρη ή στοιχεία του συστήματος πυροδοτεί αλυσωτές αντιδράσεις που πολύ συχνά προκαλούν το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο. Το φαινόμενο μπούμερανγκ.

Έως τώρα το οικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούσαμε, όντας σχετικά απλό, επέτρεπε ώστε οι δραστηριότητες να γίνονται κυρίως βάση της «διαίσθησης». Σήμερα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να «διαισθανθεί» κάποιος την δυναμική των διαδικασιών. Η αδυναμία αυτή των πολιτικών, να προσαρμοστούν δηλαδή στις ανάγκες μιας αλληλοεξαρτημένης κοινωνικής και οικονομικής ζωής, τους οδηγεί να υιοθετούν μοντέλα ανάπτυξης ή δράσης τελείως ακατάλληλα, τόσο στο χρόνο επιλογής όσο και στον τόπο εφαρμογής. Η ταχύτητες είναι τόσο μεγάλες ώστε κάθε μιμητική απόπειρα να καταλήγει σε ξεπερασμένη εφαρμογή σε σύγκριση με τα κέντρα όπου σχεδιάζονται και παίρνονται οι αποφάσεις.

Η λύση που διαγράφεται απ’ τις συνθήκες που επικρατούν, παρόλον ότι μοιάζει πολύπλοκη, στην πράξη είναι πολύ απλή. Όπως έχει οριστεί όριο φτώχειας, να θεσπιστεί και όριο πλούτου.

Είναι γνωστή η ιστορία του τυφλού που κουβαλούσε στους ώμους του έναν κουτσό, κι οι δυο μαζί και έβλεπαν και περπατούσαν. Βλέποντας εξωτερικά αυτήν την συνεργασία, θα μπορούσε κανείς να την ερμηνεύσει αλτρουιστικά ή ιδεολογικά ή ακόμα και θεολογικά. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα «έξυπνο» εγωισμό τόσο του ενός όσο και του άλλου. Αναγνωρίζοντας την αναπηρία της αυτονομίας τους αναγκαστικά συνεργάζονται για να υπάρξουν.

Ανάπτυξη δεν σημαίνει καταστροφή του περιβάλλοντος και του ανθρώπου. Κυρίως όμως δεν σημαίνει μεταμόσχευση. Η ανάπτυξη που δεν λαμβάνει υπόψη τις  τοπικές συνθήκες τόσο του ανθρώπινου όσο και του φυσικού περιβάλλοντος αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε κρίση και στα αντίθετα αποτελέσματα απ’ τα αναμενόμενα.

Υ.Γ.: Οι ΜΚΟ είναι ένα άλλο εργαλείο του παγκοσμιοποιημένου κεφάλαιου. Είναι οργανώσεις που εφαρμόζουν ή εκτελούν τα προγράμματα ή τις ντιρεκτίβες της παγκόσμιας κυβέρνησης χωρίς να υπόκεινται στον έλεγχο των εθνικών κοινοβουλίων. Τα στελέχη τους, συνήθως μετά τη λήξη των συμβάσεών τους με τις ΜΚΟ, καταλαμβάνουν θέσεις ανάλογες των υπηρεσιών που προσέφεραν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή την Παγκόσμια Τράπεζα. Ευχαριστούμε, ευγνώμονες για το ότι το Globalistan διατηρεί, ή καλύτερα ανέχεται ακόμη, τα εθνικά κράτη, τις κυβερνήσεις τους και τους λαούς τους.