Ιεραρχημένη δομή και ασθένεια (10/3/2018)



Τα σημειώματα αυτά που αφορούν στα ιεραρχημένα πεδία του συστήματος – άνθρωπος δεν έχουν καμία πρόθεση επιστημονικής καταξίωσης. Διατυπώνονται αυτόνομα θέσεις οι οποίες σήμερα, αρχές του 21ου αιώνα, εμπεριέχονται στη γνωστική ύλη διάφορων επιστημών. Ο τεχνικός πολιτισμός στο σημερινό πεδίο έχει τα μέσα για μια οριζόντια διασύνδεση της υπάρχουσας και διαθέσιμης γνωστικής ύλης. Η πολυδιάσπαση, που είναι χαρακτηριστικό της υπεροργανωμένης και υπερειδικευμένης κοινωνίας απαγορεύει αυτή την οριζόντια διασύνδεση. Άλλη αιτία, εξίσου σημαντική, είναι η περιχαράκωση που έχουν δημιουργήσει και εκμεταλλεύονται οι ειδικοί στο γνωστικό τομέα τους. Τα κίνητρα είναι προφανή. Η πραγματικότητα αυτή όμως στερεί από την κοινωνία το αποφασιστικό βήμα εξόδου από το τέλμα της ψευδογνωσίας που χαρακτηρίζει την κοινωνία σήμερα.  Γνωρίζουμε και κατέχουμε πάρα πολλά στην εποχή μας, εποχή της πληροφορίας την ονομάζουμε, τα οποία όμως είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Παραμένουν ανεκμετάλλευτα, γεγονός που σαν συνειδησιακή εξέλιξη ελάχιστα μας κάνει να διαφέρουμε από τους ανθρώπους του Μεσαίωνα. Ο ίδιος φανατισμός, η ίδια κατακερματισμένη κοινωνία, ο ίδιος δεσποτισμός, η ίδια δυσκολία επιβίωσης. Το ότι υπάρχουν σήμερα πανεπιστήμια, ινστιτούτα, δυνατότητα μόρφωσης, μορφωμένοι ειδικοί, δεν κάνει την κοινωνία μας περισσότερο βιώσιμη απ’ ότι στα σκοτεινά χρόνια.

Τα σημειώματα αυτά στοχεύουν όσους αισθάνονται αποκλεισμένοι μέσα στην μερικότητα της ειδικότητάς τους και στο αδιέξοδο μιας πολύ πλούσιας και συγχρόνως πολύ πτωχής κοινωνίας. Το κυριότερο κοινό χαρακτηριστικό των ζωντανών οργανισμών που διαθέτουν αυτορύθμιση, δηλαδή λειτουργικό έλεγχο, είναι η ιεραρχημένη δομή. Η οργάνωσή τους δηλαδή είναι σε διαδοχικά ιεραρχημένα επίπεδα. Το ανώτερο επίπεδο στην ιεράρχηση ασκεί ρύθμιση και οδήγηση, δηλαδή κυβέρνηση, πάνω στα κατώτερα. Μπορούμε έτσι να ορίσουμε με ασφάλεια ότι το ανώτερο επίπεδο ιεράρχησης προσδιορίζει, μέσω των ελέγχων, το περιεχόμενο του κατώτερου, ενώ αυτό καθορίζει τη μορφή του ανώτερου. Το γεγονός αυτό δεν αφορά σε κάποια αξιακή διαφορά μεταξύ τους αλλά μόνον σε εξελικτική διαφορά. Αυτό για να μην παρεξηγηθεί η έννοια «ανώτερο» και «κατώτερο».
Η πλάνη που επικρατεί βεβαιώνει ότι το πνευματικό είναι κάτι εκτός ύλης και ανώτερο του υλικού. Αγνοείται συστηματικά ότι το πνευματικό είναι λεπτοφυής ύλη μη υποκείμενη σε μέτρηση, στην ουσία από άγνοια ή κακοβουλία διδάσκεται ότι πνεύμα είναι αέρας κοπανιστός ή ακοπάνιστος.
Η λεπτοφυής υπόσταση του πνεύματος και η μη μετρήσιμη φύση του επιτρέπει στους αγράμματους, αλλά και στους επιτήδειους, να χρησιμοποιούν τον όρο όπως τους βολεύει. Πρωτομάστορες αυτής της αντίληψης είναι οι θεολόγοι, οι ιδεολόγοι και οι διανοούμενοι της κακιάς ώρας.

Σε ένα δομημένο και αναπαραγόμενο βιολογικό σύστημα υπάρχει κίνηση και ως εκ τούτου σθένος τόσο υλικό όσο και πνευματικό. Η ιεράρχηση νοείται εξελικτικά έτσι το πνευματικό προηγείται σαν εξέλιξη του υλικού εξετάζοντάς το στην αντίστοιχη πυραμίδα (εξελικτική).
Δεν πρέπει να λησμονείται ότι η σκέψη είναι και αυτή ύλη που εξελίσσεται σε λόγο και στη συνέχεια σε πράξη. Έτσι το πνεύμα που στην ουσία είναι η πιο λεπτοφυής ύλη παράγει την πρώτη  υλική μορφή της που είναι η σκέψη. Γίνεται έτσι προφανής η ποιότητα και η δυναμική της σκέψης, όχι μόνον στην απλοϊκή ερμηνευτική υπόστασή της, πχ. καλή ή κακή σκέψη, ευφυής ή βλακώδης κλπ, αλλά στη δομική ικανότητα και ποιότητα που έχουν οι σκέψεις στην οργάνωση των επίκτητων μηχανισμών του ανθρώπινου οργανισμού. Στην πράξη, μια οργανωμένη και εύρυθμη σκέψη θα δομήσει έναν συλλογισμό ο ποίος σε άλλο ιεραρχημένο επίπεδο θα βοηθάει στην ευρυθμία ενός μηχανισμού.

