Ο μηχανιστικός επιστημονισμός, η πραγματική πανδημία (26/4/2022)

    

 Το αβέβαιο δεν προκύπτει απ’την άγνοια αλλά απ’ το άπειρο των πιθανοτήτων να συμβεί αυτό που λέμε τυχαίο. Σαν τυχαίο πρέπει να θεωρούμε το γεγονός της διάδρασης διαφόρων σημείων. Μια παράλληλη ή διασταυρούμενη ή ακόμα και ασύμβατη σειρά αιτιοτήτων. Δηλαδή το τυχαίο προκύπτει από την αιτιότητα σαν αντίφαση της αλγοριθμικής λογικής που την χαρακτηρίζει, επαληθεύοντας έτσι την συμπληρωματική αντίφαση σαν γενική αρχή που εκφράζει τη φύση των πραγμάτων. Η οποία μπορεί να αναγνωριστεί γενικά σαν το δίπολο αυτονομία - αλληλεξάρτηση.

    Η προσπάθεια να μειωθεί η πιθανότητα του τυχαίου γεγονότος δημιουργεί λογικές αλληλουχίες αιτιότητας στον ατομικό νου εξαιρετικά άκαμπτου χαρακτήρα έτσι που να εμποδίζεται κάθε είδους διαδραστικής σχέσης. Αυτό το γεγονός το σύγχρονο εξουσιαστικό σύστημα το επιτυγχάνει είτε στο χώρο της πολιτικής, είτε στην κοινωνία, είστε στο σχολείο με την κλωνοποίηση της σκέψης. Δηλαδή, αποκλείεται η δημιουργική κριτική σκέψη με αποτέλεσμα την ειδίκευση των πολιτών στον ατομικό νου τους, κυρίως μέσω της εκπαίδευσης. 

      Η αυτοματική τεχνολογία και ο επιστημονισμός είναι κατεξοχήν καταστρεπτικός παράγων ως προς το φυσικό σύνολο. Αυτό γιατί δίνει τη δυνατότητα σε ένα είδος ή σε ειδικές ομάδες να κυριαρχήσει και κατ’ αυτόν τον τρόπο να ανατρέψει τη δυναμική ισορροπία όλου του οικοσυστήματος. Είναι αστείο, λοιπόν, να αναμένει κάποιος μια «καλή» τεχνολογία που θα αντισταθμίσει την ανατροπή αφού και αυτή η «καλή» θα χρησιμοποιείται από το ίδιο κυρίαρχο είδος ή την κυρίαρχη ομάδα. 

      Η ταχύτητα κι ο βαθμός απομάκρυνσης από την φυσική τάξη είναι ευθέως ανάλογη με την χρήση της αστικής τεχνολογίας και του επιστημονισμού. Αν αυτή η σχέση, δηλαδή αυτοματισμού και επιστημονισμού, θεωρηθεί ως γινόμενο, δίνει την επιφάνεια δυνατών εφαρμογών και η επιφάνεια αυτή καθίσταται γεωμετρική, δηλαδή, συνεχώς δισδιάστατα αυξανόμενη. Παράγεται έτσι μία νέα πραγματικότητα την οποία υποχρεούται ο ατομικός νους, ο περιορισμένος, να αφομοιώσει. 

      Ένα σύστημα μνήμης και επεξεργασίας δεδομένων αποδίδει «πληροφορίες» σε άμεση εξάρτηση της κριτικής του ελεύθερου νου. Αυτό σημαίνει ότι η προκύπτουσα «πληροφορία» μεταλλάσσεται στον ατομικό νου και αυτή η μεταλλαγή ή το εύρος της εξαρτάται άμεσα ευθέως και αναλογικά από το βαθμό κριτικής ελευθερίας των αντίστοιχων συστημάτων που την μεταφέρουν απ’ την πηγή στον τελικό δέκτη (ιδεολογίες, θρησκείες, ρεύματα κλπ). 

      Ο νους στην αληθή του κατάσταση είναι γυμνός, αγνός. Δεν συγκροτείται από κάποια ή σε κάποια κατασκευή, άδηλος, διαυγής, κενός, χωρίς διαδικότητα, διάφανος, άχρονος, ασύνθετος, ανεμπόδιστος, άχρωμος, ασυνείδητος σαν ξεχωριστή οντότητα. Είναι ορθό να θεωρείται σαν ενότητα των πάντων χωρίς όμως να συντίθεται απ’αυτά, και σαν μία αίσθηση πέραν της συγκριτικής διαφοροποίησης. 

      Ο ιός είναι ένα αδρανές κατάλοιπο της αφομοιωτικής διαδικασίας είτε πρόκειται για απτή ύλη είτε για νοητή. Εξαιτίας της φύσης του, η οποία προέρχεται από την επικρατούσα κλωνική τεχνολογία, υπάρχει μέσω αφύσικης και εμπρόθετης παρεμβολής του επιστημονισμού στη φυσικότητα. Είναι ένα παράσιτο. Στερείται αναπαραγωγικής δυνατότητας διαλεκτικού τύπου. Προσκολλάται αντιδιαλεκτικά και γίνεται συνάθροισμα με την υλικά απτή μορφή στο οργανικό κύτταρο ή με την νοητή μορφή της λέξης στην σκέψη. Αντλεί έτσι την απαραίτητη ενέργεια ώστε να εκτελέσει το πρόγραμμα κλωνοποίησης απ’ το οποίο προήλθε, το μόνο που μπορεί να εκτελέσει, δηλαδή τον ομοιομορφικό πολλαπλασιασμό του. 

      Είναι προφανές ότι η οργάνωση του συστήματος μέσα στο οποίο ο ιός βρίσκει πηγή ενέργειας ώστε να εκτελέσει το πρόγραμμά του είναι δεκτικό ή όχι να υιοθετήσει την ίωση. Εξάλλου πάσχουν από ιώσεις όχι μόνον οι άνθρωπο αλλά και τα τεχνικά συστήματα του επιστημονισμού. Ο νους ατομικός ή όχι παίζει μεγάλο ρόλο στο κατά πόσο αποδίδει σημαντικότητα στο αναμενόμενο αποτέλεσμα. Θα επιτρέψει σε ανάλογο βαθμό με τους υπάρχοντες ελέγχους κυκλικού τύπου τον επηρεασμό της λειτουργίας του ανθρώπινου συστήματος ή την αστοχία του εισβολέα.