Global pizza (14/5/2016)

Παρόλον ότι η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση εξαπλώνεται ραγδαία τα τελευταία είκοσι χρόνια, η τέλεια επικράτησή της αποδείχθηκε πιο περίπλοκη από όσο προβλεπόταν απ΄ τα γεράκια τα χρόνια μετά το πέσιμο του τείχους του Βερολίνου.

Οι διάφοροι εθνικισμοί, πολιτισμοί και παραδόσεις, ιστορικά ριζωμένοι, σχέδια εξέλιξης που καλλιεργήθηκαν από τους λαούς για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αντιστέκονται και αρνούνται να υποταχθούν στη νέα παγκόσμια τάξη. Ο πολιτικός και οικονομικός εθνικισμός ή πατριωτισμός, ορισμένων κρατών, αποδεικνύεται πιο ισχυρός από τους σχεδιασμούς του Δυτικού και κυρίως του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού των νεοφιλελεύθερων Ταλιμπάν. Αυτοί φαίνεται ότι στην ουσία δεν διδάχθηκαν τίποτα από την κατάρρευση των αποικιοκρατών και των αυτοκρατοριών τους.

Η αποτυχία αυτή οφείλεται στην αφυσικότητα που διακρίνει την κυριαρχική κατεύθυνση της εξουσιαστικής ισχύος. Στη φύση δεν υπάρχει κυρίαρχο γεγονός, ούτε κυρίαρχο είδος μπροστά στη φυσική εξέλιξη και τα φαινόμενά της.

Όσο κι αν αυξάνει η ανθρώπινη έπαρση είτε από την αμάθεια είτε την επιστημοσύνη, η φυσική τάξη μένει άτρωτη.

Για τον νεοφιλελεύθερο πολιτικό και πιτσαδόρο η παραπλάνηση και το ψεύδος είναι η ζύμη και η κύρια πολιτική πρακτική πάνω στην οποία απλώνει και πασάρει τα καλούδια του.

Η επιδίωξη των επιχειρηματιών, δηλαδή κεφαλαιούχων, που διευθύνουν την πιτσερία, αφορά κυρίως στην αύξηση της υπεραξίας που καρπώνονται. Οι κατευθύνσεις και τα χαρακτηριστικά τους σ’ αυτή την προσπάθεια του υπερεθνικού, πλέον, κεφαλαίου είναι τρεις. Πρώτη και καλύτερη το μέγεθος, η υπερβολή και η ποσότητα να θριαμβεύουν επάνω σε όλα. Δεύτερη, η προσπάθεια, ώστε κάθε προϊόν να γίνεται παγκόσμιο. Από το βόρειο πόλο μέχρι το νότιο, απ’ τη Σαχάρα μέχρι την Παταγονία και από την Ινδία μέχρι την Γροιλανδία. Τρίτο, με κάθε προπαγανδιστικό μέσο, να εγκαθιδρυθεί στις συνειδήσεις των πρώην πολιτών και νυν καταναλωτών η έννοια Παγκόσμια Εποχή. Προπαγανδίζεται έτσι ότι η νέα τάξη θα προσφέρει ριζοσπαστικές μέχρι και επαναστατικές αλλαγές. (Ειρωνικά προσθέτω ότι το όνειρό τους περιλαμβάνει και εθελοντική προσέλευση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας). Ενώ στο παραδοσιακό παρελθόν αυτός ο εθελοντισμός περιοριζόταν στα μοναστήρια, στα μπορντέλα και στο στράτευμα.

Παρουσιάζεται επίσης μία χαοτική εικόνα του κόσμου έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην προλαβαίνουν να σκεφτούν, να διακρίνουν και να επιλέξουν το συμφερότερο γι αυτούς. Είναι παγκόσμια γνωστό το είδος αυτής της πίτσας με πάρα πολλά και επιθυμητά από τη γεύση και την όραση υλικά. Ονομάζεται super, special ή capricciosa, ή χυδαϊστί με «απ’ όλα».

