Οι
αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι: «κανένας άνθρωπος, ούτε είχε ποτέ, ούτε θα έχει
γνώση ασφαλή για τους θεούς. Ακόμη και αν έχει την τύχη να πετύχει την αλήθεια
με ακρίβεια, δεν θα μπορέσει να γνωρίζει το πώς πραγματικά πέτυχε, επειδή για
όλα τα πράγματα υπάρχει απλώς εικασία» (Ξενοφάνης). Η καθαρή αυτή διάκριση
ανάμεσα στο τι μπορεί κάποιος να μάθει και τι όχι, εμφανίζεται ξανά και ξανά
στη σκέψη του πέμπτου αιώνα και αναμφισβήτητα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες
δόξες του. Δηλαδή, η θεμελίωση της επιστημονικής ταπεινότητας.
Ένα
καινούργιο πρότυπο πίστης πολύ σπάνια εξαλείφει εντελώς το προηγούμενο πρότυπο.
Το παλιό επιζεί σαν ένα στοιχείο του νέου, κάποτε ανομολόγητο και ημι-συνειδητό,
ή και τα δυο μαζί διατηρούνται πλάι-πλάι ασυμβίβαστα με τη λογική, αλλά
αποδεκτά ταυτόχρονα, τόσο από διαφορετικά άτομα ή ακόμη και από το ίδιο. Αυτά
σημειώνει ο Άγγλος Ελληνιστής E.R.Dodds στο πολύτιμο βιβλίο του
«Οι Έλληνες και το παράλογο»*.
Αυτός
είναι ο λόγος για τον οποίο οι δυτικοί ορθολογιστές ουδέποτε κατανόησαν και
ερμήνευσαν το Ελληνικό Πνεύμα σε όλα τα επίπεδα. Το «παράλογο των Ελλήνων»
ήταν, είναι και θα είναι Μέγα Μυστήριο γι αυτούς.
Rationalismus, ο ορθολογισμός, όπως
διεθνώς επικράτησε να λέγεται, είναι η μέθοδος έρευνας που θεωρεί τον Λόγο σαν
την κύρια πηγή και έλεγχο της γνώσης και σε αντίθεση προς τον εμπειρισμό,
τείνει να μη παίρνει υπόψη της την κατ’ αίσθηση εμπειρία.
Υποστηρίζει
ότι, επειδή η ίδια η πραγματικότητα έχει μία εγγενώς ορθολογική δομή υπάρχουν και
αλήθειες – ειδικά στη λογική, στα μαθηματικά αλλά και στην ηθική και στη
μεταφυσική – τις οποίες ο νους μπορεί να συλλάβει άμεσα. Στην ηθική ο
ορθολογισμός βασίζεται σε ένα «φυσικό Φως» και στη θεολογία αντικαθιστά την
υπερφυσική αποκάλυψη με τον Λόγο.
Η
αντίθεση μεταξύ ορθολογισμού και εμπειρισμού σπανίως είναι τόσο απλή και άμεση,
εφόσον πολλοί φιλόσοφοι δέχονται συγχρόνως την αίσθηση και τον στοχασμό του
καθαρού Λόγου. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι που ονομάζονται ορθολογιστές
υποστηρίζουν ότι το λογικό της γνώσης προέρχεται όχι από την εμπειρία αλλά,
παραγωγικά και όχι επαγωγικά, από θεμελιώδεις και στοιχειώδεις έννοιες.
