Πνευματική επανάδραση (23/9/2018)

Όταν φτάνει κανείς σε μια ηλικία τα πράγματα δεν είναι ή παύουν να είναι εύκολα. Η δυσκολία ν’ αρχίσεις κάτι καινούργιο είναι πολύ μεγάλη. Αυτός είναι ο λόγος που μένεις στα γνωστά και τετριμμένα. Πολλές φορές και μόνη η σκέψη μιας αρχής γίνεται ανυπόφορη. Η συνείδηση ότι έχεις πλήθος εμπειριών ζωής ή ότι είσαι ειδικός, ικανός ή διαφορετικός δε βοηθά καθόλου.

Κάθε φορά που το αποτέλεσμα μιας δράσης επιστρέφει στην πηγή του, στον εντολέα, αδιάφορα αν είναι η λογική ή το ένστικτο, για να βεβαιώσει τη δράση ή να τη διορθώσει, έχουμε επανάδραση. Χωρίς να είναι πάντοτε εύκολη η διάκριση του ενός από το άλλο, δηλαδή, το αν πρόκειται για τη λογική ή το ένστικτο. Αυτό είναι μια βασική αρχή των συστημάτων που περιέχουν αυτορύθμιση, όπως ο άνθρωπος. Η πλειονότητα των αντιδράσεων των ανθρώπων συνδυάζουν μία συνιστώσα ενστικτώδους κίνησης και μια λογικής απόκρισης στο περιβάλλον (ταξία). Αυτή η τελευταία έχει δύο κινήσεις ή την έλξη προς την πηγή του ερεθίσματος ή την απώθηση. Η κίνηση της ενστικτώδους απόκρισης είναι αυτόματη. 

Κατά τη διαλεκτική, η αναγκαιότητα και το τυχαίο δεν είναι απόλυτα αλλά βρίσκονται σε σχέση αντιθετικής εξάρτησης. Η δυσκολία γίνεται φανερή αφού αυτά τα δύο, αναγκαιότητα και τυχαίο, είναι οι πηγές του ερεθίσματος μιας δράσης. 

Είναι ολοφάνερο ότι το τυχαίο είναι εκτός του ελέγχου και θα πρέπει να εξεταστεί η ικανότητα της κρίσης της αναγκαιότητας. Στην ουσία στη διαδικασία αυτή το υποκείμενο μετατρέπεται σε αντικείμενο παρατήρησης του εαυτού του. Είναι το κρίσιμο σημείο και η αρχή μιας πιθανής ενδοσκόπησης. 

Η άρνηση της αλλαγής και του μετασχηματισμού είναι από τη φύση της αναγκαία γιατί παρέχει ασφάλεια. Στην ουσία είναι η ακαμψία της μονιμότητας και η αντίσταση στην παροδικότητα των φαινομένων της δράσης και της σκέψης, τόσο στις προθέσεις όσο και στους τρόπους και τα αποτελέσματά τους. Στην πράξη πρόκειται για αντίσταση στο Χρόνο. Τα αποτελέσματα είναι φανερά, είτε γελοιότητες, είτε ατυχήματα, είτε ασθένειες. Αυτές είναι οι κύριες αιτίες που ο άνθρωπος αναγκάζεται να «πάθει» προκειμένου να διατηρήσει το «εγώ» και την «εαυτότητά» του, σαν δομή ή οργάνωση ανεξάρτητα απ’ ό,τι συμβαίνει στο περιβάλλον. 

Η ισχύουσα και επιβεβλημένη από την άρχουσα εξουσία και τάξη ιατρική, έχει στερεώσει την αυθαιρεσία του διαφορισμού μεταξύ ύλης και ψυχής και θεωρεί ότι είναι αδύνατον να το προσεγγίσει χημικά και υλικά, το βαφτίζει ψυχικό ή, ακόμα πιο πονηρά, ψυχοφυσιολογικό ή ψυχοσωματικό και αφού τακτοποιήσει έτσι την κατάσταση πάει για ύπνο, κατά κανόνα στα βόρεια προάστια.

