Η λαϊκή παρομοίωση κάποιων ανθρώπων με τις γάτες είναι πολύ παλιά. Διαδόθηκε όμως και βρήκε θέση στα καθημερινά λεγόμενα ή γραφούμενα τον καιρό της «εθνοσωτήριας» αρπαχτής. Δε θα μπορούσε εξάλλου να γίνει αλλιώς αφού εκείνη την εποχή η τάξη αυτή των ανθρώπων άρχισε να πληθαίνει και να παίζει σοβαρό ρόλο στην κοινωνική ζωή. Μάλιστα τότε εμφανίστηκε και ο ειδικός τύπος του όρου «γάτα με πέταλα». Η απάτη ως γνωστό δεν προκύπτει απ’ την ευφυΐα του απατεώνα αλλά απ’ την ευπιστία του θύματος. Η «γάτα με πέταλα» αρνείται το αθόρυβο της γατίσιας κίνησης και κάνει ό,τι κάνει θορυβωδώς αφού τα θύματα δεν αντιδρούν καθ’ όσον οι πεταλωμένοι πρόσκεινται στην εξουσία. Τότε χάθηκε ακόμη και για τον υπόκοσμο, η αθωότητα μιας συντηρητικής και καθυστερημένης κοινωνίας, που διατηρούσε όμως κάποια ίχνη «μάγκικης» αντάρτικης και λεβέντικης καταγωγής.
Η αμφίβολη λεβεντιά του μάγκα, του σαϊνιού, παραπαίουσα απ’ την ισχυρή δόση ψέματος, απάτης και υποκρισίας που περιλάμβανε η ελληνοχριστιανική θεραπεία, έγινε γατιά. Η γατιά κινείται στα όρια του νόμιμου, απαιτεί μια νομιμοφανή διάθεση παραβατικότητας. Πονηριά, εφευρετικότητα αρνητική, εκμετάλλευση προσώπων και περιστάσεων, ρίξιμο των άλλων. Η κοινωνική προέλευση των γατών με δύο πόδια δεν έχει ταξικό χαρακτήρα. Προέρχονται απ’ όλες τις τάξεις και τις κοινωνικές ομάδες. Τώρα θα ρωτήσει κανείς, γιατί την συγκεκριμένη εποχή το φαινόμενο πήρε τέτοιες διαστάσεις. Η απάντηση είναι απλή, όπως εξάλλου σ’ όλα τα φαινομενικά δύσκολα ερωτήματα. Το «εθνοσωτήριο» πραξικόπημα δεν ήταν τίποτε άλλο από μια γατιά που πρόλαβε την γατιά του Κοκού. Είναι πασίγνωστο ότι ο νεοέλλην θεωρεί τον εαυτό του φαινόμενο ευφυΐας και όλους τους άλλους ηλίθιους. Ο απλός λοιπόν άνθρωπος αναρωτήθηκε ευλόγως «αν μια χούφτα βλάκες κατάφεραν να μας δέσουν χειροπόδαρα παριστάνοντας τα ψευδή σαν αληθινά. «Γιατί να μην επιχειρήσω κι εγώ μια γατιά; Να κάνω δηλαδή ότι πείστηκα και να επωφεληθώ;» Όπως αναφέρει και ο δάσκαλος Ε.Λεμπέσης, «ο βλαξ καταφεύγει εις την απάτη ως ευκολότερο μέσο καθότι στερούμενος ευφυΐας είναι ανίκανος να μεταχειριστεί έντιμα μέσα». Το χαρακτηριστικό εξάλλου της γάτας είναι ο ατομισμός. Αγνοεί την αγέλη, την τάξη, την οργάνωση, ακόμα και την κλίκα. Συνυπάρχει με τις άλλες γάτες μόνο γύρω από τον κάδο των σκουπιδιών. Ίσως η ατομικότητα να είναι το κύριο γνώρισμα που οδηγεί στο να παρουσιάζονται οι επιδεξίως ατομιστές ως γάτες, μειώνοντας προφανώς τις συμπαθείς ψιψίνες αφού αυτές στερούνται λογικού. Πολλοί, αυτή την ατομικότητα της γάτας την θεωρούν σαν ανεξαρτησία, πράγμα που είναι εντελώς λανθασμένο.
