Μια ηλιόλουστη μέρα (10/2/2018)

Το φασιστάκι με κοιτά ασκαρδαμυκτί, σαν να ‘βλεπε πρώτη του φορά άνθρωπο. Ίσως και να ‘ναι αλήθεια. Παραληρεί από θέση ισχύος, μ’ έχει στην εξουσία του επιτέλους.

Ασεβές και αποξηραμένο, με ‘κείνη την έπαρση που χαρακτηρίζει την αποτυχία της ζωής όταν αυτή βρεθεί σε θέση ισχυρή.

Σκιές ανθρώπων γύρω-γύρω παρίσταναν τους εργαζόμενους ενώ ήταν ολοφάνερο ότι όλη η προσοχή τους ήταν στραμμένη σε ό,τι λεγόταν απ’ το αντρείκελο προς το γέρο.

Λόγια χωρίς νόημα από ένα φθαρμένο ενεργούμενο που απαιτεί και συμβουλεύει τάξη και ευρυθμία.

Ακριβώς πενήντα χρόνια μετά. Τότε κρατούμενος από το καθεστώς. Τώρα κρατούμενος από το χώρο, απ’ τη ζωή και τις συνθήκες που επικράτησαν.

Οι μαύροι είχαν καταλάβει λίγα χρόνια πριν την εξουσία. Σε ελάχιστο χρόνο ο κόσμος είχε αρχίσει να μυρίζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Είχαν αρχίσει να συλλαμβάνουν άτομα απ’ το συνάφι τους.

Μέχρι τότε όλα ήσαν καλά καμωμένα. Οι μαύροι αφηνίαζαν ενώ προπαγάνδιζαν ότι προστατεύουν την κοινωνία απ’ τους κόκκινους. Έτσι όλα τα άλλα χρώματα είχαν ησυχάσει. Τι κι αν κυκλοφορούσαν φήμες για εκτοπίσεις, στρατόπεδα και βασανιστήρια; Ο εχθρός του εχθρού φίλος.

Μέσα στο καταχείμωνο μια ανέλπιστη ηλιόλουστη μέρα. Ο ουρανός ανέφελος και καταγάλανος. Ο χώρος μια μάντρα. Οι σκιές παριστάνουν πάντα ότι εργάζονται.

Σκέφτομαι ότι ένα υποκείμενο δε μπορεί να είναι ετερόνομο του συστήματος που το δημιούργησε. Η αποκτήνωση, το ντέρτι, το σικλέτι, ο νταλκάς, ο σεβντάς, ο καημός, το σαράκι, το χτικιό. Κάνω πάντα το ίδιο λάθος. Θέλω να τους αποδώσω ανθρώπινα πάθη, να δικαιολογήσω την αυθάδικη βαρβαρότητά τους. Το ίδιο λάθος πενήντα χρόνια μετά. Αυτοί πιστεύουν ότι ανήκουν σε μία ιδιαίτερη ράτσα, γεννημένοι για να κυριαρχούν. Το ότι δεν τους αντιστέκονται το ερμηνεύουν σαν ισχυρή δύναμη και σοφή ξεχωριστότητα. Δεν γνωρίζουν ότι η ανοχή που τους δείχνουν και το γλείψιμο που τους κάνουν δημοσίως μετατρέπεται, κατά μόνας, σε μούντζες, φτύσιμο, βρισιές και κατάρες.

Τελικά, το αντιμετώπισα με την προσφιλή και πολυδοκιμασμένη μέθοδό μου, μέθοδο που αποτελείται από ερωτήσεις που κάνω μέσα στο κρυφό μυαλό μου. Τι να σκέφτεται το 21^ο χρωμόσωμα αυτή  την ώρα; Ή, πόσο οργισμένα είναι ορισμένα μικρόβια;