Ratio, στα λατινικά σημαίνει
Λόγος, ο δι’ αριθμών λογισμός, με αριθμούς δηλαδή, πράγμα που εμπλέκει αμέσως
τη μέτρηση. Σημαίνει επίσης τον αριθμό, το ποσό, την ποσότητα, κατ’ επέκταση
την απογραφή, την καταγραφή και τον κατάλογο. Διευρυνόμενα τα παραπάνω και
εμπλέκοντας και τις διαδικασίες της σκέψης, της διάνοιας δηλαδή, σημαίνει τον
λογισμό, τον διαλογισμό, τη σκέψη, την απαίτηση, την ευθύνη, την φροντίδα, την
επιμέλεια, την μέριμνα, την πρόνοια. Επίσης ορίζονται σαν Ratio, οι τρόποι, η μέθοδος, η τάξη , η
διάταξη, η κατάσταση, η χρεία, η πράξη, τα πράγματα (τα εν ειρήνη, τα τίνος; τα
πολεμικά, τα της πολιτείας, τα συμφέροντα, τα εμοί, τα σοι, κτλ). Σε συνέχεια
σημαίνει: το λογικό, τον νου, τον υγιή νου, την αιτία, την προτροπή, την
αφορμή, το τεκμήριο, τον συλλογισμό, την γνώμη, την θεωρία, το σύστημα, την διατριβή,
την συζήτηση, την πραγματεία, την έρευνα, την γνώση, την επιστήμη, την
θεωρητική γνώση. (επιτέλους).
Ακόμα
και ο πιο αμόρφωτος μπορεί να καταλάβει πόσο μακρυά, ενάντια και εχθρικά είναι
αυτές οι γενικεύσεις και οι αφηρημένες έννοιες από το Ελληνικό Πνεύμα. Το
δυστύχημα είναι ότι οι σύγχρονοι Έλληνες γνώρισαν την Ιστορία, την Ελληνική
Σκέψη και το Ελληνικό Πνεύμα από την ερμηνεία που έδωσαν οι κυρίαρχοι Ευρωπαίοι
ορθολογιστές, Χριστιανοί και όχι. Αυτοί οι έμποροι αυθεντικών ή μεταφρασμένων
σκουπιδιών ιεροεξεταστές, σφαγείς και αποικιοκράτες. Πουλημένοι σαν σκλάβοι
προκαταβολικά στο Διάβολο για πολλές γενιές. Ερώτημα: τι μπορούν να πουν στα
παιδιά τους; τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, σαν μπισκότα υπάρχουν μόνο για να
καταναλωθούν ή να θρυμματιστούν. Διδάσκουν ότι πρέπει να συντηρούμε την έννοια
της Αστικής Τάξης στην πιο αθώα αλλά πλαστή μορφή της. Η ανάγκη της χαράς, τόσο
βαθιά και απαραίτητη για τη ζωή τους αναγκάζει, αφού κατέστρεψαν ό,τι γεννάει
χαρά, να χαίρονται με το μίσος και τον φθόνο. Αυτό από τη φύση του είναι
αδύνατον να καλύψει την ανάγκη. Έτσι διψασμένοι για χαρά γίνονται ολοένα και
πιο κακοί και απαίσιοι.
Συνήθως
τους διεκδικητές και τους κατόχους της συμβατικής εξουσίας, τους αποκαλούν
εκτελεστική εξουσία, ίσως γιατί αυτοί κάνουν τις εκτελέσεις. Οι ίδιοι
υπόσχονται ότι θα διορθώσουν ό,τι χρειάζεται, ακόμα και τον κόσμο ολόκληρο. Για
να πείσουν και να υποστηριχθούν είτε με την οπαδοποίηση είτε με τις ψήφους,
τόσο τους ευκολόπιστους όσο και τους δυσκολόπιστους αλλά και τους σκεπτικούς, έχουν
ανάγκη τεκμηρίων ισχύος, δύναμης και ικανότητας. Τα μέσα τους είναι το χρήμα, η
βία, ο έλεγχος της ύλης αλλά και η ψευδαίσθηση που διαχέουν με τα μέσα
επικοινωνίας που οι ίδιοι κατέχουν και ελέγχουν. Είναι κατά δήλωσή τους οι
υπερασπιστές του καλού, του προοδευτικού, του λαού. Ισχυρίζονται κατά περίπτωση
ότι έχουν δίπλα τους οποιονδήποτε αδυνατεί λόγω θανάτου να τους διαψεύσει: τον
Αλέξανδρο, τον Τσε, τον Λένον, τον Γκάντι και όλους τους αγίους.
