“Sailing party” με τις Σειρήνες. (11/06/2016)

Πάρα πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, εφησυχάζουν, υποφέροντας τα δεινά αποτελέσματα της λεγόμενης «κρίσης» και ελπίζουν. Δείχνουν ή μουτζώνουν τους πολιτικούς, κυρίως τους αρχηγούς, τους ξένους συνεταίρους, σαν αίτιους της κρίσης ή τους κατατρεγμένους φουκαράδες, πρόσφυγες, παράνομους ή όχι.

Δε δείχνουν όμως ποτέ τους εαυτούς τους. Πονηροί και ανόητοι , οι δυο μεγάλες κοινωνικές τάξεις, ενοχικές και οι δύο. Ενοχικές, γιατί δεν ομολογούν. Η ομολογία απαλλάσσει απ’ την ενοχή. Όπως και η αυτοκριτική, η εαυτοδικία και η αυτορύθμιση.  Προϋπόθεση βέβαια, η ειλικρίνεια της έρευνας.

Πότε όμως η νεοελληνική κοινωνία μετά την επανάσταση ήταν ειλικρινής; Πάντα υποδυόταν κάποια άλλη πραγματικότητα, κάποια ιδέα ή παρίστανε τη ρεπλίκα ενός ξένου, δανεικού, ή ιδανικού μοντέλου. Ονομάτιζαν τους πολιτικούς σχηματισμούς ανάλογα με το κέντρο επιρροής, αγγλικό, γαλλικό ή ρώσικο κόμμα. Πράγμα που ισχύει μέχρι σήμερα, με άλλη μορφή, δράση ή παύση.

Οι «πονηροί» πρακτορεύουν πάντα τα συμφέροντα, ξένα συνήθως, άμεσα ή έμμεσα. Οι «ανόητοι» ελπίζουν μόνιμα ότι οι δυνάστες και οι πράκτορές τους θα γίνουν σωτήρες και ελευθερωτές. Διαδίδονται εξυπνάδες, τύπου «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» και άλλα πολλά. Πράκτορες που είναι πρωταθλητές της απάτης. Προίκα τους η κακοήθεια και η παρακμή, η εξαχρείωση και η διαστροφή της αλήθειας, η έκλυση του ήθους και η φθορά των συνειδήσεων. Η διαστροφή και η κατάρρευση των όσων οι λαϊκοί αγώνες πέτυχαν. Ο ραγιαδισμός, το ιδανικό τους.

Η ισχύς των πονηρών είναι συνδεδεμένη και ανάλογη με το πλήθος των πρακτόρων που προωθεί τα σχέδιά τους. Αλλά και  με τον βαθύ ύπνο των ανόητων που τους ακολουθούν.

Τι δύναμη είχαν και έχουν οι διάφοροι αρχηγοί που ιστορικά προώθησαν το σκοτάδι χωρίς τα πλήθη που τους πίστεψαν και τους ακολούθησαν; Τυφλωμένοι οι ανόητοι και απελπισμένοι απ’ την έλλειψη μιας ταυτότητας, ακολουθούν πάντα τις φωνές των Σειρήνων ελπίζοντας και αρκούμενοι ακόμα και στην ταυτότητα ή τον τίτλο του θύματος.

Ο άνθρωπος είναι μαθησιακό ζώο. Είναι γνωστό στους πάντες ότι η ανθρώπινη μάθηση συντελείται κατά τρεις τρόπους. Ο πρώτος, ο μιμητικός, αποτελείται από δυο κατηγορίες, μέσω της εικόνας ή του προτύπου και λέγεται εξωτερικός τρόπος, ενώ η μάθηση μέσω της μίμησης της δράσης λέγεται εσωτερικός. Ο δεύτερος τρόπος, ο εμπειρικός, συντελείται μέσω της επιτυχίας και της επανάληψης αλλά και της ικανοποίησης και καθιερώνεται μόνιμα σαν μοναδικός τρόπος. Μέχρις αυτό το στάδιο φτάνουν και οι μαϊμούδες. Όσοι όμως έχουν πραγματώσει την κατάσταση του ολοκληρωμένου συνειδησιακά ανθρώπου, μαθαίνουν με τον τρίτο, τον λεγόμενο μυστικό. Που συντελείται με αγωγό την πνευματική συνάφεια με το αντικείμενο της μάθησης και πραγματώνεται μέσω της αγάπης, της συνειδητότητας της μετάδοσης του φωτός και της χάριτος. Η Μιμώ, η μαϊμού δηλαδή, μαθαίνει μιμούμενη. Στην πράξη όμως κατέχει τη μαθησιακή ικανότητα του ανεξέλικτου ανθρώπου. Ελάχιστοι γενότυποι την χωρίζουν απ’ τον άνθρωπο. Αυτοί οι παράγοντες στο DNA κάνουν τη διαφορά.

Οι σύγχρονες Σειρήνες έχουν άλλη μορφή και ασχολία από τις μυθικές. Μαγεύουν τους ανόητους, τους κάνουν να αισθάνονται εξελιγμένοι και μοντέρνοι άνθρωποι.

Οι μυθικές Σειρήνες ήταν όρνιθες με κεφάλι γυναίκας. Δύο, κατά τον Όμηρο. Ή κατ’ άλλους, τρεις, τέσσερις, οκτώ κατά τον Πλάτωνα. Γοήτευαν τους ναυτικούς με το τραγούδι τους για να τους προσελκύσουν και να τους φάνε ζωντανούς, ωμούς. Τα κόκαλα σωρός έξω απ’ τις φωλιές τους. Στις ακτές και στα παράλια περάσματα. Ωμοφάγες και αιμοβόρες, δαιμόνια του θανάτου. Γνωστή η ιστορία του Οδυσσέα. Το γυναικείο κεφάλι για θέλγητρο και η φωνή μελωμένη.

Οι σύγχρονες Σειρήνες με ερτζιανή φωνή, παραγωγοί της πλάνης, κήρυκες του ψεύδους, ενθαρρύνουν, εξαπατούν, προπαγανδίζουν, προτρέπουν, σκανδαλίζουν τους ανόητους ταξιδευτές της ζωής.

Ανθρωποφάγες Σειρήνες και ανόητες μαϊμούδες  στο κυνήγι μιας ανύπαρκτης ταυτότητας με ερτζιανή φωνή καλούν σε μύηση στη φιλοσοφία του “fine drinking”, μύηση εν πλω στον αλκοολισμό, σε “sailing party”. Παγκόσμιος οργανισμός το “fine drinking”, βάζει το know how, τα ενωμένα μπαρ της Αττικής οργανώνουν.

Πόση δυστυχία σωρευμένη στο Σαββατοκύριακο, τι αδιέξοδα! Τι κοινωνική υπηρεσία η προσφορά αυτή! Ω, Σκύλλα, Χάρυβδη, Αγλαοφήμη και Θελξιέπεια, ξαναζείτε!

Περίπου την ίδια ώρα που αποπλέει το «πάρτι» από κάποιο σημείο της Αττικής για το μυητικό Σαββατοκύριακο, λίγα μόλις μίλια πιο ανατολικά, μια σκοτεινή μάζα ταλαιπωρημένων ανθρώπων, φουκαράδων και ανόητων, αποπλέει κι αυτή. Γοητευμένοι και αυτοί από άλλες Σειρήνες, ανατολίτικες. Επιβιβάζεται για άλλο «πάρτι», θανάτου αυτό, ελπίζοντας να βγουν αληθινά τα ψέμματα των Σειρήνων για τον ευρωπαϊκό παράδεισο. Μάταια, αλίμονο.