«Προπάντων μη βλάπτετε» (3/6/2018)

Όπως συμβαίνει αιώνες τώρα  η ανατροπή και η αλλαγή θα ωριμάσει και θα εκδηλωθεί από τη μεσαία τάξη, αυτή που καθοδηγεί τους εργαζόμενους και τους προλετάριους κάθε εποχής. Στη σημερινή εποχή, η μεσαία τάξη έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό και φιλοσοφία της την κατανάλωση. Στόχος της σημερινής ολιγαρχίας είναι η γενική αποβλάκωση, η εγκατάλειψη των πολιτικών δικαιωμάτων, η ομοιομορφία, οι παράλληλοι και απελπιστικοί έλεγχοι. Κατασκευάζονται, είναι δυστυχώς όρος που χρησιμοποιούν και τα πανεπιστήμια, νέοι ανθρωπότυποι με αυτοματικά μηχανιστικό τρόπο σκέψης, χωρίς κριτική δυνατότητα ή δημιουργική φαντασία, η οποία όταν και όση υπάρχει, κατευθύνεται στο στόχο του πλουτισμού, της κυριαρχίας, κυρίως του ατομισμού, εξασφαλίζοντας για την ολιγαρχία τον βάρβαρο ανταγωνισμό μεταξύ των σκεπτόμενων και μη, εργαζόμενων προλεταρίων – καταναλωτών. Νέοι ανθρωπότυποι κατασκευάζονται και εντάσσονται στις κοινωνίες χωρίς να κληρονομούν τα κεκτημένα δικαιώματα των παλαιότερων γενεών και χωρίς να διεκδικούν ή να στερεώνουν νέα. Ακόμη και η ιστορία δέχεται επιθέσεις, γι αυτό διερωτάται ο «κύριος Κούλης» τι ενδιαφέρει τον δεκαεπτάχρονο ποιος ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Η βάρβαρη και αγράμματη νεοφιλελεύθερη «correctness» δεν μπορεί να είναι ο ηθικός οδηγός των νέων ανθρώπων.

Είναι προφανές ότι όσο αυτό το σχέδιο ακολουθείται δεν υπάρχει ένωση των προλεταρίων της κατανάλωσης ώστε να αντιμετωπίσουν ενωμένοι και μετωπικά την καταστροφική και βάρβαρη ολιγαρχία. Ο πλούτος και η ισχύς του σωρευμένου κεφαλαίου και των προνομίων που εξασφαλίζουν την κυρίαρχη τάξη της ολιγαρχίας και των παρατρεχάμενών της δεν είναι φανερός με την πρώτη ματιά, αλλά ούτε και με τη δεύτερη. Δε φαίνεται με ποιους τρόπους έπληξε τις ανθρώπινες κοινωνίες, ποιο πόνο ή δυστυχία προκάλεσε αμέσως ή εμμέσως.

Ο νεοφιλελευθερισμός, δηλαδή ο άκρατος εκμεταλλευτικός μηχανισμός του κέρδους και της εξουσίας, σαν «φιλοσοφία» κυριαρχίας αλλά και σαν εφαρμοσμένη πολιτική, απαγορεύει και αποκλείει κάθε αναζήτηση νέων δρόμων, διαφορετικών, πιο ανθρώπινων και ήπιων σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον αλλά κυρίως πιο αποτελεσματικών, χωρίς βία και δυστυχία.

Σαν παράδειγμα της αποτυχίας αυτού του ανίκανου και διεφθαρμένου συστήματος επέλεξα τον τομέα της ιατρικής και της βιολογίας γιατί το αντικείμενο αυτό ενδιαφέρει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο και την κοινωνία. Ένας άλλος ισχυρός λόγος είναι ότι όλα όσα αναφέρονται είναι λίγο – πολύ γνωστά σε όλους.

Είναι περίπου σαράντα με πενήντα χρόνια που άρχισε να διαγράφεται το αδιέξοδο της Ιατρικής Τέχνης όπως εξελισσόταν. Η διαπίστωση αυτή βέβαια αφορά σε τίμιους παρατηρητές, συνειδητούς υπηρέτες του ανθρώπου, ικανούς και πολυμαθείς ιατρούς. Με κανέναν τρόπο δεν αφορά σε όσους είναι συνεργοί στο παραστράτημα, στους επαγγελματίες του κέρδους, στους αμαθείς πολιτικούς και στους συμβιβασμένους.