Η αυτοματοποιημένη συμπεριφορά δεν σημαίνει τίποτα γι αυτή την ιατρική, το ίδιο και οι σχέσεις κινήτρων και αντικειμενικού σκοπού στο επίπεδο του μικρόκοσμου, όπως επίσης, δεν σημαίνει τίποτα, η ικανότητα προσαρμογής στις αλλαγές ή στο απρόβλεπτο και το καινοφανές. Αγνοεί ότι η επαναλαμβανόμενη εργασία είναι επιβαρυντικός παράγοντας για το νευρικό σύστημα όπως και το ότι η μεγάλη σε αριθμό ροή πληροφοριών από το περιβάλλον μειώνει έως και καταργεί την ετοιμότητα του οργανισμού. Αγνοεί την ανισότητα στην εξέλιξη του βιολογικού σε σχέση με το γνωστικό και το πνευματικό σώμα. Η πληθώρα των ανηλίκων ενηλίκων παίρνει τις κύριες αποφάσεις. 

Η αντισταθμιστική επανάδραση συντελείται όταν αναγνωρίζεται η φύση της ανάγκης χωρίς αυτοματισμούς απόκρισης, με μέτρο, σταθερότητα, ελευθερία, χωρίς προκαταλήψεις, η οποία φέρνει αντενέργεια κατά τρόπο που να εξουδετερώνει κάθε ανωμαλία ή απόκλιση που συμβαίνει στη δυναμική ισορροπία του συστήματος. Η άλλη επανάδραση, η σωρευτική, οδηγεί επαυξητικά προς μια κατεύθυνση μόνον, έλξη ή απώθηση, κι αναιρεί τη δυναμική ισορροπία του συστήματος. Είναι μια αυτοματική επανάδραση που στηρίζεται στο βόλεμα, στην ευκολία, στην αμάθεια και γενικά στην άγνοια. Η επανάδραση αυτού του τύπου μπορεί να καταλήξει σε ποιοτική μεταβολή του συστήματος ή ακόμη και σε πλήρη αποδιοργάνωσή του. 

Η χαοτική συμπεριφορά του ανθρώπου, που είναι η φυσική κατάστασή του, είναι απαραίτητη για την υγεία του αφού ο ίδιος και το περιβάλλον του ανήκουν φυσικά στα χαοτικά συστήματα. Η οργανωτική τάση της κοινωνίας οδηγεί σε μία συμπεριφορά στην οποία άρχει η λογικοποιημένη αντίληψη και δράση όπως αυτή οργανώνεται αρνητικά (αρνητική εντροπία). 

Επειδή είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί και κυρίως να εναρμονιστεί μια χαοτική δράση με το σύστημα της λογικής ο μόνος έλεγχος που μπορεί να ασκηθεί και να αντισταθμίσει την προσκόλληση στο «εγώ» και την «εαυτότητά» του είναι η προσφορά προς τους άλλους, ανιδιοτελής και παράφορη, γιατί έτσι διαλέγεται η αυτονομία (αρνητική εντροπία) με την αλληλεξάρτηση (θετική εντροπία) πράγμα που πραγματώνει τη συμπληρωματική αντίφαση, όσο και την ολοκλήρωση. 

Ένα μικτό σύστημα ελέγχου, τόσο τακτικό όσο και χαοτικό, δηλαδή, η διαλεκτική σύμφυση αυτών των στοιχείων του συστήματος και το εύρος της δυναμικής ισορροπίας που έχουν στη σχέση τους είναι ο καθοριστικός παράγοντας της ζωής. Βεβαίως είναι καθοριστικός και ο παράγοντας του σθένους και της υγείας, ώστε η διακύμανση μεταξύ θετικής και αρνητικής εντροπίας να είναι ευρεία.