Κυρίως
όμως χρειάζονται να ελέγχουν τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούν οι
ανθρώπινοι εγκέφαλοι. Στο ζητούμενο αυτό έχουν συμπαραστάτες τους επιστήμονες
και την αυθεντία τους και όλους τους τεχνικούς που ασχολούνται στον τομέα της
αγοράς, της διαφήμισης και της τεχνικής της πλύσης του στόχου τους: του
ανθρώπινου εγκεφάλου.
Οι κατά
συνείδηση ή αντιγραφή εξουσιαστές είναι κατά κανόνα οι έχοντες συμφέροντα
ιδιοτελή, δεν είναι άτομα ικανά για προσωπική σύγκρουση είτε εκ της δειλία τους
είτε από την πίστη τους ότι οι ίδιοι αποτελούν πολύτιμα δείγματα του ανθρώπινου
είδους. Έχουν έτσι ανάγκη προκειμένου να συγκρουστούν με την φυσική τάξη μιας
μάζας ατόμων εύκολα χειραγωγήσημων, άπειρων από την πολυπλοκότητα της ζωής, με
ελλειπή σκέψη, κυρίως όμως εθισμένων στη βία σαν τρόπο έκφρασης και
δυσαρεστημένων από την πορεία της ζωής τους. Δημιουργείται έτσι η βασική ύλη
και η συγκολλητική ουσία του φασισμού (λατινικά η δέσμη των ράβδων fasci ένα από τα εμβλήματα της
Αρχαίας Ρώμης που περιέφεραν οι λεγόμενοι ραβδούχοι στις παρελάσεις των
θριάμβων της Αυτοκρατορίας). Είναι απίθανο και ουδέποτε έχει συμβεί να
ακονίζουν τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια τραπεζίτες και μεγαλοαστοί σύμφωνα με
ένα από τα συνθήματα και τις απειλές των φασιστών.
Είναι
μέγα πολιτικό λάθος να συγχέονται ο φασισμός και ο ναζισμός εξαιτίας της κοινής
λατρείας της βίας. Η σύγχρονοι ομοϊδεάτες δε θα μπορούσαν ούτε μια ημέρα να
υπάρξουν σε οργάνωση ως Ναζί. Το φαινόμενο αυτό, ο ναζισμός δηλαδή, είναι
γέννημα της βαρβαρικής και σκοτεινής «Θούλης», του παγωμένου βορά, γερμανικό
και σκανδιναβικό. Ο φασισμός είναι μεσογειακός, συναισθηματικός έως τα όρια της
αγραμματοσύνης και της αλητείας. Γι αυτό αγγίζει τα πιο λαϊκά στρώματα, με την
έννοια των πιο παραμελημένων, αδικημένων και περιθωριακών από το αστικό κράτος.
Μοιάζουν πάρα πολύ με τον όχλο που οι Ρώσοι ονομάζουν στα γήπεδα Χουλιγκάνους.
Δυσαρεστημένοι προσωπικά και κοινωνικά, παραμερισμένοι οικονομικά, με έλλειψη
μόρφωσης και καλλιέργειας, αναγνωρίζουν τη βία ως μόνο μέσο αποκατάστασης της
αδικίας και της ματαίωσης που έχουν υποστεί. Ειδικά στην Ελλάδα, το φαινόμενο είναι
οξύτερο αφού έχουν υποστεί και γαλουχηθεί από την προπαγάνδα της διεφθαρμένης
δεξιάς, δηλαδή της πλουτοκρατίας και της αγραμματοσύνης της αστικής τάξης. Μη
έχοντας τίποτε άλλο, έχουν πειστεί ότι είναι οι κληρονόμοι του Ελληνικού
πολιτισμού. Το μέγεθος της πλάνης τους μπορεί να μετρηθεί από το γεγονός ότι
δήθεν μάχονται στο όνομα της δυναστείας που στην ουσία είναι υπεύθυνη για την
καταστροφή της Αμφικτιονίας και των Ελληνικών δημοκρατικών Πόλεων.