Επιδιώκεται τελικά από τον σχεδιασμό του μάρκετινγκ του πιτσάδικου η διαστρεύλωση της προσαρμογής σε υποταγή. Με άλλα λόγια, η προσπάθεια στοχεύει στην κατάργηση της ελευθερίας της βούλησης ή της όρεξης, δηλαδή, επιλογή ή προσαρμογή σημαίνει υποκύπτω ή δέχομαι ή ακόμη και προσποιούμαι όσα επιτάσσει και προαποφασίζει το ισχυρό μέρος της σχέσης, δηλαδή, το management του πιτσάδικου.

Η υπεραξία αυξάνει υπέρμετρα όταν οιοδήποτε προϊόν καταφέρνει να πωλείται σε περισσότερες της μιας εξειδικευμένες αγορές, ο δε πλούτος, σωρεύεται σε λίγους όταν οι εργαζόμενοι και οι υπόδουλοι δεν μετέχουν στη νομή της, και καταναλώνουν ακατάπαυστα.

Ο κάθε πολίτης, ήδη, θεωρείται και ονομάζεται «καταναλωτής ύλης, σκέψης και πληροφορίας». Η σύγχυση που επιβάλλεται θεωρεί ως πολιτισμό την κατανάλωση των προϊόντων του υπάρχοντος αυτοματικού πολιτισμού αντί της δημιουργίας νέων και ποιοτικών στόχων. Η σύγχυση αυτή κατασκευάζεται και επιτείνεται στα επιτελικά γραφεία όσων κερδίζουν από αυτή. Σύγχρονα και σε συνδυασμό με τη διατήρηση αυτής της συσκότισης καταστρώνεται μόνιμη και διαρκής εκστρατεία ενάντια σε κάθε απόπειρα αλλαγής των κοινωνικών και οικονομικών στόχων του συσπειρωμένου και οργανωμένου πέραν των εσωτερικών του αντιφάσεων διεθνούς υπερ-κεφάλαιου, με όλα τα νόμιμα και παράνομα παρακλάδια του.

Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής είναι και η εφεύρεση και η ανάθεση στις ΜΚΟ όλων σχεδόν των καίριων κοινωνικών προβλημάτων, σε τρόπον ώστε η διαχείρισή τους να διαφεύγει τον έλεγχο των κοινοβουλίων όπου αυτά υπάρχουν και λειτουργούν.

Με τον τρόπο αυτό, αγνοούνται κοινωνικοί στόχοι που αφορούν στην κατάργηση της φτώχειας, της εκμετάλλευσης των παιδιών και των γυναικών, στον έλεγχο και τη διάλυση των ολιγοπωλίων και των μονοπωλίων, στον έλεγχο των φαρμακευτικών εταιρειών και των πειραμάτων τους, στην αναθεώρηση της παρεχόμενης περίθαλψης και της ιατρικής που εφαρμόζεται επίσημα και σε άπειρα αλλά εκκρεμή θέματα που σωρεύονται μαζί με τα συνεχώς προστιθέμενα λόγω της αυξανόμενης αρνητικής εντροπίας που επιβάλλει η Νέα Τάξη.

Η επικρατούσα σήμερα τάση είναι η λεγόμενη «fusion». Η μίξη δηλαδή, διάφορων πολιτισμικών στοιχείων όπως αυτά αναπτύχθηκαν ανά τους αιώνες. Το πολιτισμικό αποτέλεσμα είναι ένα καταναλωτικό συνάθροισμα μεν, αλλά λόγω της μηχανιστικής δομής του ανίκανο να υποστηρίξει εξέλιξη των καταναλωτικών κοινωνιών, τις χωρίς στόχους κοινωνίες του ηδονισμού, του άμετρου εγωισμού και του ανταγωνισμού. Ενός πολιτισμού χύδην, υλικής δήθεν αφθονίας, με στρατιές πτωχών, ανέργων και κατεστραμμένων ανθρώπων.

Η πίτσα θεωρείται ότι έχει σαν πατρίδα την Ιταλία ή γενικά την μεσόγειο. Η ζύμη γίνεται φορέας κυριολεκτικά ενός πρόχειρου ή όχι γεύματος, ή ενός υπολείμματος φαγητού. Φορέας αλλά και μέρος του.

Η σύγχρονη πολιτική πίτσα έχει πατρίδα τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η συναθροιστική δομή αυτής της κρατικής οντότητας, των ΗΠΑ δηλαδή, και οι συζεύξεις των στοιχείων που την διατήρησαν σε ενότητα ενέπνευσε τους πρωτοπόρους της Νέας Τάξης: «Αφού εμείς το πετύχαμε, μπορεί κι ο κόσμος όλος».

Στον εικοστό αιώνα και κύρια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με βάση το δυναμικό που δημιουργήθηκε στη διάρκεια του πολέμου, οι ΗΠΑ κάνουν εξαγωγές και κύριο διαφημιστή το Αμερικάνικο σινεμά. Η κοινή γλώσσα, η έλλειψη κοινού παρελθόντος και πολιτισμού, ανάγκασαν το μεταναστευτικό συνάθροισμα που δημιούργησε τις ΗΠΑ να εφεύρουν, αφού είχαν όλοι αφήσει πίσω τις πατρίδες, ένα νέο αξιακό υπόβαθρο. Η έλλειψη κοινής ιστορικότητας υπαγόρευσε σαν υπέρτατη αξία, το κέρδος, τον πλούτο που προσέφερε η παρθένα από εκμετάλλευση γη. Τα μέσα, η εργασία αλλά και η βία. Με πρώτα θύματα τους ιθαγενείς Ινδιάνους. Στη διάρκεια του πολέμου οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν την παγκόσμια δύναμή τους, αφού βρέθηκαν να πολεμούν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Ήταν επόμενο να χρησιμοποιήσουν αυτή την κυριαρχική δύναμη για κερδοσκοπικούς στόχους.

Ο χαρακτήρας του λαϊκού Αμερικάνικου πολιτισμού έχασε σιγά-σιγά τα υπολείμματα του ανθρωπισμού που διατηρούσαν οι πρώην μετανάστες και οι απόγονοί τους. Προέκυψε έτσι ένας τρόπος ζωής κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι η κολακεία σε ό,τι χειρότερο υπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Ο αμερικάνικος λαϊκός πολιτισμός έχασε το χαρακτήρα του λαϊκού και μετατράπηκε σε κερδοφόρο multi-ethnic ή multicultural.

Ο «αχταρμάς» που προέκυψε είναι το προϊόν που προσπαθούν να εξάγουν και να επιβάλλουν. Ένας νέος και μοντέρνος αμερικάνικος πολιτισμός. Στο πολιτισμικό αυτό συνάθροισμα της global  αντίληψης προστέθηκαν οι αμερικανοποιημένοι, Gucci, Valentino, Armani,  κλπ και όλες οι υπερ-εθνικές της Ευρώπης. Ενσωματώθηκαν δηλαδή, στην Αμερικάνικη δυναμική προκειμένου να κερδίσουν και αυτοί  από την global διανομή και έτσι προωθείται ένα μοντέλο ψευδο-ανάπτυξης της νέας τάξης προς τα μελλοντικά αδιέξοδα με προϊόν τον λεγόμενο αμερικάνικο τρόπο ζωής.

