Η αντίληψη της απόλυτης αυταρχίας σημαίνει απολυταρχία, δεσποτισμούς,
κυριαρχία του ενός, του εαυτού, του εγώ, του αρχηγού, της ιδεολογίας. Δηλαδή,
έλλειψη διαλόγου, τυραννία. Σ’ αυτή τη θεώρηση οι άνθρωποι θεωρούνται και εκπαιδεύονται
μόνον σαν αντικείμενα εκμετάλλευσης. Όποια μορφή κι αν έχει ή είχε η αυταρχία
(βασιλεία, αστική, δυτική ή ανατολική δημοκρατία, υπερεθνική εταιρεία) και όλη
η προς τα κάτω κλίμακα μέχρι τη μορφή ενός αφεντικού και ενός εργαζόμενου,
δηλαδή ένας δυνάστης και ένας δυναστευόμενος. Σήμερα η τεχνική και η κατανάλωση
έκαναν πραγματικότητα το όνειρο των αριστερών του προπερασμένου αιώνα. Κατάργησαν
τις τάξεις. Όλοι έχουν υπολογιστή και καταναλώνουν. Μία μονοταξική κοινωνία
κάτω από την απόλυτη εξουσία της εμπορευματοποίησης και των ιερέων αυτής της
θεότητας.
Η απόλυτη ασυδοσία. Μέσα στα ιερά και απαραβίαστα τοιχία της κατανάλωσης,
με τη συνακόλουθη παρενέργεια της καταστροφής της φύσης και της νοόσφαιρας,
ανθεί ο σύγχρονος μηχανιστικός παράδεισος της μέτρησης.
Η ολότητα έχει καταντήσει ένα συνάθροισμα. Η οργανωμένη αυταρχία του ενός
και μοναδικού δρόμου του ανθρώπου τείνει προς την ομοιομορφία ενώ το φυσικό
πρότυπο είναι η διαφορετικότητα. Το όμοιο και όχι το ίδιο. Όλοι οι άνθρωποι
είναι όμοιοι σαν φυσιολογία αλλά διαφορετικοί σαν εικόνα και σαν συμπεριφορά. Η
σημερινή αυταρχία που διαχέεται από παντού επιβάλει το ένα πρότυπο και τα
αντίγραφά του. Οι αποφάσεις παίρνονται σε κλειστά γραφεία και διαχέονται στη
μάζα που ακολουθεί μιμείται, αντιγράφει, υπακούει, εκτελεί. Μια τελεστική
κοινωνία. Το αντικείμενο της αυταρχικής διακυβέρνησης μπορεί να είναι ο
εαυτός, η ομάδα, το κράτος, η
επιχείρηση, όλος ο πλανήτης. Η τέχνη αυτής της διακυβέρνησης διδάσκεται παντού.
Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας. Άνθρωποι σκυμμένοι πάνω από το
μηχάνημα απορροφημένοι από άλλους κόσμους, ξένοι απ’ την πραγματικότητα που
συμβαίνει δίπλα τους. Σπουδάζουν την τέχνη κρατώντας την μηχανή, αρνούνται τον
ανθρώπινο διάλογο, την γραφή της χειρός, την πραγματική επικοινωνία, παραμένουν
ξένοι μεταξύ τους και αποξενώνονται περισσότερο. Εκφράζονται φωτογραφίζοντας
και αναρτώντας. Η γραφή με το χέρι πλουτίζει τον εγκέφαλο με καντήλες, δηλαδή
την φυσική του κατάσταση. Το πληκτρολόγιο εφοδιάζει με κτυπήματα ή αγγίγματα
αλλά δεν χαϊδεύει ούτε αγκαλιάζει όπως τα χέρια.
Ο αυταρχικός ή η αυταρχική είναι χαρακτήρες δύσκολοι, κακότροποι,
ιδιότροποι (όχι διαφορετικοί), σκληροί, τύραννοι, στενόμυαλοι, κλειστοί, χωρίς
φίλους, με συνενόχους και αυλικούς, εξουσιαστές της μιας γνώμης, φτωχοί σκέψεων
και ενοχικοί, ενώ μέσα τους κυριαρχεί ο φόβος.
Η αυτονομία και η αλληλεξάρτηση είναι οι δύο άξονες που καθορίζουν την ζωή
του ανθρώπου σε αντιφασικές, βέβαια, κατευθύνσεις. Αναγκαία η εναρμόνισή τους.
Η αυταρχία δεν είναι τίποτε άλλο από την υπερβολή της αυτονομίας σε βάρος της
αλληλεξάρτησης. Δυστυχώς το περιβάλλον και οι συνθήκες δεν βοηθούν πάντα σε
αυτή την προσπάθεια ευρυθμίας όταν αυτή επιχειρείται. Η συνεχής αύξηση της
αυτονομίας οδηγεί μοιραία στην αυταρχία ή την κατάθλιψη.