Η θεολογική προκατάληψη ενός θεού Κτίστη παράγει την πλάνη της από τα άνω δημιουργίας. Το θείο στοιχείο όμως είναι σε σχέση με την ύλη η δυνατότητα δημιουργίας ή του μετασχηματισμού χωρίς συγκεκριμένη ποιότητα ή ποσότητα. Η μορφή, το σχήμα. Η ποιότητα, η ποσότητα, η σύσταση, το ταίριασμα, η κατεύθυνση κλπ είναι φαινόμενα που απορρέουν από το μετασχηματισμό σαν αποτέλεσμα και όριο της δομής που έχει σαν δυνατότητα η ύλη στη συγκεκριμένη διαδικασία και με τους ικανούς τρόπους. Για παράδειγμα, η κλίμακα που κυριαρχεί σε ένα περιβάλλον και είναι εύκολα αναγνωρίσιμο το μέγεθος μιας βελανιδιάς και ενός κυκλάμινου σε σύγκριση είναι ιερή, δηλαδή απαραβίαστη. Πράγμα που δε συμβαίνει στα έργα της σκέψης και πράξης του ανθρώπου όπου το μέγεθος κυριαρχεί. Στους ζωντανούς οργανισμούς τα ιεραρχημένα πεδία αποτελούν στην πραγματικότητα και στάθμες ρύθμισης. Ασθένεια είναι η διατάραξη του κυκλώματος ρύθμισης από τα ανώτερα προς τα κατώτερα επίπεδα ως εντολές και αντίστροφα από τα κατώτερα στα ανώτερα ως πληροφόρηση. Οι κύριες στάθμες ρύθμισης που καθορίζουν κα τη δυνατότητα θεραπείας της διατάραξης είναι οι εξής πέντε:
1.    Ανώτατο επίπεδο θεωρείται η συνείδηση για οποιαδήποτε ασυνήθιστη περίπτωση.
2.    Το σύστημα ρύθμισης του ασυνείδητου για τις επαναλαμβανόμενες περιπτώσεις.
3.    Το επίπεδο της νευροσωματικής ρύθμισης των άκαμπτων μηχανισμών.
4.    Το ορμονικό και βιοχημικό επίπεδο ρύθμισης των λειτουργικών συστημάτων.
5.    Το επίπεδο ρύθμισης των κυττάρων μέσω των ενζύμων.
Η θεραπεία συντελείται μέσα στο απορυθμισμένο επίπεδο. Τυχούσες επιπτώσεις σε άλλα επίπεδα (ανώτερα) έχουν ανάγκη ιδιαίτερης επέμβασης. Πράγμα που δυσκολεύει τη θεραπεία όταν η ασθένεια έχει επηρεάσει και άλλα επίπεδα. Θα πρέπει να ερευνηθούν από αυτούς που ενδιαφέρονται, τους ιατρούς δηλαδή, οι διαφορές εντολών που επεξεργάζονται τα διάφορα κυκλώματα. Τα ιεραρχημένα επίπεδα συνεργάζονται σε αλληλεξάρτηση μέσα στο γενικό κύκλωμα πληροφορίας – δράσης που συνδέει το ζωντανό οργανισμό σε διάδραση με το περιβάλλον του. Τα συμπτώματα αφορούν στην εικόνα της ασθένειας όπως τη δημιούργησε η συμβατική ιατρική αντίληψη. Εξαιτίας του ότι η ασθένεια δεν εκδηλώνεται μόνο σε ένα επίπεδο, αλλά από την ιατρική γίνεται αντιληπτή σαν ενιαία, η εικόνα της μπορεί να είναι κατακερματισμένη. Με αυτόν τον τρόπο μια θεραπευτική επέμβαση σε ένα κατώτερο επίπεδο μπορεί να μη θίγει σύμπτωμα που βρίσκεται σε ανώτερο και το οποίο μένει αθεράπευτο και εξελίσσεται.
Η γραμμική σκέψη της συμβατικής και κοινά αποδεκτής ιατρικής στερείται των εργαλείων σκέψης που θα  μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε μια πιο ολοκληρωμένη θεραπευτική. Αυτό δε σημαίνει για κανένα τρόπο ότι οι ιατροί που ασκούν την επικρατούσα συμβατική ιατρική  δεν είναι ικανοί να θεραπεύσουν  αλλά και ότι όσοι ασκούν άλλες ιατρικές είναι ικανοί. Έτσι οι ελπίδες μένουν στο ταλέντο, στις γνώσεις και στην ηθική συνειδητότητα του ιατρού.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια: