Η «Νομενκλατούρα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (9/11/2013)

 Τι είναι nomenclatura; Λατινική λέξη που σημαίνει ευρετήριο καταλόγου.

Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για ν’ αποδώσει συνοπτικά το σύνολο των προσώπων που ασκούσε την εξουσία στην ΕΣΣΔ. Η ανάγκη μιας τάξης που μια κεντρική αρχή χρησιμοποιεί προκειμένου να διαχειριστεί την εξουσία της είναι κοινή σε κάθε μορφή οργάνωσης, πόσο μάλλον απαραίτητη όταν η οργάνωση αυτή αφορά σ’ ένα συνάθροισμα κρατών με ιστορία αιώνων, «εμφυλίων» πολέμων και με μόνη σύζευξη μεταξύ τους τα οικονομικά συμφέροντα που ως γνωστό δεν έχουν πατρίδα.

Είναι παράτολμος ο αναλογικός ακροβατισμός μεταξύ μιας γραφειοκρατίας της ΕΕ και της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Αν όμως προς στιγμή απαλλαγούμε από τα απατηλά περιτυλίγματα που μπορεί μια εξουσία να χρησιμοποιεί στο αμπαλάζ της ή στις ανάγκες του μάρκετινγκ, ιδεολογικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, θα δούμε ότι ανεξάρτητα από το όχημα, τον προορισμό ή το φορτίο, ο οδηγός πρέπει να έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Στο βάθος βρίσκεται η θέληση για κατοχή, διαχείριση και διατήρηση της εξουσίας με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο.

Έχοντας αποδεχθεί αυτή την αυθαιρεσία, δηλαδή την αναλογική σύγκριση, βλέπουμε ότι όχι μόνον ισχύουν οι κανόνες που διέπουν μια ιδιαίτερη τάξη «Ν», πράγμα που ίσχυε πάντα αλλά ειδικά για την ΕΕ, όντας το πιο πρόσφατο «κρατικό» μόρφωμα, αυτοί οι κανόνες έχουν εξωραϊστεί και συγχρονιστεί τόσο πολιτικά όσο και τεχνικά.

Το βασικό γνώρισμα της «Ν» δεν είναι η ιδιοκτησία ή η κεφαλαιοκτησία αλλά η κατάκτηση της πολιτικής και της διοίκησης. Η διαχείριση και η άσκηση της εξουσίας είναι οι ουσιαστικές λειτουργίες της.

Σύμφωνα με τον Μαρξ, οι κυρίαρχες τάξεις ασκούν πάντοτε την διαχειριστική εξουσία της κοινωνικής παραγωγής. Είναι λάθος, στην περίπτωση της ΕΕ, να μην αξιολογείται αυτή η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην κυρίαρχη αστική τάξη και τον διαχειριστή της, την «Ν».

Η αστική τάξη ασκεί τη διαχείριση της κοινωνικής παραγωγής κατ’ αρχήν στον οικονομικό τομέα και στην παραγωγή των υλικών αγαθών, ενώ στοχεύει στην πολιτική εξουσία. Σ’ αυτή τη βάση στηρίζεται η πολιτική της σημασία. Η ιστορία της «Ν» είναι τελείως διαφορετική. Ξεκινάει από την πολιτική κατάκτηση της κρατικής εξουσίας και στοχεύει προς την κατάκτηση της εξουσίας του οικονομικού τομέα. Η «Ν» ενσαρκώνει πριν απ’ όλα το προσωπικό της πολιτική ηγεσία της κοινωνίας. Η διακυβέρνηση του οικονομικού τομέα έρχεται δεύτερη. Το σύνολο της κρατικής εξουσίας συγκεντρώνεται στα χέρια της. Μόνον αυτή παίρνει πολιτικές αποφάσεις. Αυτό το χαρακτηριστικό οδηγάει στην πεποίθηση ότι πρέπει να υπάρχει σαφής διαχωρισμός μέσα στην ίδια την «Ν» όσον αφορά στον κλάδο της διοίκησης αφ’ ενός και της πολιτικής απόφασης αφ’ ετέρου. Ο διαχωρισμός αυτός υπάρχει αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνει φανερός.

Κάθε πληροφορία για την «Ν» είναι αυστηρά απόρρητη. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η «Ν» προσπαθεί να αποκρύψει όχι μόνον τα μέλη της αλλά και την ίδια της την ύπαρξη. Ποιοι όμως είναι αυτοί που αποτελούν την ευρωπαϊκή «Ν»;

Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι θα μπορούσε να πιστέψει κανείς εκ των προτέρων. Οι «ιθύνοντες» κρύβονται προσεκτικά.

Η ιστορία διδάσκει, ότι η εξουσία όλων των κυρίαρχων τάξεων, είναι πάντοτε εξουσία μιας μικρής μειοψηφίας πάνω στην τεράστια πλειοψηφία. Για να εξασφαλιστεί η συνέχιση ενός τέτοιου συστήματος χρειάζεται η λήψη διαφόρων μέτρων: άμεση χρησιμοποίηση της βίας εναντίον των δυσαρεστημένων, απειλή χρησιμοποίησής της εναντίον κάθε πιθανού εχθρού, οικονομικές πιέσεις και συγχρόνως οικονομικές υποσχέσεις, ιδεολογική μέθη και, τέλος, απόκρυψη των πραγματικών κοινωνικών συνθηκών. Πάντα έτσι ήταν. Η φεουδαρχική εξουσία καλυπτόταν πίσω από τον ιερό χαρακτήρα της βασιλικής εξουσίας. Η εξουσία των καπιταλιστών κρύβεται πίσω από την ευημερία που το καπιταλιστικό κράτος υποτίθεται ότι προσφέρει σε όλους. Και στις δύο περιπτώσεις, η κυρίαρχη τάξη προσπαθεί να κρύψει το γεγονός της κυριαρχίας της.

Η «νέα τάξη» πάει ακόμα πιο μακριά. Αρνείται την ύπαρξή της. Τόσο στο θεωρητικό όσο και στον πρακτικό τομέα, η «τάξη των διοικούντων» προσπαθεί να περάσει σαν ένα τμήμα του διοικητικού μηχανισμού σαν κι αυτόν που λειτουργεί σ’ όλες τις χώρες του κόσμου.

Πώς όμως επιλέγονται τα μέλη της «Ν»;

Οι καριερίστες πρέπει να μην έχουν επαναστατικό παρελθόν ή εάν έχουν, να έχουν μετανοήσει έμπρακτα (Σολάνα, Φίσερ, κ.λ.π.), κατά προτίμηση αστικής ή μικροαστικής καταγωγής αλλά όχι μόνον. Να τύχουν αποδοχής από το κεφαλαιουχικό κατεστημένο. Συστάσεις ικανές παρέχει και η θητεία στους ιδιαίτερους μηχανισμούς των κρατών μελών, ή η θητεία σε «μη κυβερνητικές οργανώσεις» (Μ.Κ.Ο.). Το πολιτικό προφίλ τους πρέπει απαραίτητα να είναι ευρωπαϊκό. Στις υπεύθυνες πολιτικές θέσεις πρέπει να τοποθετούνται άνθρωποι πρόθυμοι να υπακούουν στις κατευθυντήριες γραμμές του οικονομικού κατεστημένου.

Είναι φανερό ότι τα μέλη της Νομενκλατούρας αναγνωρίζουν ως Κύριό τους το κεφάλαιο και την ΕΕ και όχι τη χώρα προέλευσής τους. Αυτό το γεγονός κάνει πολύ δύσκολο τον εκδημοκρατισμό της ΕΕ και το προχώρημά της σε πιο κοινωνικές εφαρμογές της διακυβέρνησης. Ο κάθε μηχανισμός εξουσίας νιώθει ασφαλής όταν βρίσκεται απομονωμένος από τους λαούς, το ίδιο και οι καριερίστες της Νομενκλατούρας. Θέλουν να «βασιλεύουν» με οιοδήποτε κόστος.

Οι νομενκλατουρίστες δεν εκπροσωπούν κανέναν και από τη στιγμή του διορισμού τους δεν αντιπροσωπεύουν παρά μόνον τον εαυτό τους.

Η Νομενκλατούρα αποτελείται από άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων, άτομα χωρίς συνείδηση τάξης. Κυριολεκτικά α-ταξικούς.

Τα ηγετικά όργανα της Νομενκλατούρας γαντζώνονται με σιδερένια νύχια στις θέσεις και στο μονοπώλιο των αποφάσεων. Σαν επακόλουθο αυτού προκύπτει, βέβαια, η ανάγκη διεκπεραίωσης απειράριθμων περιπτώσεων, και εντολών που πρέπει να αποφασισθούν στους στενούς διαύλους των γραφείων και των γραμματειών. Τα όργανα αυτά μεταβάλλονται σε μηχανές λήψης αποφάσεων ή, ακριβέστερα, σε μηχανές επισφράγισης προκατασκευασμένων αποφάσεων, που λαμβάνονται στα συμβούλια των κεφαλαιουχικών συγκροτημάτων από άτομα μη εκλεγμένα απ’ τους λαούς και όπου οι αποφάσεις αυτές νομιμοποιούνται απ’ τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, πρωθυπουργούς ή κομισάριους.

 Συνέπεια της μονοπώλησης των αποφάσεων από τα γραφεία και τις γραμματείες, είναι ότι πολύ συχνά αυτές οι αποφάσεις δε λαμβάνονται απ’ αυτά, αλλά από τους «μηχανισμούς» τους, δηλαδή, τους παρατρεχάμενους   που μοιράζονται με τους προϊστάμενούς τους τη γλύκα της εξουσίας, πράγμα που διευκολύνει τη διαφθορά.

Η έννοια «μηχανισμός» ταιριάζει σ’ αυτό το τμήμα της άρχουσας τάξης σαν γάντι. Κάθε πρόβλημα που υποβάλλεται σ’ αυτόν εξομαλύνεται, ξεδιαλύνεται από κάθε πλευρά και στο τέλος η μηχανή παραδίδει το κείμενο της απόφασης. Είναι συνταγμένη στην ανούσια άκαμπτη γλώσσα του μηχανισμού, απόλυτα σύμφωνη με τη γραμμή της στιγμής, διατυπωμένη με πολύ μεγάλη προσοχή, για να αποφευχθεί κάθε κριτική από οποιαδήποτε πλευρά. Στο κείμενο τονίζονται καθαρά όλα τα απαραίτητα για την απόφαση στοιχεία. Ένα τόσο καλά προετοιμασμένο κείμενο έχει κανονικά όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει αποδεκτό από τα μέλη των γραφείων και των γραμματειών, αφού είναι οι ίδιοι που το συντάσσουν και το εγκρίνουν.

Μια τάξη αρχίζει να γίνεται παρασιτική από τη στιγμή που η κοινωνική της απόδοση μειώνεται. Αυτή η πράξη αρχίζει τότε να στοιχίζει στην κοινωνία περισσότερα από ότι της προσφέρει. Κατά δύο τρόπους, πρώτον αυξάνει τα προνόμια και το μερίδιο του υπερεθνικού προϊόντος που ιδιοποιείται, και δεύτερο, μειώνει το επίπεδο της δικής της συνεισφοράς στην κοινωνία αν δεν γίνεται εμπόδιο για την πρόοδο και τη δημοκρατία. Η άρχουσα τάξη, επειδή έχει αυτοπαγιδευτεί με την ψευτοδημοκρατία της, αναγκάζεται να υποκαταστήσει τον αστυνομικό μηχανισμό καταπίεσης με ένα μηχανισμό οικονομικής δικτατορίας ο οποίος, ενώ δεν το δείχνει ολοφάνερα, θίγει τη δημοκρατική ζωή σε βάθος.

Θεωρητικά τα μέλη της ΕΕ αποτελούν κυρίαρχα εθνικά κράτη που ενταχθήκανε στην ένωση ελεύθερα, άλλα με λαϊκή ψηφοφορία, άλλα με κοινοβουλευτική. Η ελευθερία της ένταξης προδικάζει και το δικαίωμα της ελεύθερης αποχώρησης. Κανένα όμως κείμενο δεν προσδιορίζει μία τέτοια διαδικασία. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το δημοκρατικό άλλοθι. Τις αποφάσεις παίρνει το διευθυντήριο και το συμβούλιο των πρωθυπουργών των κρατών – μελών, και η Νομενκλατούρα εκτελεί. Το κοινοβούλιο παρίσταται μόνον, τα μέλη του διευθυντηρίου δεν εκλέγονται, σύνταγμα δεν υπάρχει. Η Ένωση είναι στην ουσία τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Οι εκπρόσωποι της «Τρόικας», που τόσο απασχολεί τον τύπο και τα ηλεκτρονικά μέσα, είναι κατώτερα μέλη της «Νομενκλατούρας», γεγονός που αποκαλύπτει ποιο είναι το σύστημα, της με δημοκρατική μάσκα εμφανιζόμενης, Ευρωπαϊκής Οικονομικής Δικτατορίας και της εξάρτησης των υποτελών περιφερειακών κρατών – μελών.

Όποιος γνωρίζει από κοντά την Νομενκλατούρα, ξέρει, ότι για τα μέλη αυτής της τάξης τίποτε δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από την καριέρα τους. Οι σκέψεις και οι ενέργειές τους υπαγορεύονται κάθε στιγμή από τις ανάγκες τις καριέρας τους. Οι νομενκλατουρίστες έχουν αναπτύξει εξαιρετικά το αίσθημα της κοινότητας των συμφερόντων τους. Χωρίς καμιά αμφιβολία είναι σε θέση να ενεργοποιηθούν σαν τάξη. Η ικανότητα αυτή είναι αποτέλεσμα της δομής της ΕΕ και της Νομενκλατούρας, σαν τάξης που ιδιοποιείται συλλογικά την εξουσία όσο και τη δημοκρατία.