Η διαπίστωση αυτή δεν αφορούσε σε έναν τομέα, αλλά κάλυπτε όλο το φάσμα της Ιατρικής. Τη σκέψη, την έρευνα, τις εφαρμογές και τη δημόσια έκφραση. Ένα καθεστώς ολιγαρχικό επιβλήθηκε σιγά – σιγά. Πλήρης ανελευθερία με κύρια όπλα αυτού του ολοκληρωτισμού: το χρήμα, ο εκβιασμός, ο φόβος του αποκλεισμού, η αγραμματοσύνη των πολιτικών, η αμάθεια των πολιτών, οι νέοι τρόποι του ιδιωτισμού και της κατανάλωσης που επέβαλλε η νέα τάξη. Στην πλειονότητα των γιατρών επεβλήθη σιγά – σιγά, όπως άλλωστε και σε άλλες επιστημονικές ομάδες, καθεστώς σχεδόν πλήρους απουσίας στην σκέψη, την έρευνα και την έκθεση. Έτσι, εκείνοι που υποτίθεται ότι ενσωμάτωναν όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας έδιναν ξαφνικά την εντύπωση εκφοβισμένων προλεταρίων, ξεπουλημένων και στο έλεος κάποιου ιατροφαρμακευτικού βιομηχανικού συμπλέγματος που αποφάσιζε όχι μόνον τι είναι σωστό ή καλό για την υγεία των ατόμων, αλλά και το τι πρέπει να παραχθεί και να νομιμοποιηθεί επιστημονικά ώστε να αυξήσει τα κολοσσιαία οφέλη τους. Τα νέα μέσα επεξεργασίας και απομνημόνευσης των πληροφοριών παρέχουν αφειδώς στοιχεία τα οποία δεν αξιολογούνται από τους εγκέφαλους των φαρμακευτικών εταιριών και τα αφεντικά τους, τους τραπεζίτες. Οι πολιτικοί αρκούνται σε μίζες επιπέδου χαρτζιλικιού σε σύγκριση με το συνολικό κέρδος που αποκομίζουν οι ανθρωποφάγοι του κατεστημένου.

Παρατηρήθηκε ότι νεότερες ηλικίες απ’ ότι συνήθως προσβάλλονται από σοβαρές διαταραχές που δεν προκαλούνται από εξωτερικούς εισβολείς ενώ το ετήσιο συνεχώς ασθενές μέρος του πληθυσμού αυξήθηκε οκτώ έως δέκα φορές. Η ιατρική, εφηύρε τους ενόχους και τους δείχνει χωρίς ντροπή και χωρίς καμία επιστημονική απόδειξη: το κάπνισμα και οι ιώσεις φταίνε για όλα. Το ζήτημα πλησιάζει τα χαρακτηριστικά της απάτης. Κανείς δε μιλά για τους τρόπους ζωής  που επιβάλλει στους ανθρώπους και στις κοινωνίες το οικονομικό και κυριαρχικό σύστημα. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι αλλεργίες έχουν εκραγεί, το παιδικό άσθμα είναι σε πλήρη άνθηση, οι καρδιακές παθήσεις, το έιτζ, η σκλήρυνση κατά πλάκας προσβάλλουν όλο και περισσότερους, τα αντιβιοτικά είναι ανεπαρκή και χρειάζονται συνεχώς νέα. Η φύση της ασθένειας του καρκίνου είναι άγνωστη, δηλαδή, είναι άγνωστη η πιο συστηματική ασθένεια του ανθρώπου την εποχή της πληροφορίας. Γιατί ο Ιπποκράτης ονόμασε αυτή την ασθένεια καρκίνο; Τα εμβόλια αμφισβητούνται από τα αποτελέσματά τους ενώ αποκρύπτεται από το μεγάλο κοινό ότι η αποτελεσματικότητά τους είναι μόνον υποθετική. Όπως είναι φανερό σε όλους οι δαπάνες για την υγεία ενώ έχουν πολλαπλασιαστεί, η ποιότητα της ζωής και της υγείας στις δυτικές κοινωνίες έχει υποβαθμιστεί. Βρίσκεται σε ένα επίπεδο μεσαίωνα. Οι μάγισσες σήμερα διαθέτουν βιομηχανίες φαρμάκων και θεραπευτήρια παλάτια, διάγουν βίο μεγιστάνων, κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα και έχουν εξοχικά στη Χαβάη.

Οι τίμιοι γιατροί, όσοι υπάρχουν ακόμα, παλεύουν κυριολεκτικά έναν πολυμέτωπο αγώνα απέναντι στο ανενδοίαστο κεφάλαιο που εκμεταλλεύεται την αρρώστια και τον πόνο των ανθρώπων, παλεύουν ακόμη απέναντι στους αμαθείς ιατρούς που έχουν συμβιβαστεί, απέναντι στους διεφθαρμένους πολιτικούς, απέναντι στην αμάθεια των πολιτών – καταναλωτών. Κύρια όμως απέναντι στην ασθένεια.

Οι έξυπνοι, γιατί υπάρχουν πολλοί απ’ αυτούς, ειδικά στο μικρό νησί που μένω τα τελευταία σαράντα χρόνια, και δεν γράφω που με φιλοξενεί, ας μάθουν πότε και γιατί καταργήθηκε ο όρκος του Ιπποκράτη στα πανεπιστήμια. Ένα υπέροχο κείμενο τόσο σε γλώσσα όσο και σε νοήματα. «Προπάντων μη βλάπτετε» έλεγε ο μέγας Ιπποκράτης στους μαθητές του.