Η διαλεκτική της τέχνης της αυταρχικής διακυβέρνησης έχει σαν άξονα την
ιδέα ότι οι διαφορές ανάμεσα στις τάξεις, την ειδικευμένη και την ανειδίκευτη,
την διανοητική και την χειρωνακτική εργασία, ή ανάμεσα στις φυλές, στις ομάδες
και τα άτομα πρέπει να διευρύνεται συστηματικά και συνεχώς. Αυτό γίνεται με τη
βοήθεια όλων των ΜΜΕ για να απομονώνονται τα άτομα μεταξύ τους. Πρέπει να
ενημερώνονται για όλα με την άποψη του εξουσιαστή εκτός από το να ενημερωθούν
για τον εαυτό τους και να τον γνωρίσουν. Να ανακατεύονται με όλα εκτός από την
κριτική της εξουσίας. Έτσι η ανθρωπότητα εκπαιδεύεται στο να μείνει
ακρωτηριασμένη. Σημαντικό είναι ότι η υπεραξία δεν απορροφάται πια σαν
οικονομικό κέρδος αλλά αποτελεί ακόμη το εστιακό σημείο της εξουσίας.
Ο έλεγχος επάνω στη φύση, η πάλη για την κατάκτηση της παγκόσμιας αγοράς
και η φασιστική ομοιομορφία που πρέπει να επιβληθούν επάνω στους λαούς είναι
όροι αλληλένδετοι μεταξύ τους.
Η ιστορία των αποικιών είναι ενδεικτική για την ανθρωπιά του δυτικού
πολιτιστικού προτύπου. Όμως ο δυτικός πολιτισμός του σήμερα είναι κυρίαρχος
ακριβώς γιατί σωρεύτηκε εξουσιαστικά πάνω στους «έγχρωμους».
Η βαρβαρική ομοιομορφία είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσουν τα άτομα
και οι ομάδες προκειμένου να «αναπτυχθούν» κάτω από και με τον ηλεκτρονικό
ιμπεριαλισμό της «δήθεν» γνώσης. Οι άνθρωποι θεωρούνται αντικείμενα. Όλες οι
κοινωνικές λειτουργίες του καπιταλισμού εκτελούνται σήμερα από μισθωτούς
δημόσιους υπάλληλους. Ενώ τα εκτελεστικά όργανα της κυριαρχίας είναι μισθωτοί
και επιδοτούμενοι τεχνοκράτες και επιστήμονες. Είναι ψέμματα ότι οι μηχανές
καταργούν τον κόπο και τον μόχθο. Στην πραγματικότητα καταργούν τους εργάτες.
Ο υπό κατασκευή οικουμενικός «κυβερνοχώρος» καταργεί τον χώρο, εκμηδενίζει
τον χρόνο και καθιστά την επικοινωνιακή πράξη μια «αυλή» χωρίς τα υπαρξιακά
ίχνη αυτών που συμμετέχουν. Αλλά περιέχει τις εικόνες τους, τα ψευδώνυμα, το
ίματζ. Έτσι ούτε κυβέρνηση υπάρχει, ούτε χώρος. Και αυτό συμβαίνει γιατί η
βασική αρχή, που δεν εκτελείται, της κυβερνητικής είναι η διόρθωση μέσω των ελέγχων,
και ο χώρος είναι ανύπαρκτος γιατί το ακαριαίο και το οικουμενικό που
κατορθώθηκε ψηφιακά διαλύει την έννοια του ορισμένου χώρου αλλά και του χρόνου,
δηλαδή, τις αλλαγές που συμβαίνουν στο συγκεκριμένο χώρο. Για να υπάρξει χρόνος
πρέπει ο χώρος να είναι ορισμένος. Έτσι βλέπουμε ότι αυτοί που έδωσαν την
ονομασία «Κυβερνοχώρος» δεν έχουν ιδέα για την Κυβερνητική σαν εργαλείο σκέψης.
Κλασσικό παράδειγμα οι συναθροιστικής αντίληψης εφαρμογές συνολικών θεωρήσεων που
αποβαίνουν πάντα καταστροφικές. Τίποτα
δεν μπορεί να γίνει κατανοητό εάν δεν υπάρχουν τουλάχιστον δύο – τρία σχετικά
σημεία αναφοράς. Για τον άνθρωπο τα κυριότερα τέτοια σημεία είναι τα πρώτα που
εμπεδώνει στην νηπιακή ηλικία, δηλαδή, η επιβίωση, η επιβεβαίωσή της και η
κυριαρχία στα μέσα με τα οποία θεωρεί ότι θα το πετύχει. Η αυτονομία του ως
άτομο γίνεται ο μοναδικός στόχος ενώ η αλληλεξάρτησή του από το φυσικό ή
τεχνητό περιβάλλον ή ακόμη και από τους άλλους ανθρώπους γίνεται
εκμεταλλευτική. Η πλάνη του ελεύθερου χρόνου ο οποίος γεμίζει από τις μηχανές
αποδεικνύεται λάθος αφού καταργεί τον ελεύθερο χρόνο.
Ο άνθρωπος ανατρέποντας την ιεράρχηση της φυσικής τάξης θεοποίησε την
εικόνα του εαυτού του και του εγώ του. Αυτή η πλάνη πηγάζει από την «πρόοδο»
της τεχνολογίας και τον οδηγεί να ερμηνεύει κυριαρχικά τον κόσμο και πάντα σε
σχέση με τα μηχανιστικά δημιουργήματά του. Ο εγκέφαλος δεν είναι όπως εξηγείται
στα παιδικά βιβλία ένα κομπιούτερ που έχουμε στο κεφάλι μας.
