Το πολύτιμο παρόν (18/1/2019)

Το ότι ο παρών χρόνος δεν είναι αγαθό διαρκείας είναι προφανές. Αντίθετα, το παρελθόν, ως ιστορία, είναι συνολικό μεν αλλά αδιάστατο κτήμα όλων. Η μηχανιστική ή αναλογική ερμηνεία αυτού του ιστορικού χρόνου μπορεί να οδηγήσει στην πλάνη μιας μονοφασικής εκμετάλλευσής του και να γίνει πηγή και δεξαμενή δεδομένων για νέες ρυθμίσεις του μέλλοντος, που θα έχουν τις ανάλογες ποιότητες εκείνων με τις οποίες ερμηνεύσαμε το παρελθόν. Η ακαμψία δηλαδή με την οποία ερμηνεύεται το δεδομένο παρελθόν, δημιουργεί ανάλογα άκαμπτες κατευθύνσεις ρύθμισης του μέλλοντος. Η αναντιστοιχία μεταξύ του αδιάστατου και μη αναστρέψιμου παρελθόντος, προς τη ρευστότητα των πιθανοτήτων που συνθέτουν το άτακτο μέλλον, παράγει αυτό που οι Έλληνες ονομάζουν ειμαρμένη. Το μέλλον, έτσι, είμαρται από πράξεις στο παρόν που υπαγορεύονται ως ρυθμίσεις απ’ τη γραμμική και άκαμπτη ανάγνωση του παρελθόντος.

Με αυτή την τοποθέτηση, γίνεται φανερό ότι το παρόν και κάθε παρόν, παρέχει τη δυνατότητα ανατροπής της ειμαρμένης, εφόσον το παρελθόν δεν ερμηνευτεί άκαμπτα και μονοφασικά, αλλά ελληνικά και πολύτροπα.

Οι κατευθύνσεις και οι λύσεις που επιβάλλουν οι συναθροιστικής δομής εγκέφαλοι επηρεάζουν συνολικά τους ανθρώπους. Οι επιπτώσεις εκτός απ’ το ότι είναι συνολικές για τον πλανήτη, εκτείνονται και στον μέλλοντα χρόνο και καταδικάζουν το ανθρώπινο γένος, εάν επικρατήσει ο ειδικός και ενεργούμενος τεχνο-πρωτόγονος άνθρωπος, να βιώσει ο πλανήτης μια επίγεια κόλαση, την οποία ούτε ο χειρότερος εφιάλτης δεν θα μπορούσε να απεικονίσει.

Ο αδόκιμος όρος «τεχνο-πρωτόγονος» χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηριστεί ένας ιδιαίτερος τρόπος προσαρμογής του σύγχρονου μηχανόπληκτου ανθρώπου. Αδυνατώντας να αφομοιώσει την τεχνολογική πολυπλοκότητα και την αφυσικότητα που του επιβάλλει η μηχανιστική κυριαρχία, αναγκάζεται να καταφύγει σε αρχαίγονα προσαρμοστικά σχήματα, τελείως απροετοίμαστος για κάτι τέτοιο. Προκειμένου να διασώσει την αυτονομική του ταυτότητα, που κινδυνεύει απ’ την ομοιομορφική Νέα Τάξη, καταφεύγει σε πρωτόγονες μορφές εικονικής δήλωσης της κινδυνεύουσας ταυτότητάς του. Η προσπάθεια να δηλωθεί η ξεχωριστή και ατομική ταυτότητα, αντιφασική της φυσικής ανάγκης του ανθρώπου να ανήκει σε φυσικά σύνολα, καταλήγει σε πρωτογονικές εκδηλώσεις είτε εμφανίζεται σαν δερματογραφία, τατού δηλαδή, ή βαφή του προσώπου των φιλάθλων είτε σαν χρήση της αναφομοίωτης τεχνολογικής δυνατότητας και του τρόπου ζωής που αυτή η δυνατότητα προσφέρει. Παράλληλα η καταφυγή σε πρωτόγονες ενέργειες βαρβαρότητας που αφορούν σε βίαιες πράξεις, είτε σε αντίστοιχης βαρβαρότητας επίδειξης του πλούτου και της εκζήτησης έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο αποδεκτό από την κοινωνία, σχεδόν στο σύνολό της με παθητικό τρόπο.

Αν η δράση επομένως είναι μερική, γραμμική δηλαδή, τμήμα της έκτασης όλης της δραστικής διαδικασίας, μερική όμως και λόγω της έκτασης της παρατήρησης αλλά και του περιοριστικού των αισθήσεων, τότε, κατ ακολουθία και η γνώση – μνήμη – σκέψη θα είναι μερική και περιορισμένη.

Με αυτό έχουμε μια θεμελίωση ικανή να ερμηνεύσει το περιορισμένο της συνείδησης του ατόμου αλλά και συγχρόνως να σχηματοποιήσει μια συνολική – συμπαντική συνείδηση, αυτό βέβαια συμβαίνει και στους τρεις χρόνους: παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Η μόνη δυνατότητα επέμβασης για αλλαγή της κατεύθυνσης είναι στην περιοχή του παρόντος, το οποίο έχει και τόπο και χρόνο. «Εδώ και τώρα». Θυμίζει πολύ την Κβαντική θεώρηση όπου ή είναι γνωστή η θέση ή είναι γνωστή η κατεύθυνση. Αυτό συμβαίνει γιατί η κίνηση του κβάντουμ  είναι φυσικά ελεύθερη, χωρίς προκατάληψη και ανά πάσα στιγμή όλες οι δυνατότητες και πιθανότητες αλλαγής υπάρχουν. Αντίθετα ο ανθρώπινος νους περιορισμένος από τη δυναμική του παρελθόντος έχει καθορισμένη κατεύθυνση λόγω της μνήμης και των προκαταλήψεων, ως εκ τούτου καθορισμένη πορεία. Εδώ μόνον, στο ελεύθερο παρόν, στην μαγική στιγμή, στο ασύλληπτο «εδώ και τώρα» είναι δυνατή η αλλαγή κατεύθυνσης.

Σημείωση: Σχετική ανάρτηση: «Οι τρεις χρόνοι» (22/6/2013)



"Εγκατέλειψε την εφήμερη ματαιότητα ο Λ. Καργάκος.
Φτωχότεροι στη σκέψη, στα γράμματα, στο ήθος".