Η
πολυπλοκότητα του συναθροιστικού έργου που εκτελεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος σε
διάφορους τομείς με ενστικτώδεις, λογικές, δημιουργικές ή παρορμητικές,
αυτοματικές ή όχι δυναμικές είναι τεράστια. Η ελευθερία σαν δυνατότητα της
σκέψης χωρίς συνείδηση της ολότητας και η υπαρξιακή ανάγκη του ατομικού «εγώ»
για ταυτότητα και για λόγο ύπαρξής, συνυφαίνει
ένα κατασκεύασμα επικίνδυνο για κάθε ανθρώπινη σχέση.
Η
επιβολή στον εγκέφαλο από το ατομικό «εγώ» και την «εαυτότητά» του στον ρόλο
της αυλής του ηγεμόνα ενός και μοναδικού κυρίαρχου τρόπου αντίληψης,
επεξεργασίας και δράσης, είναι η πιο εχθρική πράξη που μπορεί να επιβάλλει
κάποιος στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Τον αποδιοργανώνει, τον κλονίζει, τον διασπά
και τον αρρωσταίνει. Η μισαλλοδοξία, η εχθρότητα προς κάθε τι το νέο και προς
την ροή της φυσικής αλλαγής δημιουργεί ένα καταπιεστικό και μοναδικό τρόπο
σκέψης. Δημιουργεί στο Πνεύμα όπως και στην πολιτική μια κατάσταση αυταρχισμού,
καταπίεσης και σύγκρουσης. Αυτή η σύγκρουση μειώνει την δημιουργικότητα και την εξέλιξη στην ύλη,
προκαλεί την δυστυχία και την ασθένεια, τόσο στο ίδιο το άτομο όσο και στον
περίγυρο και το περιβάλλον του. Η αδιαλλαξία καταπνίγει τον πλούτο και τις
ικανότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου. Η αταξία που επικρατεί σπαταλά τη φυσική
ενέργεια σε έναν απέλπιδα αγώνα αναζήτησης της ευρυθμίας και της εμπειρίας,
καταστρέφοντας έτσι την πολυτιμότητα και μοναδικότητα της ανθρώπινης ζωής. Ένας
τέτοιος εγκέφαλος είναι ανίκανος να χρησιμοποιηθεί για μια πνευματική εξέλιξη.
Πίσω απ’
όλα αυτά βρίσκεται σαν αιτία και μέθοδος ο δυτικός ορθολογισμός και το παιδί του
ο Παυλιανισμός. Αυτός διέλυσε τον κήπο του παραδείσου του Ελληνικού πνεύματος.
Οι συνέπειες του πνευματικού φασισμού των ορθολογιστών υπήρξαν για την
ανθρωπότητα καταστρεπτικές, τόσο για τις κοινωνίες όσο και για την πνευματική
εξέλιξη ενός εκάστου. Με την επιβολή της μίας και μοναδικής ορθής Δόξας
δημιουργήθηκε ένας κατακερματισμένος άνθρωπος σε σύγκρουση με τα ένστικτά του,
φοβισμένος από τη δύναμη της ενέργειάς του, τυφλός, αμέτοχος, ακρωτηριασμένος
και νευρωτικός.
Στην
πατρίδα μας τα πράγματα είναι πράγματι τραγικά. Κληρονόμοι μιας Μεγάλης γλώσσας
και ενός μοναδικού Πνευματικού πολιτισμού βρισκόμαστε ακυβέρνητοι και ανίκανοι
μέσα στην παγκόσμια θύελλα. Οι αριβίστες πολιτικοί και η παταγώδης απουσία της
διανόησης καταδικάζουν το Ελληνικό Πνεύμα να έχει σύνορα που τα ορίζουν οι
Χουλιγκάνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια: