Η Θεία μηχανή και οι πιστοί της (23/6/2018)

Το φιλικότερο σχόλιο που δέχονται οι κριτικές σκέψεις απέναντι στη βαρβαρότητα της λεγόμενης «επιστήμης» είναι η εξυπνάδικη ερώτηση: «τι θα ‘θελες, να γυρίσουμε στις σπηλιές;» δεν δείχνει τίποτα άλλο από την ανυπαρξία σκέψης και δηλώνει την πνευματική φτώχεια του δογματικού εγκεφάλου της «προόδου». Το δίλημμα  που τους δημιουργείται είναι: η κόλαση του μηχανιστικού και αφύσικου κόσμου ή οι σπηλιές; Λες και δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ο πολιτισμός που επέβαλλαν οι κυρίαρχοι είναι κάθε είδους θέαμα. Είναι εξάλλου μία δραστηριότητα που μπορεί να πωληθεί και να δημιουργήσει τεράστιο κέρδος. Τα τεχνικά μέσα διευκόλυναν αυτή την κατεύθυνση αφού επιτρέπουν να πάει το θέαμα στον θεατή αντί το αντίθετο. Θα μπορούσε αυτή η δυνατότητα να γίνει θετική για τις μαζικές κοινωνίες αλλά έγινε θέαμα ο αθλητισμός, η ιδιωτική ζωή, η τέχνη, η βλακεία και το κάθε τι. Η ποιότητα των μηνυμάτων θα μπορούσε εκτός από τον ψυχολογικό ρόλο να αποτελέσει και ποιοτική αναβάθμιση της σκέψης. Αλοίμονο, η υποβάθμιση της σκέψης παραμένει πάντα, σε όλες τις εποχές ο πρώτος και κύριος στόχος των κυρίαρχων. Ο ευτελισμός της ανθρώπινης συνείδησης μοιάζει να είναι ο παράγοντας που φέρνει το κέρδος. Οι κειμενογράφοι του μάρκετινγκ φαίνονται να είναι οι χειρότεροι εχθροί της οργανωμένης ανθρώπινης κοινωνίας. Περιφρονούν τον απλό άνθρωπο, τον θεωρούν ανίκανο να σκεφτεί, τον θεωρούν είδος προς εκμετάλλευση και αυτοθαυμάζονται άρρωστα για την εξυπνάδα τους. Ανήκουν στο πολυπληθές ιερατείο της Θείας μηχανής.

Κατά κανέναν τρόπο τα σημειώματα αυτά δεν στιγματίζουν τις μηχανές αυτές καθεαυτές, αλλά τη θεοποίησή τους από τους αφελείς και την καταστροφική χρήση η την εκμετάλλευση για όφελος και κέρδος από τους ανενδοίαστους κυρίαρχους.

Οι οπαδοί της μηχανιστικής αντίληψης του κόσμου πιστεύουν ότι η θεώρηση, δηλαδή η μεγάλη πλάνη που στερεώνουν οι επιστήμες για τον κόσμο είναι ότι συντίθεται σαν γιγαντιαίος μηχανισμός και είναι η μοναδικά ορθή και αποδεκτή θεώρηση. Υποστηρίζουν ένα μοναδικό (το επιστημονικό) είδος γνώσης κι ότι η δράση του ανθρώπου έχει πληρότητα μόνον όταν υπηρετεί τη θεώρηση αυτή. Δημιουργείται έτσι μια τάση ομοιομορφίας που εμφανίζεται σαν αρνητική εντροπία των υπεροργανωσιακών ατόμων και των κοινωνιών που τις απαρτίζουν. Η μηχανιστική κανονικότητα σημαδεύει και εντάσσει όλους τους πιστούς της Θεϊκής μηχανής σε ένα φανταστικό ίσως και μεταφυσικό σύστημα κράτους που ταυτίζεται με το κτήνος της Αποκάλυψης, όχι με ζωική όψη, αλλά με όψη μηχανής. Υπάρχει γνώση και επιχειρήματα καθόλα ορθά που αναφέρονται στην ύπαρξη μηχανιστικής σκέψης και σε παλαιότερους πολιτισμούς. Μια προσεκτική μελέτη θα εντοπίσει ότι αυτό συνέβαινε πολύ περιορισμένα σε μειονότητες που ασκούσαν εξουσία, κυρίως σε «αρχαϊκούς» γραφειοκράτες που ανήκαν σε κυριαρχικές θρησκείες ή ολιγαρχικές κυβερνήσεις.

Σήμερα όμως, αυτό το γεγονός είναι μια γενικευμένη αντίληψη που αρχίζει από την εποχή που η μηχανή έγινε η ίδια εμπόρευμα και βρίσκεται στην αγορά όπου μπορεί να γίνει απόκτημα του καθενός και να επηρεάσει όλους τους τομείς του βίου του και του περιβάλλοντός του. Έτσι η κανονικότητα γίνεται μηχανιστική και ο άνθρωπος υιοθετώντας την εξελίσσεται σε ένα πρότυπο ρομπότ.