Η παγκοσμιοποίηση, αποτέλεσμα της αρνητικής εντροπίας του καπιταλιστικού συστήματος, κατάργησε την περιφέρεια, τον τοπικό χαρακτήρα και κλίμακα. Τα προβλήματα και οι αστοχίες όπου και όταν εμφανίζονται είναι αναλογικά και παντού όμοια. Καμία τοπική λύση δεν μπορεί να είναι αποδεκτή απ’ τα κέντρα εξουσίας ενώ πρέπει να είναι εξαρτημένη τεχνοκρατικά απ’ ό,τι συμβαίνει στο σύνολο του πλανήτη. Αυτό φυσικά είναι αδύνατο, αφού οι συνθήκες, η ιστορία, το δυναμικό κλπ είναι διαφορετικά για κάθε περίπτωση ή για κάθε τόπο. Με αυτόν τον τρόπο η επιθυμητή λύση είναι αδύνατη και στη θέση της επιλέγεται η μίμηση. Αυτός ο μιμητισμός προάγεται και διευκολύνεται από την εξάπλωση και τη διεύρυνση των εφαρμογών στα μέσα επικοινωνίας, τα οποία είναι αγαθά κατανάλωσης και αυτά τα ίδια. Και τα οποία παραβιάζοντας τον φυσικό τόπο και χρόνο κυριαρχούν στις σχέσεις των ανθρώπων και γίνονται ο κύριος παράγοντας και εντέλει αυτοσκοπός δράσης και πλουτισμού. Εξετάζοντας τη δυναμική των πολύπλοκων συστημάτων, θα δούμε ότι, η αυτονομία των στοιχείων είναι ισάξια της αλληλεξάρτησής τους, θα ανακαλύψουμε όμως, ότι οι αστοχίες ρύθμισης μιας τέτοιας πολυπλοκότητας προκαλεί συνεχώς προβλήματα και δυσκολίες λειτουργίας, ακόμη και όταν υπάρχει κοινωνική ωρίμανση και οι επιμέρους ενέργειες είναι προς την ορθή κατεύθυνση.

Η Νέα τάξη ή global pizza ή ταχυφαγία ή όπως θέλετε ονομάστε την (προσωπικά προτιμώ το φιλελεύθερη Ταλιμπανία), έχει ανάγκη από τεχνητές αντιφάσεις, στην πράξη αντιθέσεις, προκειμένου να συντηρεί τη δυναμική της ψευτο-ανάπτυξης. Τα δίδυμα αυτά αντίθετα, όπως παραδείγματος χάριν η πάνδημος ακαλαισθησία συγχρόνως με την αναζήτηση του ωραίου, με πλήθος ειδικών και η αυθεντία και ημιμάθεια ή και η αγραμματοσύνη, η φιλοδοξία και η χυδαιότητα, η ανηθικότητα και η ορθοδοξία κλπ. Η αποξένωση των τόπων παραγωγής από τους χρήστες ή τους καταναλωτές, η χυδαία βαρβαρότης των μεγάλων καταστημάτων και η σχιζοφρενική πληθώρα της προσφοράς. Η συνεχής ενίσχυση των ενοχών του αστικού πληθυσμού με την προβολή της δυστυχίας του τρίτου, τέταρτου και νιοστού εντέλει κόσμου. Η ψευδοθεραπεία της ενοχικής κατάθλιψης  με τον λεγόμενο εθελοντισμό και άλλα.

Ο στόχος της Νέας Τάξης και των Ταλιμπάνων της είναι η κατάργηση της αυτονομίας και της ατομικότητας των πολιτών και η υπέρμετρη και μηχανιστική αύξηση μιας αφύσικης αλληλεξάρτησης, τόσο σαν πρόσωπα όσο και σαν κοινωνικές ιδιαιτερότητες και η μετατροπή της κοινωνίας σε ένα κολασμένο ομοιομορφικό και ομογενοποιημένο είδος ρομποτικού οικουμενισμού. Συνάθροισμα μονάδων που καθοδηγείται, χειραγωγείται και γίνεται υποχείριο κάθε είδους εκμετάλλευσης από τις κυρίαρχες και εξουσιαστικές συσπειρώσεις.

Όλοι πρέπει αναγκαστικά να τρώνε την απαίσιας όψης και αηδιαστικής γεύσης global pizza του ταλιμπανικού καπιταλισμού.