Τον καιρό λοιπόν της χουντικής γατιάς, διάφοροι, αρκετοί στον αριθμό, εκμεταλλευόμενοι το ηθικό παράδειγμα των σωτήρων και τη ναρκωμένη, από τα εθνικού περιεχομένου πολιτιστικά δρώμενα και εμβατήρια, κοινωνία, απελευθέρωσαν τον γατίσιο χαρακτήρα τους. Έκαναν ζημιές διάφορες, στο περιβάλλον και στις συνειδήσεις, άρπαξαν, λέρωσαν, μαγάρισαν. Όλα αυτά βεβαίως, επιτηδείως και εξυπνάδικα. Η χούντα απομονωμένη απ’ τις δημοκρατίες, εκτός απ’ την υπερατλαντική, αλλά και με μεγάλο μέρος του λαού αρνητικό κι εχθρικό απέναντί της, έκλεινε το μάτι, καμιά φορά και τα δύο, σε όποιον ήταν πρόθυμος να την εξυπηρετήσει, ακόμη κι όταν η ιδιοτέλειά του ήταν ολοφάνερη.
Αυτή η πατριωτική κι ελληνοχριστιανική ανηθικότητα αφορούσε όχι μόνο σ’ όλους τους τομείς της οργανωμένης κοινωνικά ζωής αλλά και στο περιθώριο, στον υπόκοσμο, στο παρακρατικό κατακάθι. Δήμαρχοι και κοινοτάρχες διορισμένοι, αναθέσεις, εργολαβίες, προσλήψεις, καθηγητικά πόστα στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους κοινωφελείς δημόσιους οργανισμούς, δάνεια, παροχές. Χιλιάδες άνθρωποι ιδιοτελείς κι όχι. Όλη η κοινωνία μολύνθηκε. Είναι φανερό και δεν χρειάζεται καμιά απόδειξη ότι «είναι επικινδυνοδέστερος ο βλαξ ο οποίος ευρίσκεται σε θέση ισχύος», λέγει ο επιφανέστερος μελετητής της βλακείας Ε.Λεμπέσης.
Θα ήταν όμως άδικο αν θεωρηθεί ότι, όλοι όσοι συνεργάστηκαν ή ανέχτηκαν τη χούντα, ανήκουν στην τάξη των δίποδων γατών. Γάτες αποδείχθηκαν μετά το πέρασμα του χρόνου όσοι φρόντιζαν να μην εκτεθούν και πολύ. Φρόντιζαν έτσι ώστε τα κέρδη τους να διαρκέσουν και στην περίπτωση μιας ατυχούς εξέλιξης της χουντικής σταδιοδρομίας.
Όλοι όσοι πίστευαν ότι το πραξικόπημα ήταν μια γατιά, θεωρούσαν ότι αρχιερείς της γατοσύνης ήταν οι λεγόμενοι «πρωταίτιοι». Στην πραγματικότητα όμως αληθινές γάτες αποδείχθηκαν οι εκατόν εξήντα τόσοι υπουργοί και υφυπουργοί της χούντας που γλίτωσαν τη δίκη κι όλες της συνέπειες της προδοσίας τους με την ασύλληπτης υποκρισίας γατιά του εθνάρχη, το περίφημο «στιγμιαίο αδίκημα».
Όλοι αυτοί συνέχισαν να ζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πολλοί απ’ αυτούς ξεκοκαλίζοντας τη λεία που απεκόμισαν στην εθνοσωτήρια θητεία τους. Άλλοι πάλι, μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες σήμερα, αυγάτισαν στα χρόνια της αναγεννημένης δημοκρατίας αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας τον αρχικό μποναμά της χούντας.
Επικοινωνία: mailto:kostisdestefanos@gmail.com