Ο οργανωσιακός, δηλαδή ο ειδικός και περιορισμένος στη σκέψη άνθρωπος, εξάρτημα πλέον του συστήματος που υπηρετεί, αποκτάει με τον χρόνο μια κανονικότητα που πηγάζει από τον χαρακτήρα της μηχανιστικής θεώρησης την οποία υπηρετεί και με την οποία ταυτίζεται. Η προσωπικότητά του χτίζεται όμοια σε όποια πραγματικότητα αναγνωρίζει, ταυτίζεται με τις όποιες ιδέες, ιδεολογήματα, θεωρίες και απόψεις επαληθεύουν την φανταστική πραγματικότητα που επιβεβαιώνει την εαυτότητά του και την ύπαρξή του. Το αποτέλεσμα είναι ότι συνεχώς ενισχύονται οι ψευδείς ή αναληθείς προεκτάσεις της αφυσικότητας οι οποίες με τη σειρά τους εξαλείφουν ή καλύπτουν όλες τις οργανικές ή ανθρώπινες εκφράσεις, είτε στο επίπεδο του σώματος είτε στο επίπεδο της συνείδησης.

Θα μπορούσε κάποιος να αντιληφθεί τον μηχανιστικό κόσμο σαν μια τεράστια μηχανή δομημένη με μηχανικά στοιχεία, μπουλόνια, ηλεκτρικούς πίνακες, καλώδια, φωτάκια κλπ. Μια τέτοια εικόνα ικανοποιεί την ανάγκη μιας γραφικής αποτύπωσης ή τις αισθητικές ανάγκες ενός καλλιτέχνη με συμβολικές αναζητήσεις. Μια άλλη απεικόνιση θα μπορούσε να είναι ένα τεράστιο εργοστάσιο που χρησιμοποιεί σαν ενεργειακό καύσιμο τους ίδιους τους εργαζόμενους. Ο καλλιτέχνης είναι ελεύθερος και μπορεί να δημιουργήσει πολλές τέτοιες συμβολικές απεικονίσεις. Η πραγματικότητα όμως τερατώδης και απαίσια, είναι ζωντανή μπροστά στα μάτια του καθενός. Ίσως γι αυτό κανείς δεν θέλει να την κοιτάξει κατάματα και προτιμά τις εικονικές και συμβολικές αναπαραστάσεις. Ίσως είναι πιο τρομερή και απαίσια από τις αρχαίες γοργόνες.

Η βαρβαρική όψη της επιστήμης οφείλεται στις προθέσεις του μεγάλου κέρδους, της μεγάλης παραγωγής και του ελέγχου του χρόνου με στόχο το μεγαλύτερο κέρδος και όχι στην κατάργηση της φτώχειας. Η πρόθεση, τα μέσα και οι διαδικασίες έτσι δημιουργούν το μεγαλύτερο ποσοστό του χαρακτήρα και της μορφής του τερατώδους αποτελέσματος.

Οι μεγάλοι στην πολιτική σκηνή σκυλοτρώγονται να αποδείξουν στους αφασικούς οπαδούς τους ποιος είναι ο πιο καλός, πιο φιλικός στο λαό. Στους άλλους, τους μικρούς, ο ίδιος καυγάς: εδώ, για το ποιος είναι ο πιο κατάλληλος, αυτός που μπορεί να φέρει αλλαγή. Στη μέση η αξιοπρέπεια σε κώμα.

Η γη, ο ουρανός και ο άνθρωπος ανάμεσα. Ο ίδιος πάντα άνθρωπος. Αυτό ενώνει τη γη και τον ουρανό. Οι ιδεολογίες, οι θρησκείες και το κέρδος χωρίζουν. Η δόλια βλακεία της ελεύθερης αγοράς και της αειφόρου ανάπτυξης, τα λόγια, οι λέξεις, όχι μόνον έχουν χάσει το νόημά τους αλλά χρησιμοποιούνται για να εξαπατήσουν. Οι οπαδοί καταναλωτές, πρώην πολίτες φενακίζουν ή φενακίζονται μέσα στη δήθεν ευμάρεια που τους παρέχει ο βαθμός της συνενοχής τους με το σύστημα. αφερέγγυοι από φαυλότητα ή βλακεία, δηλαδή ανίκανοι να φέρουν εις πέρας όσα υποσχέθηκαν, αποβλέποντας στη συμμετοχή τους στην εξουσία χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Η κυριαρχία της εικόνας πάνω στην πραγματικότητα που κατευθύνεται απ’ τα κέντρα εξουσίας και διαχέεται από τους προπαγανδιστές και τα ΜΜΕ ανατρέπει καθημερινά τη δημοκρατία. Ο κοινωνικός βίος σκηνοθετείται, οι εργασιακές σχέσεις γυρνάνε στον προπερασμένο αιώνα. Η δημοκρατία αφορά στην πολιτική της διαχείρισης της ανθρώπινης πραγματικότητας όχι στα σκηνοθετημένα σήριαλ των μίντια όπως θέλουν οι εξουσιαστές και οι φυγόπονοι και αγράμματοι λαϊκιστές υπάλληλοί τους. Ο λαϊκισμός μετασχηματίζεται πολύ εύκολα σε ολοκληρωτισμό ο οποίος δε θα έχει τη μορφή με την οποία εμφανίστηκε στο παρελθόν. Η δημοκρατία θα αλωθεί από την απαιδευσία των πολιτικών και την αφέλεια των πιστών της Θείας Μηχανής.

Ο εχθρός ενός ενδεχόμενου ή του μελλοντικού Ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού θα είναι αυτός που κατέχει απολυτήριο λυκείου και άνω. Σαν να λέμε, η πλειονότης.